Alhambra

Alhambra (arapski: الْحَمْرَاء‎, Al-Ḥamrā', doslovno "crvena"), jest palata i kompleks utvrđenja koji zauzima vrh brda Assabica na jugoistočnoj granici grada Granada, sada u autonomnoj zajednici Andaluzija, u Španiji. Prvobitno je izgrađena kao mala utvrda 889. godine na ostacima rimskih utvrda. Zatim je u velikoj mjeri bila zapuštena, sve dok nasridski emir Muhamed I, ibn Nasr nije naredio da se njene ruševine obnove sredinom 13. vijeka. On je pripadao maurskim vladarima Emirata Granada u El-Andaluz-u. Nešto kasnije, isti vladar je dao da se izgradi današnja palata i tvrđava. U svojoj kompletnoj formi se nazivala "Calat Alhambra" (الْقَلْعَةُ ٱلْحَمْرَاءُ, Al-Qal'at al-Ḥamrā' , "crvena tvrđava"). Godine 1333. Sultan Jusuf I od Granade je dao da se preinači u kraljevsku palatu.

Alhambra

Maurske palate Alhambre su sagrađene za posljednje muslimanske emire (vladare) u Španiji, a koje su služile kao dvor dinastiji Nasrida. Nakon Rekonkviste od strane "katoličkih monarha" (špa. "reyes católicos") 1492., Alhambra je postala kraljevski dvor Ferdinanda II i Isabelle I, a palate su djelomično izmijenjene u renesansnom stilu. To je i mjesto gdje je Kristofor Kolumbo dobio kraljevsku potvrdu za svoja putovanja do Amerike. Godine 1526. Karlo V dao je da se izgradi nova renesansna palata (u okviru nasridskog utvrđenja Alhambra), koja bi bolje odgovarala caru Svetog Rimskog Carstva u revolucionarnom manirističkom stilu pod utjecajem humanističke filozofije, koja je u izravnoj suprotnosti s arhitekturom nasridske Andaluzije. Međutim, na kraju nikada nije bila završena zbog pobune Maura u Granadi. Nakon što je vijekovima bila zapuštena, zgrade su nastanili skvoteri. Alhambra je ponovo otkrivena nakon poraza Napoleona, koji je prije toga izvršio odmazdu uništavanjem jednog dijela ove građevina. Alhambra je ponovno "otkrivena" u 19. vijeku od strane evropskih naučnika i turista, pa je tada počela i obnova.

To je sada jedna od glavnih turističkih atrakcija Španije, pokazujući najpoznatiju i najvažniju građevinu islamske arhitekture, zajedno sa kršćanskim zgradama i baštenskim intervencijama iz 16. vijeka i poslije. Alhambra je mjesto Svjetske kulturne baštine UNESCO-a, a bila je i nadahnuće za mnoge priče i pjesme.

Maurski pjesnici opisali su Alhambru kao "biser u smaragdima", što je bila aluzija na boju njenih zgrada i šume oko ove građevine. Kompleks ove palate dizajniran je tako da ima na umu planinsko područje i razmatrani su mnogi oblici tehnologije. Park (Alameda de la Alhambra), koji u proljeće je obično bio obrastao divljim cvijećem i travom, Mauri su zasadili ružama, narandžama i mirtom. Međutim, najkarakterističnija osobina ovog parka je gusto drvo engleskih brijestova koje je 1812. godine donio vojvoda od Wellingtona. Park ima mnoštvo slavuja i obično je ispunjen zvukom tekuće vode iz nekoliko fontana i kaskada. Oni se snabdjevaju preko kanala dužine 8 km, koji je povezan sa rijekom Darro kod manastira Jesus del Valle iznad Granade.

Uprkos dugom vremenskom periodu tokom kojeg je bila izložena zanemarivanju, vandalizmu i nekim nepromišljenim obnavljanjima, Alhambra ostaje kao netipičan primjer Islamske umjetnosti u svojim završnim evropskim fazama. Ostala je relativno nepromijenjena izravnim bizantijskim utjecajima pronađenim u Velikoj džamiji u Córdobi. Većina zgrada u palati je četverougaona, sa svim prostorijama koje se otvaraju do središnjeg dvora. Cijela građevina je dostigla sadašnju veličinu jednostavno postepenim dodavanjem novih građevina, dizajniranih na istom principu, mada u različitim dimenzijama i međusobno povezanih manjim sobama i prolazima. Alhambru su proširili muslimanski vladari koji su živjeli u ovoj građevini. Međutim, svaki novi dio koji je bio dodan, slijedio je dosljednu temu "raj na zemlji". Arkade sa stubovima, fontane sa tekućom vodom i reflektujući bazeni korišteni su kako bi se dodala estetska i funkcionalna složenost, a spoljašnjost je ostala jednostavna i stroga. Sunce i vjetar su slobodno prihvaćeni. Plava, crvena i zlatnožuta (sve pomalo izblijedjele zbog dugotrajne izloženosti zubu vremena) su boje koje su se uglavnom koristile.

Ukrasi se nalaze na gornjim dijelovima zidova, sa naptisima na arapskom jeziku - uglavnom pjesama Ibn Zamraka i drugih koji hvale palatu - koji se dobro uklapaju u geometrijske obrasce s biljnom pozadinom postavljenom na arabesku ("Ataurique"). Veći dio ovih ukrasa urađen je od uklesane štukature (gipsa), a ne od kamena. Mozaici pločica ("alicatado"), sa složenim matematičkim uzorcima ("tracería", najpreciznije "lacería"), uglavnom su korišteni kao paneli za donji dio. Slični dizajni prikazani su na drvenim stropovima (alfarje). Mukarne su najviše zastupljene kod ukrašavanja svodova sa štukaturama, a neki od najbolje urađenih primjera ove kupole nalaze se u dvoranama Lavljeg dvorca. Kompleks palate je dizajniran u nasridskom stilu, posljednjem procvatu islamske umjetnosti na Pirinejskom poluostrvu, koji je imao veliki utjecaj na područje Magriba sve do današnjih dana, kao i na savremenu Mudéjar umjetnost, koja je karakteristična po svojim zapadnjačkim elementima preuzetim iz islamske arhitekture i umjetnosti i široko popularne tokom rekonkviste u Španiji.

Alhambra (2010).

Historija

Kula pravde (Puerta de la Justicia) je originalna ulazna kapija u Alhambru, koju je Jusuf I dao da se izgradi 1348.

Do kraja muslimanske vladavine u Španiji Alhambru su izgradili sultani Granade Jusuf I (1333-1353) i Muhamed V od Granade (1353-1391), a predstavlja odraz kulture u posljednjim vijekovima muslimanske vladavine u Al Andalus, svedena na Nasridski emirat Granade. To je bilo mjesto gdje su se umjetnici i intelektualci sklonili tokom rekonkviste i vojnih pobjeda španskih hrišćana nad Al Andalusom. Alhambra objedinjuje prirodne kvalitete sa izgrađenim strukturama i vrtovima, a svjedoči o maurskoj kulturi u Španiji i vještinama muslimanskih, jevrejskih i hrišćanskih zanatlija, obrtnika i graditelja njihovog doba.

Bukvalni prevod Alhambre, "crvena", odražava boju crvene gline iz okruženja od koje je napravljena utvrda. Zgrade Alhambre su prvobitno okrečene; međutim, zgrade koje se danas vide su crvenkaste. Drugi mogući izvor imena je plemenska oznaka dinastije Nasrid, poznata kao Banu al-Ahmar arapski: Sinovi Crvenog, dio arapskog Kahtani plemena Banu Khazraj, koji vode porijeklo iz južnih dijelova arabijskog poluostrva. Jedan od ranih Nasridovih predaka je dobio nadimak Jusuf Al Ahmar (Jusuf Crveni) i stoga je Nasrid dio Banu Khazraja preuzeo ime Banu al-Ahmar.

Detalj islamske kaligrafije iz Mexuar dvorane sa arapskim citatom iz Kur'ana: و لا غالب إلا الله (bosanski, "Nema pobjednika osim Allaha".

Lavlje predvorje u Alhambri.

Prvo pominjanje Qal'at al-Hamre bilo je tokom borbi između Arapa i Muladija (ljudi mješovitog arapskog i evropskog porijekla) tokom vladavine Abdulaha ibn Muhameda al-Umawija (888–912). U jednom posebno žestokom i krvavom sukobu, Muladije su nanijele veliki poraz Arapima, koji su tada bili prisiljeni da se skrase u jednostavno izgrađenom crvenom dvorcu u provinciji Elvira, koji se trenutno nalazi u Granadi. Prema sačuvanim dokumentima iz tog vremena, crveni dvorac je bio prilično mali, a njegovi zidovi nisu bili u stanju da odvrate moguće vojne osvajače. Dvorac je tada bio uglavnom ignorisan sve do 11. vijeka, kada je njegove ruševine obnovio i obnovio Samuel ibn Naghrela, vezir kod emira Badis ben Habusa iz dinastije Zirida iz Al Andalusa, u pokušaju da sačuva malo jevrejsko naselje koje se također nalazi na prirodnoj visoravni pod nazivom Sabikah.

Ibn Nasr, osnivač dinastije Nasrida, bio je prisiljen pobjeći u grad Jaén kako bi izbjegao progon od kastiljskog kralja Ferdinanda III i pristalica reconquiste koji su radili na okončanju vladavine Maura u Španiji. Nakon povlačenja u Granadu, Ibn-Nasr se nastanio u palati Badis ben Habus u Alhambri. Nekoliko mjeseci kasnije počeo je graditi novu Alhambru koja bi bila pogodna za rezidenciju sultana. Prema arapskom rukopisu objavljenom pod pseudonimom Anónimo de Granada y Copenhague:

Ove godine, 1238 Abdallah ibn al-Ahmar popeo se na mjesto zvano "Alhambra", pregledao ga, položio temelje dvorca i ostavio nekoga zaduženog za njegovu izgradnju ...

Dizajn je obuhvatao planove za 6 palata, od kojih je 5 grupisano u sjeveroistočnom kvadrantu, formirajući kraljevsku četvrt, 2 kružna tornja i brojne banje. Tokom vladavine dinastije Nasrida, Alhambra je pretvorena u palatinski grad za visoke zvaničnike, kompletan sa sistemom za navodnjavanje sastavljenim od više vodotoka (acequia) za navodnjavanje vrtova Generalife koji se nalaze izvan tvrđave. Prije toga, stara struktura Alhambre bila je ovisna o kišnici sakupljenoj iz cisterne i od onoga što se moglo sakupiti iz Albaicina. Izgradnjom Sultanovog kanala učvršćen je identitet Alhambre kao grada-palate, a ne obrambene i asketske strukture. Hidraulični sistem uključuje dva duga kanala za vodu i nekoliko sofisticiranih uređaja za podizanje kako bi se voda dovela na plato.

Detalj sa ukrasnim arabeskama.

Dvorac Alhambra za vrijeme vladavine Maura, slika Edwina Lorda Weeksa iz 1876.

Posljednji nasridski sultan, Muhamed XII iz Granade, predao je Granadski Emirat 1492. godine. Alhambra nije bila napadnuta kada su katolički kraljevi (Reyes Católicos), pod vođstvom Ferdinanda II od Aragonije i kraljice Izabele I od Kastilje osvojili okolna područja uz upotrebu ogromnog broja vojnika.

Dekoracija unutar palata potječe iz posljednjeg velikog razdoblja andaluzijske umjetnosti u Granadi. Uz malo vizantijskog utjecaja savremene abasidske arhitekture, umjetnici su beskrajno stvarali iste forme i trendove, stvarajući novi stil koji se razvio tokom dinastije Nasrida. Nasridi su slobodno koristili sve stilske elemente koji su nastali i razvili tokom osam vijekova muslimanske vladavine na poluostrvu, uključujući Maurski luk u obliku potkovice, Almohadske sebke (rešetke u obliku rombova, Almoravidsku palmu i njihove jedinstvene kombinacije. Također, tu su i inovacije kao što su ukošeni lukovi i mukarne (stalaktitne dekoracije stropova). Strukturno, dizajn je jednostavan i ne izaziva značajne inovacije. Umjetnički prijatna za oko, ova građevina je sve do rekonkviste bila ad hoc strukturno dograđivana i oslanjala se na vještine predmetnih zanatlija i radnika.

Stubovi i mukarne pojavljuju se u nekoliko prostorija, a unutrašnjost brojnih palata ukrašena je arabeskama i kaligrafijom. Ukrasne arabeske u unutrašnjosti pripisuju se, između ostalih, sultanima, Jusufu I, Muhamedu V i Ismailu I, sultanu od Granade. Poslije hrišćanskog osvajanja 1492. godine, osvajači su počeli da mijenjaju Alhambru, koja je tada bila ispunjena izbjeljivačima zidova u unutrašnjim prostorijama, zamagljenim slikama i pozlatama, a namještaj je bio prljav, rastrgan ili uklonjen. Karlo V (1516–1556) obnovio je dijelove Alhambre u renesansnom stilu tog vremena i uništio veći dio zimskog dvora kako bi napravio prostor za građevinu u renesansnom stilu koja nikada nije dovršena. Filip V (1700–1746) italijanizovao je sobe i dovršio svoju palatu usred onoga što je bila maurska zgrada, a imao je izgrađene pregrade koje su blokirale čitave prostorije. Tokom narednih stoljeća primjerci maurske umjetnosti u Alhambri su bili dodatno oštećeni, a 1812. godine neke od kula su uništili Francuzi pod komandom grofa Horace Sebastianija. Godine 1821. zemljotres je prouzrokovao dodatnu štetu. Restauratorske radove je 1828. godine izveo arhitekta José Contreras, po nalogu koji je 1830. dao kralj Ferdinand VII. Nakon smrti Contrerasa 1847. godine, radove na obnovi su nastavili njegov sin Rafael (umro 1890) i njegov unuk. Posebno je zapažena intervencija Leopolda Torresa Balbasa 1930-ih: mladi arhitekta "otvorio je arkade koje su bile zazidane, ponovno otkopao bazene zatrpane zemljom, zamijenio nedostajuće keramičke pločice, dovršio natpise kojima su nedostajali dijelovi ožbukanih natpisa, te je postavio strop u još nedovršenoj palati Karla V ".

Plan

Današnji izgled plana Alhambre.

Prema mišljenju sadašnjeg arhitekte ovog grada, Pedra Salmerona Escobara, Alhambra je evoluirala organski tokom nekoliko vijekova iz drevne tvrđave na vrhu brežuljka koju je definisao uski rt koji je isklesan uz rijeku Daro i gledao na Vegu ili ravnicu oko Granade dok se spušta sa planinskog lanca Sierra Nevade. Crvena zemlja od koje je izgrađena tvrđava je zrnati agregat koji se drži zajedno sa medijem crvene gline, koja daje slojevitu opečenu i kamenu ojačanu konstrukciju (tapialni kalikastrado) svojom karakterističnom nijansom i nalazi se u korijenu imena Crveno brdo

Ovaj grubi zemljani materijal u suprotnosti je sa zapanjujućim finim bijelim štukaturama od alabastera poznatih enterijera. Voda od otopljenog snijega iz Snježnih planina je dovedena preko lučnoga svoda na istočnom vrhu Torre del Agua (bosanski, Vodeni toranj) i kanalisana kroz citadelu putem složenog sistema provodnika (acequia) i rezervoara vode (los albercones) koji stvaraju poznatu međuigru svjetla, zvuka i površine.

Arhitektonski plan Nasridske Palate, Alhambra, 1889.

  Palate ambasadora

  Palata lavova

  Mexuar

  Vrt Lindajar i kasnije prebivalište Emira.

Alhambra je dugačka oko 740 metara i ima najveću širinu od 205 metara. Prostire se od zapada prema sjeverozapadu do istoka i jugoistoka i prostire se na površini od oko 142.000 m² ili 35 hektara. Najzapadnija značajna građevina Alhambre je Alcazaba (citadela), snažno utvrđeno mjesto izgrađeno da zaštiti izvorne post-rimske četvrti Iliberri, sada "Centro", i Gárnata al-yahūd ("Granada Jevreja"), sada Realejo, i maursko predgrađe El Albayzín.

Zbog turističke potražnje, današnji pristup lokalitetu Alhambra je u suprotnosti sa prvobitnim redoslijedom koji je polazio od glavnog ulaza preko Puerta de la Justicia (Vrata pravde) do velikog sokaka (souqa) ili javne tržnice ispred Alcazabe, sada podijeljene i zaklonjene tokom kasnijeg hrišćanskog razvojnog doba. Iz Puerta del Vino (Vinske kapije) vodila je ulica Calle Real (Kraljevska ulica) koja je dijelila Alhambru duž aksijalnog glavnog prilaza ka južnoj stambenoj četvrti, sa džamijama, hamamima (kupalištima) i različitim funkcionalnim objektima. Tu je i veći sjeverni dio Alhambre u kojem se nalazi nekoliko palata plemstva s velikim uređenim vrtovima koji su nadgledali Albayzin. Sve je to bilo podređeno velikoj kuli ambasadora u Palacio Comaresu, koja je služila kao dvorska dvorana i tronska dvorana sa tri lučna prozora koja dominiraju gradom. Privatni, unutrašnji svijet Palacio de Los Leones (palata lavova) prati javne prostore pod pravim uglom (vidi ilustraciju plana), ali je prvobitno bio povezan samo sa upotrebom kraljevskih kupatila. Središte Ajšine sobe služi kao izvrsno ukrašeno mjesto sa naglaskom na meditaciju i autoritet s pogledom na profinjenu baštu Lindaraje/Daraxe prema gradu.

Ostatak platoa sastoji se od više ranijih i kasnije dograđenih maurskih palata, okruženih utvrđenim zidom, s trinaest odbrambenih kula, od kojih su neke poput Torres de la Infanta i Cattiva koje sadrže razrađene vertikalne palate u minijaturi. Rijeka Darro prolazi kroz klanac na sjeveru i dijeli plato od okruga Albaicín u Granadi. Slično tome, dolina Assabice, koja sadrži park Alhambra, leži na zapadu i jugu, a izvan te doline, gotovo paralelni greben Monte Maurora ga odvaja od okruga Antekeruela. Još jedan klanac ga odvaja od Generalifea, letnjih vrtova emira. Escobar napominje da kasnija sadnja listopadnih brijestova zamagljuje ukupni pogled na arhitektonski raspored Alhambre, tako da je bolji pregled izvornog pejzaža uočljiv zimi kada opadne lišće sa drveća.

Glavne građevine

Citadela prije i poslije obnove u 20. vijeku.

Alhambra podsjeća na mnoga srednjovjekovna hrišćanska uporišta u svom trostrukom aranžmanu kao dvorac, palata i stambeni dodatak za podređene. Alkazaba ili citadela, njen najstariji dio, izgrađen je na izolovanom i strmom priobalju koje završava plato na sjeverozapadu. Ostali su samo masivni vanjski zidovi, kule i bedemi. Na stražarskoj kuli, 25 metara visoka Torre de la Vela, zastava kralja Ferdinanda i kraljice Isabelle po prvi put je bila podignuta kao simbol španskog osvajanja Granade 2. januara 1492. Kupola koja sadrži veliko zvono dodata je u 18. vijeku i obnovljena je nakon što je oštećena gromom 1881. godine. Iza Alcazabe nalazi se palata maurskih vladara, Nasridske palate ili Alhambra, a iza toga je Alhambra Alta (Gornja Alhambra), koja je prvobitno bila nastanjena stranim zvaničnicima i dvorjanima.

Pristup od grada do parka Alhambra pruža Puerta de las Granadas (Kapija nara), trijumfalni luk iz 15. vijeka. Strmi uspon vodi pored stuba Karla V, česme podignute 1554. godine, pa sve do glavnog ulaza u Alhambru. Ovo je Puerta de la Justicia (Kapija pravde), masivni prolaz u obliku potkovice koji je nadvišen četvrtastom kulom i koji su Mauri koristili kao neformalni sud. Hamsa (Fatimina ruka), s ispruženim prstima kao talisman protiv zlobnog oka, uklesana je iznad ove kapije na vanjskoj strani, dok ključ, simbol autoriteta, zauzima odgovarajuće mjesto u unutrašnjosti. Uski prolaz vodi do Plaze de los Aljibes (Mjesto cisterni), širokog otvorenog prostora koji dijeli Alcazabu od maurske palate. Lijevo od prolaza uzdiže se Torre del Vino (vinski toranj), koji je bio sagrađen 1345. godine i korišten u 16. vijeku kao podrum.

Palata Karla V

Dvorište Palate Karla V.

Na desnoj strani je palata Karla V, manja renesansna zgrada, za čiju izgradnju je bio srušen dio Alhambre, zajedno sa prvobitnim glavnim ulazom. To je dvospratna, skoro kubična zgrada izgrađena oko kružnog dvorišta koju je Karlo V dao da se izgradi 1527. godine, a koja nikada nije do kraja završena. Poslije vijekova kao ruinirana zgrada, palata je dobila krov tek u 20. vijeku. Od 1958. tu se nalaze Muzej likovnih umjetnosti i Muzej Alhambre. Na sjeveroistočnom uglu palate nalazi se osmerokutna kapela, koja je možda inspirisana Aachenskom katedralom, u kojoj se 1520. godine krunisao Karlo V. Reljefi na zapadnom portalu prikazuju savremene bitke na osnovi Machucas dizajna.

Kraljevski kompleks

Palata mirti (Patio de los Arrayanes).

Kraljevski kompleks (Plaza de Nazaríes) sastoji se od tri glavna dijela: Mexuar, Serallo i Harem. Mexuar ima skroman dekor i sadrži funkcionalna područja za poslovanje i administraciju. Ukrasne arabeske su bile korištene za ukrašavanje površina u Mexuaru. Plafoni, podovi i obloge su izrađeni od tamnog drveta i oštri su u odnosu na bijele zidove od gipsa. Serallo je izgrađen za vrijeme vladavine Jusufa I u 14. vijeku, a sadrži Patio de los Arrayanes (Palata mirti). Jarko obojeni interijeri imali su dado panele, ukrasne jeseríja štukature, azulejo, kedar i artesonado. Artesonado su visoko dekorativni stropovi i ostala stolarija. Harem je također bogato ukrašen i sadrži prostorije za život supruga i ljubavnica arapskih monarha. Ovo područje sadrži kupatilo sa tekućom vodom (hladnom i toplom), kupke i vodu pod pritiskom za tuširanje. Kupaonice su bile otvorene prema vani kako bi se omogućilo osvjetljenje i zrak.

Palata mirti

Glavni članak: Palata mirti

Sadašnji ulaz u Palacio Arabe (Arapska palata, Casa Real) nalazi se na malim vratima koja su preko koridora povezana sa Patio de los Arrayanes (Dvor mirti), koji se naziva i Patio de la Alberca (Dvor blagoslova ili Dvor ribnjaka), od arapske riječi birka, (bosanski:bazen). Birka je pomagala da se hladi palata i predstavljala je simbol moći. Pošto je vode obično bilo nedovoljno, tehnologija koja je bila potrebna da bi se ovi bazeni držali punim, bila je skupa i teška. Ovaj teren je dug 42 m, širok 22 m, a u središtu je veliki ribnjak postavljen u mramornom pločniku, pun zlatnih ribica i sa mirtama koje rastu duž njegovih strana. Na sjevernoj i južnoj strani su galerije, čija je južna galerija visoka 7 m i poduprta mramornom kolonadom. Ispod njega desno, bio je glavni ulaz, a iznad njega tri prozora s lukovima i minijaturnim stupovima. Sa ovog dvora vide se zidovi Torre de Comares kako se dižu iznad krova na sjeveru i odražavaju se u jezeru.

Dvorana ambasadora

Strop dvorane ambasadora.

Salon de los Embajadores (Dvorana ambasadora) je najveća prostorija u Alhambri i zauzima cjelokupnu površinu Torre de Comares. To je kvadratna prostorija sa stranama dužine 12 m, dok je središte kupole visoko 23 m. To je bila velika sala za prijem, a sultanov tron je bio postavljen nasuprot ulaza. Velika sala projektuje se sa zidova palate, pružajući pogled u tri pravca. U tom smislu, to je bio "mirador" iz kojeg su stanovnici palate mogli gledati prema okolnom pejzažu. [13] Pločice su skoro 1,2 m visoke i obojene, a boje se razlikuju u intervalima. Nad njima je niz ovalnih medaljona sa natpisima, isprepletenih cvijećem i lišćem. Ima devet prozora, po tri na svakoj fasadi, a plafon je ukrašen bijelim, plavim i zlatnim umetcima u obliku krugova, kruna i zvijezda. Zidovi su prekriveni raznovrsnim štukaturama, koje okružuju mnoge drevne štitove.

Lavlje predvorje i fontana

Glavni članak: Lavlje predvorje

Dvor lavova, primjer islamske maurske arhitekture i dizajna vrta.

Lavlje predvorje (Patio de los Leones) je duguljasto dvorište, dužine 35 m, širine 20 m, okruženo niskom galerijom na 124 bijele mramorne kolone. Na svakom kraju prolazi paviljon sa filigranskim zidovima i svijetlim kupolastim krovom. Trg je popločan obojenim pločicama i kolonadom sa bijelim mramorom, dok su zidovi prekriveni 1,5 metra od zemlje plavim i žutim pločicama, s granicom iznad i ispod emajliranog plavom i zlatnom bojom. Stupovi koji podržavaju krov i galeriju su nepravilno postavljeni. Krase ga sorte lišća i drugih ukrasnih detalja, a na svakom luku nalazi se veliki kvadrat od štukature arabeske. Iznad stubova je još jedan štukaturni kvadrat filigranskog rada.

Lavlja fontana

U središtu dvorišta je Lavlja fontana, gdje je alabaster bazena podržan sa figurama od dvanaest lavova u bijelom mramoru, koje nisu dizajnirane sa skulpturalnom preciznošću, već kao simboli snage, moći i suvereniteta. Svaki sat bi jedan lav proizvodio vodu iz svojih usta. Na rubu velike fontane nalazi se pjesma koju je napisao Ibn Zamrak. U njegovoj pjesmi se hvali ljepota fontane i moć lavova, ali se opisuju i njihovi genijalni hidraulički sistemi i kako su oni zapravo radili, što je zbunilo sve one koji su ih vidjeli.

Dvorana Abencerrajes

"Pčelinji sać" "stalaktit," ili "mozarapski" svod u Dvorani Abencerrajes.

Sala de los Abencerrajes (Dvorana Abencerraga) dobila je ime po legendi prema kojoj je Boabdila, otac posljednjeg sultana Granade, pozvao glavne predstavnike porodice Abencerrag na banket, te ih je u toj dvorani masakrirao. Ova prostorija je izgrađena u obliku savršenog kvadrata, sa uzvišenim kupolama i prozorima u njenoj osnovi. Krov je ukrašen plavom, smeđom, crvenom i zlatnom bojom, a stupovi koji ga podržavaju izviru u obliku luka na veoma lijep način. Nasuprot ovoj dvorani je Sala de las dos Hermanas (Dvorana dvije sestre), nazvana tako zbog dvije bijele mramorne ploče koje su položene kao dio pločnika. Ove ploče su dimenzija 500 x 220 cm. U središtu ove dvorane nalazi se fontana, a krov - kupola u obliku pčelinjeg saća sa sitnim ćelijama, koje su sve različite i kojih ima oko 5000 - primjer je "stalaktitnog svoda" Maura.

Generalife

Glavni članak: Generalife

Od okolnih zgrada koje su povezane sa Alhambrom, u prvom planu je Palacio de Generalife ili Gineralife (arapski: جَنَّة الْعَرِيف‎ Jennat al Arif, bosanski: "Arifov vrt" ili "Vrt arhitekte"). Ova vila je izgrađena početkom 14. vijeka, ali je nekoliko puta bila obnavljana. Villa de los Martires (Vila za mučenike), na vrhu Monte Maurora, svojim imenom obilježava hrišćanske robove koji su bili prisiljeni izgraditi Alhambru i gdje su bili zatvoreni u podzemnim ćelijama. Torres Bermejas (Tornjevi Vermiliona), također na Monte Mauroru, dobro su sačuvani primjerci maurskih utvrđenja, sa podzemnim cisternama, štalama, i smještajem za garnizon od 200 ljudi. Nekoliko rimskih grobnica otkriveno je 1829. i 1857. godine u podnožju Monte Maurora.

Ostale znamenitosti

Među ostalim znamenitostima Alhambre su Sala de la Justicia (Dvorana pravde), Patio del Mexuar (Vijećnica), Patio de Daraxa (Dvor Vestibula) i Peinador de la Reina (Kraljičina svlačionica), u kojoj postoji slična arhitektura i dekoracija. Palata i Gornja Alhambra sadrže kupatila, redove spavaćih soba i ljetnikovaca, galeriju šapata i lavirint, te zasvođene grobnice.

Prvobitni namještaj palate predstavljen je jednom od čuvenih Alhambra vaza, veoma velikih hispano-maurskih vaza iz sultanata koje su stajale u nišama oko palate. Ovi poznati primjeri hispano-maurske keramike potječu iz 14. i 15. vijeka. Ona koja je ostala u palati iz 1400. visoka je 1,3 m, sa bijelom pozadinom, a ukras joj je plave, bijele i zlatne boje.

Alhambra kao inspiracija

Umjetnost

Alhambra je bila, a i danas jeste motiv i kao pozadina u historijskom slikarstvu i kao predmet istraživanja arhitektonskih detalja, kao na primjeru arhitektonskog slikara iz Düsseldorfa Adolfa Seela. Španski historijski slikar Francisco Pradilla y Ortiz naslikao ih je u pozadini za njegovu scenu pod nazivom Rendición de Granada (bosanski: Kapitulacija Granade) 1882. godine.

Muzika

Radnja "herojskog baleta" pod nazivom Zaide, Reine De Grenade, francuskog baroknog kompozitora Josepha-Nicolasa-Pancracea Royera (oko 1705–1755), odvija se u Alhambri. Alhambra je bila direktna inspiracija za muzičke kompozicije poput poznate gitarske tremolo studije Francisca Tarrege pod nazivom Recuerdos De La Alhambra (bosanski:Sjećanja na Alhambru). Tu je i kompozicija Claudea Debussyja za dva klavira nastala 1901. godine, Lindaraja, i preludij La Puerta Del Vino, iz druge knjige preludija sastavljenih od 1912. do 1913. godine. Isaac Albeniz je komponirao klavirsku svitu Recuerdos De viaje, u kojoj se jedan od stavaka u djelu naziva En La Alhambra, dok se u okviru njegove svite Iberia nalazi djelo pod nazivom "El Albacin". Ovaj španski kompozitor je također komponirao Suite Alhambra, ali je nedovršena. Prva noć iz muzičkog djela španskog kompozitora Manuela de Fallae Noći u španskim vrtovima (Noches en los jardines de España) se zove En el Generalife i muzički opisuje ljetnu palatu Alhambre. Umjetnička pjesma pod nazivom Granada meksičkog kompozitora Agustina Lare je danas standardni repertoar svakog operskog tenora.

Književnost

Od njene izgradnje, Alhambra je bila predmet pažnje posebno u lirskim tekstovima. U 11. vijeku, dinastija jevrejskog vezira Samuela ibn Naghrele ovdje je sagradila palatu. Jevrejski pjesnik Solomon ibn Gabirol, rodom iz Malage, govori u svojoj pjesmi o ovoj palati, nesačuvanom prethodniku današnjih palata u Alhambri. Palate Naṣrida koje su sagrađene od 13. vijeka, ukrašene su stihovima pjesnika Ibn Zamraka (14. vijek), a koji su nedavno korišteni kod nekih muzičkih djela.

U 19. vijeku umjetnici romantizma su pokazali interes za Alhambru. François-René de Chateaubriand opisuje svoju posjetu Alhambri u svom djelu Itinéraire de Paris à Jérusalem iz 1811., te Les aventures du dernier Abencérage (1826.) naglašava važnost Alhambre kao simbola orijentalnih utjecaja na evropsku kulturu. Heinrich Heine smješta radnju u svom djelu ​​Almansor (1823.) u Granadi nedugo nakon predaje katoličkim kraljevima. Najveći utjecaj širenja književnog prijema Alhambre kod zapadne publike, odvijao se u pričama Washingtona Irvinga čije se prvo izdanje pojavilo 1832. godine. Irving je bio nadahnut da napiše knjigu tokom svog boravka u napuštenim prostorijama Alhambre.

Španski pjesnik Federiko García Lorca, koji je ubijen 1936. godine, dobio je crtež Alhambre na pismu od svog prijatelja "Zalamei", kao i u svojim pjesmama (kao što je "Granada") bavio se ovom građevinom koja je dominirala gradom.

Matematika

Teselacije poput ove bile su nadahnuće za rad holandskog grafičkog dizajnera i umjetnika Mauritsa Cornelisa Eschera.

Keramičke pločice iz Alhambre su izvanredne po tome što sadrže gotovo sve, ako ne i svih sedamnaest dosad poznatih matematički mogućih pozadinskih grupa. Ovo je jedinstveno dostignuće u svjetskoj arhitekturi. Posjeta holandskog grafičkog dizajnera i umjetnika Mauritsa Cornelisa Eschera 1922. godine, tokom koje je proučavao maursku upotrebu simetrija u pločicama Alhambre inspirisali su njegov kasniji rad na teselaciji, koju je nazvao "pravilnim dijeljenjem ravnine".

Film

Film El Dorado iz 1921. godine koji je režirao Marcel L'Herbier, sadrži mnoge scene snimljene u palati Alhambra. Ovo je bio prvi put da je jedna filmska kompanija dobila dozvolu za snimanje unutar palate Alhambra. Marcel L'Herbier je dao istaknuto mjesto njenim vrtovima, fontanama i geometrijskim arhitektonskim uzorcima, koji su postali neki od najupečatljivijih scena u ovom filmu.

Animirani filmovi španskog režisera Juana Bautiste Berasateguija, kao što su Ahmed, El Principe De La Alhambra i El Embrujo Del Sur, temelje se na pričama iz djela Washingtona Irvinga pod nazivom Priče o Alhambri.

Lavlje predvorje je bilo prikazano u filmu Assassin's Creed iz 2016. kada je sultan Muhamed XII predao "jabuku raja", snažan artefakt u središtu filmske radnje, u zamjenu za siguran povratak svog sina. I Lavlje predvorje i Granadin Albaicin prikazani su u animiranom filmu španskog režisera Enrique Gatoa pod nazivom Las aventuras de Tadeo Jones.

Fiktivno pozorište na Broadwayu (unutrašnjost se zapravo nalazi u Gradskom pozorištu u Aucklandu, na Novom Zelandu), u kojem je Kong prikazan kao "Osmo čudo svijeta" 2005. u King Kongu, a nosi naziv "Alhambra".

Godine 2018. radnja u južnokorejskoj televizijskoj seriji Memories of the Alhambra smještena je u Granadi. Izvršni direktor investicione kompanije koja je specijalizirana za optičke uređaje, putuje u Granadu, u susret kreatoru igre. On se upliće u tajanstveni incident, a granica između stvarnog svijeta i svijeta proširene stvarnosti počinje da se zamagljuje.

Literatura

• Fernández Puertas, Antonio (1997). The Alhambra. Vol 1: From the Ninth Century to Yusuf I (1354). Saqi Books. ISBN 978-0-86356-466-6.
• Fernández Puertas, Antonio (1998). The Alhambra. Vol 2: (1354–1391). Saqi Books. ISBN 978-0-86356-467-3.
• Fernández Puertas, Antonio (1999). The Alhambra. Vol 3: From 1391 to the Present Day. Saqi Books. ISBN 978-0-86356-589-2.
• Jacobs, Michael; Fernández, Francisco (2009). Alhambra. Frances Lincoln. ISBN 978-0-7112-2518-3.
• Steves, Rick (2004). Spain and Portugal 2004, pp. 204–205. Avalon Travel Publishing. ISBN 1-56691-529-5.
• Stewart, Desmond. The Alhambra. Newsweek Publishing, 1974. ISBN 0-88225-088-4.
• The World Heritage. Istanbul and Cordoba, Vol. #15. Film Ideas, 2008. ISBN 1-57557-715-1.