Hibridnim mapiranjem somatskih ćelija, Chadwick et al. (1999) locirali su ljidskii gen UBL3 na hromosomu 13, sekvenca 13q12-q13. Koristeći fluorescentnu hibridizaciju in situ, mapirali su i mišji gen Ubl3 na telomerni kraj hromosoma 5 u pojasu G2-3, regiji koja pokazuje homologiju sintenije sa ljudskim 13q.[7]
Ubikvitin cilja proteine za razgradnju 26S, proteasomom. Nasuprot tome, proteini slični ubikvitinu (UBL) (npr. UBL1) možda nisu direktno uključeni u razgradnju proteina, ali izgleda da imaju raznolik raspon ćelijskih funkcija (pregled Hodges et al., 1998). Gorepomenuti Chadwick et al. (1999) identifikovali su gen Drosophila UBL3. Pretražujući EST bazu podataka, koristeći cDNKDrosophila UBL3 kao upit, identifikovali su ljudski UBL3 EST. Koristeći EST, izolirali su cDNK matičnih ćelija ljudskih keratinocita koje imaju kompletnu sekvencu kodiranja UBL3. Izvedeni ljudski protein UBL3sa 117 aminokiselina sadrži dva potencijalna mjesta N-glikozilacije, potencijalno mjesto fosforilacije C-proteinske kinaze i potencijalno mjesto prednilacije C-terminala. Relativno je hidrofilan, bez predviđenih transmembranskih domena. Ljudski UBL3 deli 69% identiteta aminokiselinske sekvence sa jednim oblikom drozofilinog UBL3 i 99% identiteta sa mišjim Ubl3, cDNK. Northern blot analiza ljudskih tkiva otkrila je transkripte UBL3 od 3,5 i 4,5 kb u svim testiranim tkivima, kao što su slezena, timus, leukociti periferne krvi, sjemenici, jajnici, posteljica, prostata, jetra, [[gušterača, tanko i debelo crijevo, te bubreg, srce, pluća, mozak i skeletni mišići. Dodatni transkripti od 2,0 i 3,0 kb pronađeni su u testisima. Identificirali su tri signala poliadenilacije, koji rezultiraju alternativno poliadeniliranim transkriptima UBL3.[10]
^Hodges, M., Tissot, C., Freemont, P. S. Protein regulation: tag wrestling with relatives of ubiquitin. Curr. Biol. 8: R749-R752, 1998. PubMed: 9799726