Wikipedia

Evropske emigracije

Evropska emigracije se mogu defnisati kao nadolazeći talas emigracije s evropskog kontinenta na druge kontinente. Porijeklo različitih evropskih dijaspora [1] može se pratiti od ljudi koji su napustili evropske nacionalne države ili etničke zajednice bez države na evropskom kontinentu.[2]

Od 1815. do 1932. godine 60 milioni ljudi je napustilo Evropu (dok se i mnogo njih vratilo kući), prvenstveno su otišli u "područja naseljena Evropljanima" u Americi, posebno u Sjedinjene Američke Države, Kanadu, Brazil, Čile, Argentinu i Urugvaj,[2] a zatim i Južnu Afriku, Australiju,[3] Novi Zeland i Sibir. Ove populacije su se također brzo umnožile u novim mjestima stanovanja, mnogo više nego je to slučaj sa populacijom iz Afrike i Azije. Kao rezultat toga, uoči Prvog svjetskog rata, 38% ukupnog svjetskog stanovništva bilo je evropskog porijekla.[4] Najviše evropskih imigranata dolazi iz Njemačke, Irske, Ujedinjenog Kraljevstva, Italije, Španije, Portugala, Nizozemske, Francuske i Rusije .

Danas se evropska emigracija može odnositi i na emigraciju iz jedne evropske zemlje u drugu, posebno u kontekstu unutrašnje mobilnosti unutar Evropske unije (intra-EU mobility) ili mobilnosti unutar Evroazijske unije .

Od 1500. do sredine 20. vijeka, 60-65 miliona ljudi napustilo je Evropu, od čega je manje od 5% otišlo u tropska područja (Karibi, Azija i Afrika).[5]

Historija uredi

Od 8. do početka 5. vijeka prije nove ere: Grci uredi

U arhaično doba antičke Grčke, putem trgovine i kolonizacije grčkih plemena sa Balkana i Male Azije propagirala se grčka kultura, religija i jezik u pojasu oko područja Sredozemnog i Crnog mora. Grčki gradovi-države (city-states) osnovani su u južnoj Evropi, sjevernoj Libiji i na obali Crnog mora, a Grci su osnovali i preko 400 kolonija u tim područjima. Osvajanje Ahemenidskog carstva od strane Aleksandra Velikog označilo je početak helenističkog razdoblja, koje je praćeno novim valom grčke kolonizacije u Aziji i Africi, dok su vladajuće grčke vladajuće uspostavile svoje prisustvo u Egiptu, jugozapadnoj Aziji i sjeverozapadnoj Indiji. Mnogi Grci su migrirali u nove helenističke gradove osnovane nakon Aleksandra Velike, poput Uzbekistana [6] i Kuvajta [7] koji su bili raspršeni s geografske tačke gledišta.

1450-1800 uredi

Kolonijalni doseljenici uredi

Evropski kontinent bio je centralni dio složenog sistema migracija, a koji je obuhvatao dijelove sjeverne Afrike, Bliskog Istoka i Male Azije mnogo prije modernog doba. Ipak, porast stanovništva je tek u kasnom srednjem vijeku omogućio značajnija kretanja stanovništva, unutar i izvan kontinenta.[8] Otkriće Amerike 1492. godine bio je podsticaj za dobrovoljne migracija iz Evrope. Oko 200 000 Španaca naselilo se u španskim kolonijama na američkom kontinentu do 1600. godine, što je relativno mali broj doseljenika u odnosu na tri do četiri miliona domorodačkih Amerikanaca koji su živjeli na španskom teritoriju u Americi.

Otprilike milion i po Evropljana naselilo se u Novom svijetu između 1500. i 1800. godine (vidi tabelu). Tabela isključuje evropske imigrante u Španskom carstvu od 1650. do 1800. godine i u Brazil od 1700. do 1800. godine. Iako je konačni broj evropskih emigranata tokom ranog modernog razdoblja bio vrlo mali u poređenju sa kasnijim migracijskim valovima u 19. i 20. vijeku, obim migracija tokom ranog modernog doba je ipak bio značajan.

Tokom 16. vijeka, Španija i Portugal su stalno slali vladine i crkvene zvaničnike, pripadnika manjeg plemstva, ljude iz radničke klase i njihovih porodica, a u prosjeku oko tri hiljade ljudi godišnje iz njihove populacije koja je tada brojila oko osam miliona stanovnika. Ukupno oko 437.000 stanovnika je napustilo Španiju u periodu od 1500. do 1650. godine, a pritom su se naselili u područja Južne Amerike i Kariba. Procjenjuje se da je preko 1,86 miliona Španaca emigriralo u Latinsku Ameriku u periodu između 1492. i 1824. godine, od toga milion u 18. vijeku, s tim da su se milioni nastavili doseljavati nakon nezavisnosti.[9]

Između 1500. i 1700. godine 100.000 Portugalaca je prešlo Atlantik kako bi se naselili u Brazilu. Međutim, s otkrićem brojnih visokoproduktivnih rudnika zlata u regiji Minas Gerais, emigracija Portugalaca u Brazil se povećala za pet puta. Od 1500. godine, kada su Portugalci stigli do Brazila, do njegove nezavisnosti 1822. godine, u Brazilu se naselilo između 500.000 i 700.000 Portugalaca. Od 1700. do 1760. godine preko pola miliona portugalskih imigranata pristiglo je u Brazil. U 18. vijeku, zahvaljujući zlatnoj groznici, glavni grad provincije Minas Gerais, grad Villa Rica (danas Ouro Preto) jedno vrijeme je važio za jedan od najmnogoljudnijih gradova Novog svijeta. Ovaj masovni priliv portugalskih imigranata i njihov uticaj za rezultat je imao stvaranje grada koji postoji i danas, što je jedan od najboljih primjera evropske arhitekture 18. stoljeća u Americi.[2] Međutim, razvoj rudarske ekonomije u 18. stoljeću povećao je nadnice i mogućnosti zapošljavanja u portugalskoj koloniji, dok se emigracija povećala - samo u 18. stoljeću oko 600 000 Portugalaca naselilo se u Brazilu, što je masovno iseljavanje s obzirom da je Portugal u to vrijeme imao samo dva miliona stanovnika.[10]

Između polovine i dvije trećine evropskih imigranata u Trinaest kolonija između 1630-ih i Američke revolucije došli su kao "uvezana" posluga (praksa je bila da u zamjenu za prijevoz rade nekoliko godina bez naknade).[11] Praksa je bila dovoljno česta da je Habeas Corpus Act 1679 djelimično spriječio zatvaranje u inozemstvu, također je propisao odredbe za one koji imaju postojeće ugovore o prijevozu i one koji „mole da ih prevezu“ umjesto da ostanu u zatvoru po presudi.[12] U svakom slučaju, dok je polovina evropskih imigranata u Trinaest kolonija bila posluga, u bilo kojem trenutku bilo je više radnika koji nikada nisu bili uvezeni ili čiji je period boravka istekao. Besplatni rad bio je češća praksa za Evropljane u kolonijama.[13] Uvezena radna snaga bila je brojčano najvažnija uglavnom u regiji od sjevera Virginije do New Jerseyja . Druge kolonije su imale dosta manje takve radne snage. Ukupan broj evropskih doseljenika u svih 13 kolonija prije 1775. godine bio je oko 500.000-550.000; od tih 55.000 bili su zatvorenici koji nisu pristigli svojom dobrom voljom. Od 450.000 Evropljana koji su dobrovoljno došli, procjenjuje da je 48% bilo po principu uvezene radne snage.[14] Oko 75% je bilo mlađe od 25 godina. Muškarci su tada zakonski bili punoljetni poslije navršene 24 godine, a stariji od 24 godine su najčešće sklapali ugovore u trajanju od oko tri godine. Kada je riječ o djeci koja su pristigla, mnogi sluge su zapravo bili nećaci, nećakinje, rođaci i djeca prijatelja emigranata Engleza, koji su im put plaćali za uzvrat za njihov rad u Americi." [15] Podaci o imigraciji Španskog carstva između 1650-1800. godine i Brazila u period od 1700-1800. godine nisu navedeni u tabeli.

Broj evropskih emigranata 1500-1783
Zemlja porijekla Broj Period
Španija 437.000 1500-1650
Portugal 100.000 1500-1700
Velika Britanija 400.000 1607-1700
Velika Britanija (Ukupno) 322.000 1700-1780
    Škotska, Irska 190.000-250.000
Francuska 51.000 1608-1760
Njemačka (Ukupno) 100.000 1683-1783
    Švicarska, Elzas-Lorena
Ukupno 1,410,000 1500-1783
Izvor:[16]

U Sjevernoj Americi najdominantniji u pogledu imigracije su bili Britanci, Irci, Francuzi i drugi sjeverni Evropljani.[17] Iseljavanje u Novu Francusku postavilo je temelje moderne Kanade, uz važnu ranu imigraciju kolonista iz sjeverne Francuske.[10]

Emigracija nakon nezavisnosti uredi

Masovna emigracija Evropljana u Ameriku, Južnu Afriku, Australiju i Novi Zeland se dogodila u 19. i 20. vijeku. To je bio efekt dramatične demografske tranzicije koja je prevladavala u Evropi tokom 19. vijeka, ali i posljedica ratova koji su uslijedili i političkih promjena na kontinentu. Od kraja napoleonskih ratova do 1920. oko 60 milion Evropljana se iselilo. Od toga 71% njih je otišlo u Sjevernu Ameriku, 21% u Latinsku Ameriku (uglavnom Argentinu i Brazil) i 7% u Australiju. Oko 11 milion te populacije je pristiglo u Latinsku Ameriku, od kojih je 38% bilo Italijana, 28% Španaca i 11% Portugalci.[18]

 
Pjevačica Carmen Miranda, nadimka "Brazilska bomba", rođena je u Portugalu, a u Brazil je emigrirala 1910. godine, kada je imala 10 mjeseci.

Između 1821. i 1890. godine, 9.55 miliona Europljana se naselilo u Sjedinjenim Američkim Državama, uglavnom Nijemaca, Iraca, Engleza, Skandinavaca, Italijana, Škota i Poljaka.  Od 1890. do 1914. godine stiglo je 18 miliona, uključujući 2,5 miliona iz Kanade. Uprkos velikom broju imigranata koji su pristizali, ljudi rođeni izvan Sjedinjenih Američkih Država činili su relativno mali broj američkog stanovništva: 1910. godine stranci su činili 14,7 posto stanovništva zemlje ili 13,5 miliona ljudi. Ogroman broj imigranata u Argentinu, koja je imala mnogo manju populaciju, imao je mnogo veći uticaj na etnički sastav države. Do 1914. godine 30% stanovništva Argentine bilo je stranog porijekla, a 12% stanovništva rođeno je u Italiji, najvećoj imigrantskoj grupi.  Sljedeća je bila Kanada: do 1881. godine 14% stanovništva Kanade bilo je stranog porijekla, a udio se 1921. godine povećao na 22%. 

U Brazilu je udio imigranata u ukupnom broju stanovnika bio mnogo manji, a doseljenici su uglavnom bili koncentrisani u središnjem i južnom dijelu zemlje. Udio stranaca u Brazilu dosegao je vrhunac 1920. godine, na samo 7 posto ili 2 miliona ljudi, uglavnom Italijana, Portugalaca, Nijemaca i Španjolaca. Međutim, priliv od 4 miliona evropskih imigranata između 1880. i 1920. značajno je promijenio rasni sastav zemlje.[17] Od 1901. do 1920. godine imigracija je bila odgovorna za samo 7 posto rasta brazilskog stanovništva, ali u godinama velike imigracije, od 1891. do 1900. godine, taj je udio iznosio i 30 posto (veći od argentinskih 26 posto 1880-ih).[19]

Države u Americi koje su primile veliki val evropskih imigranata od 1820-ih do ranih 1930-ih bile su: Sjedinjene Američke Države (32,5 miliona), Argentina (6,5 miliona), Kanada (5 miliona), Brazil (4.3 miliona), Kuba (1.3 miliona), Čile (728.000),[20] Urugvaj (713.000). Ostale zemlje koje su primile skromniji protok imigracije (što čini manje od 10 posto ukupne evropske emigracije u Latinskoj Americi) bile su: Meksiko (270.000), Kolumbija (126.000), Portoriko (62.000), Peru (30.000) i Paragvaj ( 21.000).[19][21]

Dolasci u 19. i 20. vijek uredi

Evropski emigranti 1800–1960
Odredište Procenat
Sjedinjene Amerikće Države 70,0%
Južna Amerika 12,0%
Ruski Sibir 9,0%
Kanada, Australija, Novi Zeland, Južna Afrika 9,0%
Ukupno 100,0%
Izvor:[22]
Odredište Godine Dolasci Referenca
Sjedinjene Američke Države 1821–1932 32,244,000 [20]
Argentina 1856–1932 6,405,000
Kanada 1831–1932 5,206,000
Brazil 1818–1932 4.431.000
Australija 1821–1932 2,913,000
Kuba 1901–1931 857.000
Južna Afrika 1881–1932 852.000
Čile 1882–1932 726.000
Urugvaj 1836–1932 713.000
Novi Zeland 1821–1932 594.000
Meksiko 1911–1931 226.000

Zaostavština uredi

 
Mapa prikazuje područja s ljudima koji tvrde da imaju puno evropsko porijeklo.

Nakon Doba velikih geografskih otkrića, različite etničke evropske zajednice počele su emigrirati iz Evrope, a naročito u Australiju, Novi Zeland, Sjedinjene Američke Države, Kanadu, Argentinu, Urugvaj, Kubu, Kostariku, Brazil, Čile i Portoriko.[23][24][25] Važno je, međutim, napomenuti da se ove statistike oslanjaju na identifikaciju sa evropskom etničkom grupom u popisima stanovništva i kao takve su subjektivne (posebno u slučaju mješovitog porijekla). Nacije i regije izvan Evrope sa značajnim brojem stanovništva:[26]

Sjeverna Amerika uredi

Ukupno evropsko stanovništvo - približno 300.000.000

Kanada uredi

Na prvom popisu stanovništva u Kanadi 1871. godine 98,5% izabralo je evropsko porijeklo, s tim da se postotak neznatno smanjio na 96,3% tokom 1971. godine [27][28] Na popisu stanovništva iz 2016. godine 19.683.320 ili 53,0% identifikovalo se sa evropskim etničkim porijeklom, a najviše njih tvrdi da ima porijeklom sa Britanskih ostrva (11.211.850). Pojedinačno gledano, najviše je Engleza (6.320.085), zatim Francuza (4.680.820), Škotlanđana (4.799.005), Iraca (4.627.000), Nijemaca (3.322.405), Italijana (1.587.965). Broj od 11.135.965 stanovnika se deklariše kao "Kanađanin".[29]

Sjedinjene Američke Države uredi

U vrijeme prvog popisa u Sjedinjenim Američkim Državama 1790. godine, 80,7% Amerikanaca se identifikovalo kao bijelci, a taj postatak se i povećao, čak dostigavši 90% prije donošenja zakona o imigraciji i državljanstvu iz 1965 . Brojčano gledajući, taj broj se povećao sa 3,17 miliona (1790) na 199,6 miliona tačno dvije stototine godina kasnije (1990).[30] Danas su evropski Amerikanci najveća pan-etnička grupa u Sjedinjenim Amerikanaca Državama. Podaci popisa stanovništva iz 2010. otkrili su da se 72,4% stanovništva, ili 223 800 000 ljudi, samoidentifikovalo kao bijelo.[31]

 
Guillermo del Toro, meksički producent, evropski je Meksikanac .

Meksička vlada je 2010. procijenila da je 47% stanovništva evropskog porijekla (56 miliona), koristeći fenotipske osobine (boju kože) kao kriterij.[32][33][34] Ako je korišteni kriterij prisustvo plave kose, to je 18% [35][36] - 23%.[37]

Karibi i Centralna Amerika uredi

Kubanci evropskog porijekla dosegli su vrhunac od 74,3% ili 3.553.312 ukupnog stanovništva 1943. godine.[38][39] Prema popisu stanovništva iz 2012. godine oni koji su se identifikovali kao bijeli činili su 64,1% ukupnog stanovništva.[40][41] Oni su pretežno potomci ranih španskih naseljenika, zajedno s ostalim Evropljanima, uključujući Nijemce, Engleze, Francuze i Talijane koji su stigli kasnije, ali u manjem broju. Međutim, nakon masovnog egzodusa (posebno u Sjedinjene Države) koji je proizašao iz kubanske revolucije 1959. godine, broj bijelih Kubanaca koji su stvarno boravili na Kubi se smanjio.

Južna Amerika uredi

Procjenjuje se da Argentini živi 85% stanovništva ili 38.416.407 evropskog porijekla.[42]

Stanovništvo Folklandskih ostrva uglavnom je evropskog porijekla, naročito britanskog, a svoje naslijeđe mogu pratiti unazad devet generacija ili 200 godina. U 2016. godini popis je pokazao da je 42,9% domorodačko stanovništvo, a 27,4% rođeno u Velikoj Britaniji (drugo najveće rodno mjesto), ukupno više od 70%.[43] Folklandska ostrva bila su potpuno nenaseljena, a Britanija ih je 1765. godine prvi put prisvojila.[44] Naseljenici su uglavnom stigli iz Velike Britanije, posebno Škotske i Velsa koji su stigli su nakon 1830. godine. Ukupna populacija tadašnjih ostrva porasla je sa 287, što je procjena iz 1851. godine, na 3200 u posljednjem popisu stanovništva 2016. godine.[45][46]

Peru je prema službenom popisu stanovništva iz 2017. godine imao 5,9% ili 1.336.931 osoba koji imaju 12 i više godina, a koji se identifikuju kao bijelci ili evropskog porijekla. :214 Ovo je prvi put da je od popisa 1940. godine postavljeno pitanje o rasi ili precima.[47] Muškaraca je bilo 619.402 (5,5%), a žena 747.528 (6,3%). Regija s najvećim udjelom Peruanaca sa samoidentifikovanim evropskim ili bijelim porijeklom bila je u regiji La Libertad (10,5%), regiji Tumbes i regiji Lambayeque (9,0%). :214 Većina su potomci ranih španskih doseljenika sa značajnim brojem Italijana i Nijemaca .[47]

Australija i Novi Zeland uredi

Prema popisu stanovništva iz 2016. godine, procijenjeno je da oko 58% australijskog stanovništva čine anglo-keltski Australci, a 18% je drugog evropskog porijekla, ukupno 76% je evropskog porijekla.[48] Prema podacima iz 2016. godine većina Australaca evropskog porijekla su Englezi 36,1%, Irci 11,0%, Škotlanđani 9,3%, Italijani 4,6%, Nijemci 4,5%, Grci 1,8% i Nizozemci 1,6%. Veliki udio - 33,5% - odabrao je da se identificira Australijancima, međutim popisni biro je izjavio da je većina njih potiče starih anglo-keltskih kolonijalnih vrsta.[49][50]

Evropljani su kroz povijest bili (posebno anglo-keltski), a i danas još uvijek, najveća etnička grupa na Novom Zelandu. Njihov udio u ukupnom stanovništvu Novog Zelanda postepeno se smanjivao od popisa stanovništva 1916. godine, gdje su činili 95,1 posto.[51] Premaslužbenom popis stanovništva 2018. godine preko tri miliona ljudi ili 71,76% stanovništva bili su etnički Europljani, a 64,1% je odabralo samo novozelandsku evropsku opciju.[52]

Afrika uredi

Južnoafrikanci evropskog porijekla činili su 4,586,838 ili 8,9% stanovništva Južne Afrike na popisu stanovništva iz 2011. godine .[53] Oni su pretežno potomci nizozemskih, njemačkih, francuskih hugenota, Engleza i drugih evropskih doseljenika.[54][55] Kulturno i lingvistički podijeljeni su na potomke izvornog nizozemskog kolonijalnog stanovništva Južne Afrike, poznate kao Afrikaneri, koji govore Afrikaans, i pripadnike veće britanske dijaspore u Africi . Prvi nacionalni popis stanovništva u Južnoj Africi održan je 1911. godine i pokazao je procentualni vrhunac od 21,4% ili 1.276.242.[56] Populacija je doživjela svoj vrhunac od 5.044.000 tokom 1990. godine.[57] Međutim, broj bijelih stanovnika Južne Afrike u njihovoj matičnoj zemlji počeo je postupno opadati između 1990. i sredine 2000-ih kao rezultat povećane emigracije .

Bijeli stanovnicu Gane uglavnom su potomci su britanskih doseljenika i Iraca koji su bili prisiljeni useliti se u Ganu. Neki od ovih ljudi su potomci portugalskih, nizozemskih, švedskih, danskih, norveških, njemačkih, italijanskih i poljskih doseljenika.

Stanovnici Kanarskih Ostrva su potomci Španaca koji su naselili Kanarska Ostrva. Kanari uključuju dugotrajne i nove valove španskih imigranata, uključujući Andalužana, Galicijane, Kastiljane, Katalonce, Baske i Asturce iz Španije, kao i Portugalce, Italijance, Nizozemce ili Flamance, te Francuze. Prema podacima iz 2019. godine, 72,1% ili 1.553.078 stanovništva je bilo domaće stanovništvo Kanarskih Ostvara, a 8,2% rođeno je u Španiji.[58] Mnoga evropska porijekla, uključujući porijeklo Isleño (otočanina), također su se preselila na ostrva, poput onih iz Venezuele i Kube. Trenutno ih ima 49.170 iz Italije, 25.619 iz Njemačke, Ujedinjenog Kraljevstva (25.521) i drugi iz Rumunije, Francuske i Portugala.[59]

Azija uredi

U Aziji populacije porijeklom iz Europe, (posebno Rusi), prevladavaju u sjevernoj Aziji (Sibir) i nekim dijelovima sjevernog Kazahstana.[60]

Otprilike 5-7 miliona muslimanskih migranata s Balkana (iz Bugarske 1,15 miliona-1,5 miliona; Grčke 1,2 miliona; Rumunije, 400.000; zemalja bivše Jugoslavije 800.000), Rusije (500.000), Kavkaza (900.000 od kojih je 2/3 ostalo odlazeći u Siriju, Jordan i Kipar) i Sirija (500.000 uglavnom kao rezultat sirijskog građanskog rata) stiglo je u područje Osmanske Anadolije i moderne Tursku u razdobolju od 1783. do 2016. od kojih su 4 miliona došla do 1924. godine, 1.3 miliona došlo je nakon 1934. do 1945. godine i više od 1,2 miliona prije izbijanja sirijskog građanskog rata. Danas između trećine i četvrtine turske populacije od skoro 80 miliona potiče od tzv. muhadžira.[61]

Manje zajednice uredi

Postoje manje zajednice iseljenika iz Evrope, bijelih Amerikanaca i bijelih Australaca na privremenom radu u zemljama Perzijskog zaljeva poput Bahreina, Kuvajta, Katara i UAE; i u Saudijskoj Arabiji, kao i Jevreji Aškenazi i Sefardi u Izraelu kojih je po procjenama preko 4 miliona u toj zemlji.

Reference uredi

  1. ^ The use of the term "diaspora" in reference to people of European national or ethnic origins is contested and debated- Diaspora and transnationalism : concepts, theories and methods. Bauböck, Rainer., Faist, Thomas, 1959-. Amsterdam: Amsterdam University Press. 2010. ISBN 9789089642387. OCLC 657637171.CS1 održavanje: others (link)
  2. ^ a b c "To Make America": European Emigration in the Early Modern Period edited by Ida Altman, James P. P. Horn (Page: 3 onwards)
  3. ^ De Lazzari, Chiara; Bruno Mascitelli (2016). "Migrant "Assimilation" in Australia: The Adult Migrant English Program from 1947 to 1971". u Bruno Mascitelli; Sonia Mycak; Gerardo Papalia (ured.). The European Diaspora in Australia: An Interdisciplinary Perspective. Cambridge Scholars Publishing. str. 203. ISBN 978-1-4438-9419-7. Pristupljeno 28. 2. 2017.
  4. ^ "European Migration and Imperialism". historydoctor.net. Arhivirano s originala, 22. 11. 2010. Pristupljeno 14. 9. 2013. The population of Europe entered its third and decisive stage in the early eighteenth century. Birthrates declined, but death rates also declined as the standard of living and advances in medical science provided for longer life spans. The population of Europe including Russia more than doubled from 188 million in 1800 to 432 million in 1900. From 1815 through 1932, sixty million people left Europe, primarily to "areas of European settlement," in North and South America, Australia, New Zealand and Siberia. These populations also multiplied rapidly in their new habitat; much more so than the populations of Africa and Asia. As a result, on the eve of World War I (1914), 38 percent of the world's total population was of European ancestry. This growth in population provided further impetus for European expansion, and became the driving force behind emigration. Rising populations put pressure on land, and land hunger and led to "land hunger." Millions of people went abroad in search of work or economic opportunity. The Irish, who left for America during the great Potato famine, were an extreme but not unique example. Ultimately, one third of all European migrants came from the British Isles between 1840 and 1920. Italians also migrated in large numbers because of poor economic conditions in their home country. German migration also was steady until industrial conditions in Germany improved when the wave of migration slowed. Less than one half of all migrants went to the United States, although it absorbed the largest number of European migrants. Others went to Asiatic Russia, Canada, Argentina, Brazil, Australia and New Zealand.
  5. ^ Pour une approche démographique de l'expansion coloniale de l'Europe Bouda Etemad Dans Annales de démographie historique 2007/1 (n° 113), pages 13 à 32
  6. ^ "Menander became the ruler of a kingdom extending along the coast of western India, including the whole of Saurashtra and the harbour Barukaccha.
  7. ^ John Pike. "Failaka Island". Globalsecurity.org. Pristupljeno 20. 4. 2016.
  8. ^ Liberal states and the freedom of movement : selective borders, unequal mobility. Mau, Steffen, 1968-. Houndmills, Basingstoke, Hampshire: Palgrave Macmillan. 2012. ISBN 9780230277847. OCLC 768167292.CS1 održavanje: others (link)
  9. ^ MacIas, Rosario Marquez; MacÍas, Rosario Márquez (1995). La emigración española a América, 1765-1824. ISBN 9788474688566.
  10. ^ a b 1944-, Francis, R. D. (R. Douglas) (1988). Origins : Canadian history to Confederation. Jones, Richard, 1943-, Smith, Donald B. Toronto: Holt, Rinehart and Winston of Canada. ISBN 978-0039217051. OCLC 16577780.CS1 održavanje: numerička imena: authors list (link)
  11. ^ Galenson 1984: 1
  12. ^ Charles II, 1679: An Act for the better secureing the Liberty of the Subject and for Prevention of Imprisonments beyond the Seas., Statutes of the Realm: Volume 5, 1628–80, pp 935–938.
  13. ^ Donoghue, John (oktobar 2013). "Indentured Servitude in the 17th Century English Atlantic: A Brief Survey of the Literature: Indentured Servitude in the 17th Century English Atlantic". History Compass. 11 (10): 893–902. doi:10.1111/hic3.12088.
  14. ^ Tomlins, Christopher (februar 2001). "Reconsidering Indentured Servitude: European Migration and the Early American Labor Force, 1600–1775". Labor History. 42 (1): 5–43. doi:10.1080/00236560123269.
  15. ^ Gary Nash, The Urban Crucible: The Northern Seaports and the Origins of the American Revolution (1979) p 15
  16. ^ Altman, Professor Ida; Altman, Ida; Horn, James; Horn, James P. P. (1. 1. 1991). "To Make America": European Emigration in the Early Modern Period (jezik: engleski). University of California Press. ISBN 978-0-520-07233-6.
  17. ^ a b Boris Fautos – Fazer a América: a imigração em massa para a América Latina."
  18. ^ Cánovas, Marília D. Klaumann (2004). "A grande emigração européia para o Brasil e o imigrante espanhol no cenário da cafeicultura paulista: aspectos de uma (in)visibilidade" [The great European immigration to Brazil and immigrants within the Spanish scenario of the Paulista coffee plantations: one of the issues (in) visibility]. Sæculum (jezik: portugalski). 11: 115–136.
  19. ^ a b Blanca Sánchez-Alonso (2005). "European Immigration into Latin America, 1870-1930" (PDF). docentes.fe.unl.pt. Arhivirano s originala (PDF), 22. 10. 2008.
  20. ^ a b Samuel L. Baily; Eduardo José Míguez (2003). Mass Migration to Modern Latin America. Rowman & Littlefield. str. xiv. ISBN 978-0-8420-2831-8. Pristupljeno 20. 12. 2015.
  21. ^ Baily, Samuel L.; Míguez, Eduardo José, ured. (2003). Mass Migration to Modern Latin America. Wilmington, Delaware: Rowman & Littlefield. str. 14. ISBN 978-0-8420-2831-8. Pristupljeno 27. 2. 2017.
  22. ^ Adler, Philip J.; Pouwels, Randall L. (15. 9. 2016). World Civilizations: Volume II: Since 1500 (jezik: engleski). Cengage Learning. ISBN 978-1-305-95998-9.
  23. ^ Francisco Hernández Delgado; María Dolores Rodríguez Armas (2010). "La emigración de Lanzarote y sus causas". Archivo Histórico Municipal de Teguise (www.archivoteguise.es) (jezik: španski). Teguise, Lanzarote, Canary Islands: Departamento de Cultura y Patrimonio, Ayuntamiento de Teguise. Arhivirano s originala, 27. 7. 2016. Pristupljeno 27. 7. 2016.
  24. ^ Ember et al 2004.
  25. ^ Marshall 2001.
  26. ^ "Ethnic groups by country". Arhivirano s originala, 6. 1. 2019. Pristupljeno 27. 4. 2021.
  27. ^ Ethnic origins Census of Canada (Page: 17)
  28. ^ Table 1: Population by Ethnic Origin, Canada, 1921-1971 Page: 2
  29. ^ Census Profile, 2016 Census - Ethnic origin population
  30. ^ "Official census statistics of the United States race and Hispanic origin population" (PDF). US Statistics Bureau. Arhivirano s originala (PDF), 25. 2. 2010.
  31. ^ "Overview of Race and Hispanic Origin: 2010 Census Briefs" (PDF). US Census Bureau. mart 2011. Arhivirano s originala, 5. 5. 2011. Pristupljeno 15. 3. 2019.
  32. ^ "21 de Marzo Día Internacional de la Eliminación de la Discriminación Racial" pag.7 Arhivirano 25. 5. 2017. na Wayback Machine, CONAPRED, Mexico, 21 March.
  33. ^ "Visión INEGI 2021 Dr. Julio Santaella Castell", INEGI, 03 July 2017, Retrieved on 30 April 2018.
  34. ^ "Ser Blanco", El Universal, 06 July 2017, Retrieved on 19 June 2018.
  35. ^ "Stratification by Skin Color in Contemporary Mexico", Jstor org, available creating a free account , Retrieved on 27 January 2018.
  36. ^ "Admixture in Latin America: Geographic Structure, Phenotypic Diversity and Self-Perception of Ancestry Based on 7,342 Individuals" table 1, Plosgenetics, 25 September 2014.
  37. ^ Ortiz-Hernández, Luis; Compeán-Dardón, Sandra; Verde-Flota, Elizabeth; Flores-Martínez, Maricela Nanet (april 2011). "Racism and mental health among university students in Mexico City". Salud Pública de México. 53 (2): 125–133. doi:10.1590/s0036-36342011000200005. PMID 21537803.
  38. ^ Cifras censales comparadas, 1899 - 1953 Arhivirano 29. 10. 2019. na Wayback Machine | P.189
  39. ^ Revolutionizing Romance: Interracial Couples in Contemporary Cuba - By Nadine T Fernandez
  40. ^ "2012 Cuban Census". One.cu. 28. 4. 2006. Arhivirano s originala, 26. 2. 2011. Pristupljeno 23. 4. 2014.
  41. ^ Grupo Copesa (8. 11. 2013). "Censo en Cuba concluye que la población decrece, envejece y se vuelve cada vez más mestiza". latercera.com. Arhivirano s originala, 5. 3. 2016. Pristupljeno 27. 4. 2021.
  42. ^ Baily, Samuel L.; Míguez, Eduardo José (2003). Mass Migration to Modern Latin America (jezik: engleski). Rowman & Littlefield. ISBN 978-0-8420-2831-8.
  43. ^ "2016 Falkland Island census report" (PDF). Falklandislandstimeline. str. 28. Pristupljeno 10. 8. 2020.
  44. ^ "Our People. Local life, traditions and services on the Islands". Falklands.gov.fk. Pristupljeno 10. 8. 2020.
  45. ^ "Falkland Island census data tables". Fig.gov.fk. Pristupljeno 10. 8. 2020.[mrtav link]
  46. ^ "2016 Falkland Island census report" (PDF). Falklandislandstimeline. Pristupljeno 10. 8. 2020.
  47. ^ a b Valdivia, Néstor (2011). El uso de categorías étnico/raciales en censos y encuestas en el Perú: balance y aportes para una discusión [The use of ethnic / racial categories in censuses and surveys in Peru: balance and contributions for a discussion] (jezik: španski). GRADE Group for the Analysis of Development. ISBN 978-9972-615-57-3.
  48. ^ "Australian Human Rights commission 2018" (PDF). 2018. Pristupljeno 12. 12. 2019.
  49. ^ "THE ANCESTRIES OF AUSTRALIANS Census of Population and Housing: Reflecting Australia - Stories from the Census, 2016". abs.gov.au. Pristupljeno 29. 4. 2020.
  50. ^ "Census of Population and Housing: Reflecting Australia - Ancestry 2016". abs.gov.au. Pristupljeno 29. 4. 2020.
  51. ^ "Historical and statistical survey (P. 18)". Pristupljeno 29. 4. 2020.
  52. ^ "2018 Census totals by topic – national highlights". Stats NZ. 23. 9. 2019. Arhivirano s originala, 23. 9. 2019. Pristupljeno 12. 12. 2019.
  53. ^ "Census 2011 Census in brief, Report No. 03-01-41" (PDF). Statistics South Africa. 2012. Pristupljeno 21. 1. 2016.
  54. ^ Kristin Henrard (2002). Minority Protection in Post-Apartheid South Africa: Human Rights, Minority Rights, and Self-Determination. Greenwood Publishing Group. str. 43. ISBN 978-0-275-97353-7.
  55. ^ James L. Gibson; Amanda Gouws (2005). Overcoming Intolerance in South Africa: Experiments in Democratic Persuasion. Cambridge University Press. str. 36. ISBN 978-0-521-67515-4.
  56. ^ Kriger, Robert; Kriger, Ethel (1997). Afrikaans Literature: Recollection, Redefinition, Restitution. Amsterdam: Rodopi BV. str. 75–78. ISBN 978-9042000513.
  57. ^ "Population of South Africa by population group" (PDF). Dammam: South African Department of Agriculture, Forestry, and Fisheries. 2004. Arhivirano s originala, 28. 2. 2005. Pristupljeno 20. 9. 2016.
  58. ^ "Estadística del Padrón Continuo a 1 de enero de 2019. Datos a nivel nacional, comunidad autónoma y provincia". Pristupljeno 20. 2. 2020.
  59. ^ Canarias gana en un año 24.905 habitantes, el 66% de otros países Arhivirano 1. 2. 2021. na Wayback Machine Canarias7.es.
  60. ^ Hill, Fiona (23. 2. 2004). "Russia — Coming In From the Cold?". The Globalist. Arhivirano s originala, 15. 7. 2011. CS1 održavanje: nepreporučeni parametar (link)
  61. ^ Bosma, Lucassen i Oostindie 2012
Preuzeto iz "https://bs.wikipedia.org/w/index.php?title=Evropske_emigracije&oldid=3576102"