Vlado Bajić
Vlado Bajić (Bara, Bosanski Petrovac, 17. jula 1915. - Beograd, 23. juna 2004), bio je jugoslavenski partizan, general Jugoslavenske narodne armije i Narodni heroj Jugoslavije.
| Vlado Bajić | |||
|---|---|---|---|
 | |||
| Rođenje | 17. juli 1915. Bara, Bosanski Petrovac, Austro-Ugarska | ||
| Smrt | 23. juni 2004 (88 godina) Beograd, Srbija i Crna Gora | ||
| Služba | 1941-1975. | ||
| Čin | General-pukovnik | ||
| Ratovi | Drugi svjetski rat | ||
| Vojska | Narodnooslobodilačka vojska Jugoslavije, Jugoslavenska narodna armija | ||
| Jedinice | Treća krajiška proleterska udarna brigada, 21. srpska divizija | ||
| Odlikovanja |
| ||
Potiče iz zemljoradničke porodice. Izvjesno vrijeme se bavio zemljoradnjom, a potom je radio u šumarskom preduzeću ŠIPAD.
Vojna karijera uredi
Odmah poslije okupacije Jugoslavije uključio se u pripreme za oružani ustanak. Već 27. jula 1941. godine, sa grupom mještana, učestvovao je u borbi protiv ustaša na Kalabinom Brdu.[1][2]
Sredinom augusta 1941. primljen je u članstvo Komunističke partije Jugoslavije i izabran za komandira desetine u Trećoj četi partizanskog bataljona "Sloboda". Već u prvim akcijama ispoljio je smjelost i odlučnost.
Sredinom oktobra 1941. postao je komandir Drinićkog voda sa kojim je izvodio akcije u Podgrmeču. Kada je Drinićki vod u februaru 1942. godine ušao u sastav Prve čete Prvog krajiškog partizanskog odreda, Vlado je postao zamjenik komandira čete, a kasnije i komandir čete. Ubrzo potom postao je zamjenik komandanta bataljona. Istakao se u jurišu na Italijane u selu Kolunić, maja 1942. godine.
Krajem maja 1942. godine postao je komandant jednog Udarnog bataljona u sastavu Petog krajiškog partizanskog odreda. Pod njegovim rukovodstvom, bataljon je izvršio niz uspješnih akcija na prostoru Janja, Kupresa i Glamoča.
Kada je sredinom avgusta 1942. godine formirana Treća krajiška proleterska udarna brigada, Vlado je postao zamjenik komandanta brigade. U vrijeme borbi kod sela Miostra zajedno sa kurirom razoružao je 12 domobrana. U borbama za oslobođenje Prozora, u zimu 1943. godine, zajedno sa Milanom Bosnićem, razoružao je vod Italijana.
Treća krajiška proleterska udarna brigada učestvovala je u bici na Neretvi i Sutjesci. Poslije proboja iz doline rijeke Sutjeske i pogibije Rade Marijanca, kratko je bio komandat Sedme krajiške udarne brigade.
Komandant brigade uredi
Sredinom avgusta 1943. godine Vlado Bajić je postao komandant Treće krajiške udarne brigade. Brigada je pod komandom Bajića, u drugoj polovini avgusta 1943. oslobodila Donji Vakuf, Turbe i Bugojno.
Krajem 1943. i početkom 1944. godine, brigada je pohvaljena od Vrhovnog komandanta NOV i POJ Josipa Broza Tita, a u sastavu Prvog proleterskog korpusa proglašena za „uzor brigadu“. Sve te zasluge i uspesi umnogome su zasluga snalažljivosti, samoinicijative i odlučnosti njenog komandanta Vlada Bajića.
U napadu na neprijateljsko uporište u Zenici 10/11. oktobra 1943. godine, oštećena su i zapaljena fabrička postrojenja, uništena železnička stanica, lokomotive, vagoni, zapaljena velika količina benzina, zaplenjena velika količina oružja i druge opreme. Za ovu akciju brigadi je odato priznanje - ponovo je pohvaljena od strane Vrhovnog komandanta.
U vrijeme desanta na Drvar, brigada je razbila neprijatelja na pravcu Livno-Glamoč i spriječila njegov prodor ka Drvaru. Juna 1944. godine, na prostoru Travnik-Bugojno, brigada je u trinestočasovnoj borbi na Crnom Vrhu odbila napade nadmoćnijeg neprijatelja i omogućila izvlačenje ostalih jedinica ka Vranici.
Komandant divizije uredi
Potom je brigada vodila borbe u Srbiji, za oslobođenje Beograda i na Sremskom frontu. Vlado Bajić je 10. januara 1945. godine postavljen za komandanta 21. srpske divizije, koja je zajedno sa Prvom proleterskom divizijom izvršila proboj Sremskog fronta i produžila borbe za oslobođenje zemlje.
Poslije rata uredi
Posle rata bio je na visokim vojno političkim dužnostima: komandant divizije, načelnik štaba i komandant korpusa, pomoćnik komandanta armije za političko-pravne poslove i komandant armijske oblasti. Završio je Vojnu akademiju „Vorošilov“ i Višu vojnu akademiju JNA. Penzionisan je u činu general-pukovnika. Bio je član Predsedništva Saveznog odbora SUBNOR-a od 1965. do 1969. i član Konferencije SKJ od 1969. godine. Umro je 23. juna 2004. godine u Beogradu i sahranjen je u Aleji narodnih heroja na Novom groblju.
Odlikovanja uredi
- Partizanska spomenica 1941.
- Orden ratne zastave
- Orden partizanke zvijezde prvog reda
- Orden zasluga za narod prvog reda
- Orden bratstva i jedinstva
- Orden za hrabrost
- Orden narodne armije
- Orden narodnog heroja Jugoslavije
- Orden Crvene zastave Čehoslovačke 1955.god.
Reference uredi
- ^ "Vlado Bajić: Sjećanje na ustanak". Opštinski odbor SUBNOR, 1974 -PETROVAC U NOB, knjiga 1. Pristupljeno 9. 2. 2016.
- ^ "Nikola Bajić: Bara 1941. godine". Opštinski odbor SUBNOR, 1974 -PETROVAC U NOB, knjiga 1. Pristupljeno 9. 2. 2016.