Srpskohrvatski jezik
Neutralnost i/ili ispravnost ovog članka je osporena. |
Srpskohrvatski ili hrvatskosrpski je bio južnoslavenski jezik korišten u SFR Jugoslaviji. Rezultat je Bečkog književnog dogovora iz 1850. godine na kojem je kao osnova za zajednički književni jezik Južnih Slavena uzet narodni govor Bosne i Hercegovine, karakterističan po štokavskom narječju i ijekavskom izgovoru.[3]
| Srpskohrvatski jezik srpskohrvatski/hrvatskosrpski | |
|---|---|
| Države govorenja |  FNRJ/SFRJ |
| Regije govorenja | Balkan |
| Jezička porodica | indoevropski
|
| Sistem pisanja | {{{sistem pisanja}}} |
| Službeni status | |
| Služben u | SFRJ (1945–1992) SRJ (1992–1997) Bosna i Hercegovina (1992–1995)[1] Srbija (do 2006.)[2] |
| Regulatori | --- |
| Jezički kod | |
| ISO 639-1 | sh |
| ISO 639-2 | scr, scc |
| ISO 639-3 | hbs |
| Također pogledajte: Jezik | Spisak jezika | |
Srpskohrvatski je bio jedan od tri zvanična jezika SFR Jugoslavije (druga dva su bili slovenski i makedonski). Bio je zvanični jezik u četiri bivše republike SFRJ: SR BiH, SR Crnoj Gori, SR Srbiji i SR Hrvatskoj. Srpskohrvatski jezik se može poistovjetiti sa srednjejužnoslavenskim dijasistemom. Raspadom SFRJ 1991. godine ovaj jezik je prestao biti u službenoj upotrebi. Srpskohrvatski jezik savremena lingvistika smatra živim makrojezikom.[4] U slavistici se susreće i naziv bosansko-hrvatsko-srpski jezik prilikom izučavanja nekadašnjeg zajedničkog standarda.[5]
Srpskohrvatski jezik imao je nekoliko specifičnosti: dva izgovora ekavski i ijekavski izgovor, dva pisma latinicu i ćirilicu, bogatstvo leksičkih sinonima, kao i upotrebu izraza specifičnih za pojedine sociokulturne sredine. Standard se razvijao za potrebe četiri naroda Srba, Hrvata, Bošnjaka i Crnogoraca, ali nije dozvoljavao upotrebu karakteristične leksike za Bošnjake, odnosno bosanski jezik. Na toj bazi srpskohrvatski jezik je imao četiri književnojezička izraza, u početku su se razvili srpski i hrvatski književnojezički izraz, a potom bosanski i crnogorski književnojezički izraz. Raspadom zajedničke države iz ovih književnojezičkih izraza razvili su se savremeni bosanski, hrvatski i srpski, dok tendencija oficijalizacije i standardizacije prati i crnogorski jezik.
Srpskohrvatski jezik nema prirodnog historijskog razvoja i utemeljenja za razliku od bosanskog jezika, jer je nastao kao rezultat kompromisa u složenoj političkoj situaciji Titove Jugoslavije.[6]
Također pogledajteUredi
ReferenceUredi
- ^ "Ustav RBiH.pdf" (PDF). Fondacija Centar za javno pravo. 14. 3. 1993. Pristupljeno 29. 3. 2017.
U Republici Bosni i Hercegovini u službenoj upotrebi je srpskohrvatski odnosno hrvatskosrpski jezik ijekavskog izgovora.
- ^ [1]
- ^ Miodrag Popović, Vuk Stef. Karadžić (str. 320), NOLIT, Beograd, 1987.
- ^ "Documentation for ISO 639 identifier: hbs". Arhivirano s originala, 13. 2. 2009. Pristupljeno 27. 11. 2009.
- ^ "Duke University - Duke University Slavic Centers : Webliography". seelrc.org. Arhivirano s originala, 21. 5. 2013. Pristupljeno 25. 9. 2015.
- ^ "Srpskohrvatski ili hrvatski? - Ni njemački slavisti nisu složni". DW.COM. Pristupljeno 25. 9. 2015.
Vanjski linkoviUredi
| Commons ima datoteke na temu: Srpskohrvatski jezik |