Gabriela Mistral
Gabriela Mistral je pseudonim čileanske pjesnikinje Lucila de María del Perpetuo Socorro Godoy Alcayaga (7. april 1889 - 10. januar 1957) koja je prva lationamerička dobitnica Nobelove nagrade za književnost. Centralna tema njenih pjesama je između ostalog ljubav, majčinska ljubav, patnja i emotivni oporavak.
Gabriela Mistral | |
|---|---|
 | |
| Rođenje | 7. april 1889. Vicuña, Čile |
| Smrt | 10. januar 1957 (67 godina) Hempstead, New York |
| Potpis | |
 | |
Biografija
urediGabriela Mistral je rođena u gradiću Vicuña, u centralnom Čileu, gdje pohađa osnovnu i srednju školu. Njen otac, Juan Gerónimo Godoy Villanueva napušta obitelj kad joj je bilo tri godine. Sa 14 godina počinje da izdržava majku i sebe radeći kao učiteljska pomoćnica. Njena majka, Petronila Alcayaga umire 1929. Gabrijela joj posvećuje prvi dio knjige Tala [1].
1904. izdaje neke od ranih poema, poput Ensoñaciones, Carta Íntima (Intimno Pismo) and Junto al Mar u lokalnim novinama El Coquimbo de La Serena pod raznim pseudonimima.
Dok radi kao učiteljica 1906, upoznaje Romea Uretu pružnog radnika koji izvršava samoubistvo 1909, što ostavlja veoma dubok utisak na njen rad. Iako je smrt već dio njenog pjesničkog repertoara, pišući o njegovom samoubistvu, Gabriela Mistral razmatra život i smrt daleko šire nego prethodne generacije latinoameričkih pjesnika.
Njeno prvo pjesničko priznanje došlo je 12. decembra 1914. kada je dobila prvu nagradu na državnom pjesničkom natjecaju Juegos Florales u Santijagu za zbirku pjesama Sonetos de la Muerte (Soneti smrti). Od tada koristi pen-ime Gabriela Mistral u skoro svim svojim pisanjima. Ime je formirano od imena njenih dvaju omiljenih pjesnika Gabriele D'Annuzio i Frédéric Mistral.
1922. na poziv tadašnjeg ministra školstva, odlazi u Meksiko gdje radi na reformi biblioteka i škola. Te godine izdaje Desolación čime dobija međunarodno zapažanje, a godinu dana kasnije i Lecturas para Mejeres (Čitanje za žene), djelo proze i poezije u kojem slavi majčinstvo, dječije školovanje i nacionalizam.
Na povratku u Čile dobila je akademsku titulu profesora španskog na Čileanskom Univerzitetu.
Njen međunarodni status doprinijeo je nizu predavanja koje je održala u Sjedinjenim Američkim Državama i Evropi. 1924. dok po prvi put u Evropi, u Madridu izdaje Ternura (Nježnost), zbirku uspavanki i rondi namjenjenih prvobitno djeci, ali sa fokusom na žensko tijelo.
Naredne godine se vraća u Latinsku Ameriku i odlazi na turneju u Brazil, Urugvaj i Argentinu. Po povratku u Čile dobija mirovinu i penzioniše se od učiteljskog zvanja.
U periodu između 1925. i 1934. većinu vremena provodi u Francuskoj i Italiji. Radila je u Lizi za Intelektualnu Koperaciju Lige Naroda, te je predavala u Bernard Koledžu (engleski: Bernard College) na Kolumbija Univerzitetu (engleski: Columbia University), Vassar Koledžu (engleski: Vassar College) i Univerzitetu Porto Rika (engleski: University of Porto Rico).
Slično mnogim latinoameričkim umjetnicima i intelektualcima, Mistral je službovala kao čileanski konzul od 1932. do svoje smrti, radeći u Napulju, Madridu, Petrópolisu, Nici, Lisabonu, Los Angelesu, Santa Barbari, Veracruzu, Rapallu i New Yorku. Kao konzul u Madridu, ona je imala službenog kontakta sa još jednim konzularnim poslanikom i nobelovcem, Pablom Nerudom, mada se nikad ne zbližavaju. U tom periodu, ona izdaje na stotine članaka u magazinima i novinama u španskom govornom području.
Tala zbirka se pojavljuje 1938. u Buenos Airesu uz pomoć dugogodišnje prijateljice i korespondenta Victoria Ocampo (fonol. Viktorije Okampo). Dohodak od tiraža je bio namjenjen siročadima iz Španskog građanskog rata. Ovo izdanje sadrži mnoge poeme što slave običaje i folklor Latinske Amerike i Mediterana. Mistral uspjeva da ostvari jedinstvenu fuziju (spajanje) lokalnih osobenosti i interesa, što ona identificira kao una india vasca, tj. njen evropsko baskijski - američki indijansko nasljeđe.
14. august 1945 njen sedamnaestogodišnji nećak, Juan (fonol. Huan) Miguel, je izvršio samoubistvo. Njena žalost za njim, te zatezanje napetosti početka Hladnog rata u Evropi i Amerikama, su teme njene posljednje zbirke pjesama izdate za njenog života pod nazivom Lagar, izdate 1954. Njena posljedna zbirka poezije, Poema de Chile (Pjesma iz Čilea), je recenzirana od strane njene prijateljice Doris Dana i izdata je 1967. Poeam de Chile opisuje pjesnikinj povratak u Čile nakon smrti u pratnji indijanskog dječaka iz pustinje Atakama i andskog jelena, huemula.
15. novembra 1945 ona postaje prva latinoamrikanka koja dobija Nobelovu nagradu za književnost. Nagradu joj je osobno dodjelio Kralj Gustav od Švedske 10. decembra 1945. Slijedi počasni doktorat od Mils Koledža (engleski: Mills College) u Oaklandu 1947., te državna nagrada za knijževnost Čilea 1951.
Narušeno zdravlje joj eventualno usporava njena putovanja. U toku posljednih godina života većinu vremena provodi u gradu Hampstead, u državi New York, gdje preminjuje od raka 10. januara 1957 u 67. godini života. Vlada Čilea je proglasila trodnevnu žalost povodom njene smrti, dok su na hiljade Čileanaca došli da joj odaju počast.
Neke od najpoznatijih pjesama su joj: Piececitos de Niño, Balada, Todas Íbamos a ser Reinas, La Oración de la Maestra, El Ángel Guardián, Decálogo del Artista i La Flor del Aire.
Bilješke
urediTakođer pogledajte
uredi
Nedovršeni članak Gabriela Mistral koji govori o biografijama treba dopuniti. Dopunite ga prema pravilima Wikipedije.