Španski građanski rat

Španski građanski rat je naziv za oružani sukob koji se od 1936. do 1939. godine vodio u Španiji između legalne vlade i različitih lijevih grupa na jednoj, te desničarskih nacionalističkih pobunjenika na čelu s Franciscom Francom na drugoj strani.

Uzrok rata se nalazi u društvenim i političkim previranjima koje su pogodile Španiju nakon proglašenja republike godine 1931. Tim previranjima je doprinos dala i velika ekonomska kriza, koja je radikalizirala veliki dio španske radničke klase koji je prihvatio anarhizam i komunizam. S druge strane, pokušaji republikanskih vlada da nezadovoljstvo suzbiju reformama izazvali su reakciju među konzervativnim dijelovima španskog društva, pogotovo među zemljoposjednicima, Katoličkom Crkvom i, što je, najvažnije, vojskom.

Ti procesi su eskalirali u štrajkove, demonstracije, atentate i druge oblike političkog nasilja za vrijeme vlade desnog centra 1934-36. Ona je nakon izbora u februaru 1936. zamijenjena vladom koju su se sačinjavale političke stranke ljevice i centra ujedinjene u Narodni front. Nova vlada nije bila u stanju zaustaviti nasilje, s obzirom na to da su u mnogim krajevima Španije anarhisti samoinicijativno preuzimali vlast nad fabrikama i javnim institucijama, palili crkve te ubijali sve one koji su smatrani reakcionarima; na te akcije su konzervativci odgovarali vlastitim terorom.

17. jula 1936. godine je vojska, na čelu s generalom Sanjurjom, pokušala izvesti državni udar protiv republikanske vlade. Pokušaj je samo djelomično uspio, jer su vladi ostali odani stranu staviti veći dio zrakoplovstva, mornarice, civilne policije, a u mnogim dijelovima zemlje su se pučistima uspješno suprostavili različite ljevičarske milicije. Pučisti su u prvom trenutku ostvarili kontrolu samo nad ograničenim dijelom zemlje, i kada se ispostavilo da će umjesto brzog preuzimanja vlasti morati voditi građanski rat, bili u nominalno nepovoljno položaju.

Ubrzo nakon što je general Sanjurjo poginuo u avionskoj nesreći, komandu nad pobunjenicima, koji su se počeli nazivati nacionalistima, preuzeo je general Franco. Ubrzo se pokazalo da pobuni mnogi faktori idu u prilog.

Franco je, kao vatreni zagovornik fašizma, od samog početka primio direktnu vojnu pomoć od fašističke Italije i nacističke Njemačke. Nasuprot tome, zapadne sile su se odlučile ne miješati u sukob - Velika Britanija je proglasila embargo na prodaju oružja zaraćenim stranama, plašeći se da bi rat mogao eskalirati u opći evropski sukob, za kojeg još nije bila spremna; u susjednoj i politički oštro podijeljenoj Francuskoj je vladao strah da bi intervencija na strani Republike mogla dovesti do građanskog rata. Jedina sila koja je Republici dala opsežniju vojnu pomoć bio je SSSR, ali se ona iz cijelog niza političkih razloga pokazala krajnje kontraproduktivna, prvenstveno zato što je Franca u dijelu javnosti pretvorila u borca protiv komunizma. SAD se također nisu direktno miješale, ali su prešutno podržavale Franca, jer je Demokratska stranka predsjednika Roosevelta imala veliki broj glasača pod uticajem Katoličke crkve.

U samoj Španiji je nacionalistima na ruku išlo to što su srž njenih oružanih formacije činile jedinice pod komandom profesionalnih oficira te iskusne kolonijalne trupe. Brojčano jače republikanske snage su se, pak, sastojale samo dijelom od profesionalne vojske, dok su većinu činile slabo organizirane i koordinirane milicije, kojima je veliki problem predstavljala nedisciplina. Dodatni problem je bio i veliki ideološki raskol na republikanskoj strani - dok je dio pristaša Republike isključivo htio odbraniti demokratske institucije, anarhisti i trockisti su građanski rat shvatili kao priliku za izvođenje revolucije. Taj raskol je godine 1938. eskalirao u oružane sukobe koji su bitno oslabili kako vanjskopolitički, tako i vojni položaj Republike.

Zbog svega toga su Francovi pobunjenici polahko, ali sigurno širili teritorij pod svojom kontrolom. Republikanska vlada je, s druge strane, pružala žestok otpor, djelomično podržana od strane Internacionalnih brigada - dobrovoljaca iz stranih zemalja koji su iz ideoloških razloga došli braniti Republiku od fašizma. No, sve to nije bilo dovoljno da zaustavi smanjivanje republikanskog teritorija. Godine 1938. je republikanskoj vladi posljednja nada bilo sve izglednije izbijanje Drugog svjetskog rata, koji bi Britaniju i Francusku natjerao da Španiji pomogne kao savezniku protiv Njemačke i Italije. No, te su nade skršene s minhenskim sporazumom, pa je krajem 1938. godine došlo do kolapsa morala u republikanskim redovima. Početkom 1939. Francove snage su osvojile glavno republikansko uporište u Kataloniji, što je Britance i Francuze natjeralo da priznaju Francovu vladu. U proljeće 1939. se predao Madrid, a dan kasnije i posljednji republikanski garnizon na španskom tlu. Time je završen španski građanski rat.

Različite procjene govore da je u španskom građanskom ratu poginulo između 500.000 i milion ljudi, što taj sukob čini jednim od najkrvavijih u modernoj evropskoj historiji. Samo manji dio je poginuo u ratnim operacijama, dok su većina bili žrtve masovnih pokolja koje su nad ideološkim protivnicima činile obje zaraćene strane.

Španski građanski rat se često naziva svojevrsnom predigrom drugog svjetskog rata, s obzirom na to da je predstavljao prvo veće oružani sukob između snaga fašizma i demokratije. Također je predstavljao dobru priliku da se u predvečerje općeg sukoba testiraju neki novi vojni koncepti, odnosno mogućnosti moderne avijacije i tenkova. To je predstavljalo jedan od motiva za uplitanje Njemačke, odnosno SSSR-a u taj sukob.

Pobjednički Franco je na vlast dobio razorenu i krajnje iscrpljenu državu. Iako su antifašisti izgubili rat, poslije su se mogli tješiti kako je njihova uporna borba ipak posredno dovela do globalne pobjede nad fašizmom. Godine 1940., čak i u trenutku kada je Hitlerova Njemačka bila na vrhuncu moći, Franco jednostavno nije bio u stanju vratiti uslugu i pridružiti se svom savezniku u borbi protiv zapadnih saveznika.

Rat je za Španiju imao mnogo dugotrajnije posljedice u obliku desetljeća ekonomske i kulturne izolacije, koja je prekinuta tek nakon Francove smrti 1975. godine. Iako je Španija u međuvremenu bitno napredovala, španski građanski rat je u kolektivnoj psihi tamošnjeg društva ostavio ožiljke koji i dan-danas utiču na politiku i kulturu.

Vanjski linkovi

• Muhamed Nametak (16. septembar 2016): Bošnjaci u Španskom građanskom ratu, stav.ba, pristupljeno 10. aprila 2017.

Nedovršeni članak Španski građanski rat koji govori o ratu treba dopuniti. Dopunite ga prema pravilima Wikipedije.