Međunarodna pomorska organizacija
Međunarodna pomorska organizacija (IMO - International Maritime Organization), ranije (do 1982. godine) poznata kao Međuvladina pomorska konsultativna organizacija (IMCO),[1] osnovana je 1948. godine[2] u Ženevi, a počela je sa radom desetak godina kasnije, održavajući prvi sastanak 1959. godine.
IMO je specijalizirana agencija Ujedinjenih naroda, sa sjedištem u Londonu i sa trenutno 171 zemljom članicom i 3 pridružene članice. Primarni cilj IMO-a je razvijanje i održavanje sveobuhvatnog regulatornog okvira za pomorsku plovidbu a njene nadležnosti danas obuhvataju sigurnost, zaštitu životne sredine, pravna pitanja, tehničku saradnju, pomorsku sigurnost i efikasnost pomorske isporuke. Organizacijom upravlja Skupština članova dok finansijskim poslovima rukovodi Savjet članova izabranih od strane Skupštine. Rad se odvija kroz pet komiteta, čiji rad je potpomognut od strane tehničkih pododbora. Posmatrački status je zagarantovan kvalifikovanim nevladinim organizacijama.
Članice
uredi
Da bi postala članica IMO, buduća država članica ratificira multilateralni sporazum poznat kao Konvencija o međunarodnoj pomorskoj organizaciji. U 2014. godini, organizacija je brojala 171 državu članicu od kojih njih 170 su članice UN-a i Cookova Ostrva. Prva država koja je ratificirala Konvenciju je Velika Britanija 1949. godine. Najmlađa članica je Zambija, koja je postala članica IMO-a 2014. godine.[3]
Pridružene članice su: Farska ostrva, Hong Kong i Makao.
Države članice UN-a koje nisu i članice IMO-a su uglavnom države bez izlaza na more, uključujući: Afganistan, Andora, Armenija, Bjelorusija, Butan, Bocvana, Burkina Faso, Burundi, Čad, Južni Sudan, Kirgistan, Laos, Lesoto, Lihtenštajn, Mali, Nauru, Niger, Ruanda, Savezne Države Mikronezije, Srednjoafrička Republika, Esvatini, Tadžikistan i Uzbekistan.
Struktura
urediOrganizacija se sastoji od Skupštine, Vijeća i pet glavnih komiteta odnosno odbora: Komitet za pomorsku sigurnost, Komitet za zaštitu morskog okoliša, Pravni odbor, Odbor za tehničku saradnju i Odbor za olakšice kao i jednog broja pododbora koji podržavaju rad glavnih tehničkih odbora.[4]
Reference
uredi- ^ "Arhivirana kopija". Arhivirano s originala, 22. 1. 2011. Pristupljeno 25. 12. 2014.CS1 održavanje: arhivirana kopija u naslovu (link)
- ^ http://query.nytimes.com/gst/abstract.html?res=9B03E4D71E3CE03ABC4C53DFB5668383659EDE
- ^ "Arhivirana kopija". Arhivirano s originala, 11. 5. 2015. Pristupljeno 25. 12. 2014.CS1 održavanje: arhivirana kopija u naslovu (link)
- ^ "Arhivirana kopija". Arhivirano s originala, 18. 2. 2015. Pristupljeno 25. 12. 2014.CS1 održavanje: arhivirana kopija u naslovu (link)