Četvrta zemaljska konferencija KPJ
Četvrta zemaljska konferencija Komunističke partije Jugoslavije održana je 24. i 25. decembra 1934. godine u Ljubljani u Trdinovoj ulici br. 8, u stanu Ane Ziherl, majke Borisa Ziherla. Konferenciji je prisustvovalo osam delegata partijskih organizacija sa područja današnje Srbije, Hrvatske, Slovenije (Ivan Maček i Boris Kidrič)[1], Dalmacije, Crne Gore i tri delegata u ime Centralnog komiteta KPJ (Kamilo Horvatin, Blagoje Parović i Karl Hudomal).[1]
Održavanje uredi
Odluka o o državanju Četvrte zemaljske konferencije je donijeta juna 1934. Na njenim pripremama radili su Blagoje Parović i Josip Broz. Prethodno su održane pokrajinske konferencije KPJ.[1]
Rad Konferencije uredi
Na Konferenciji su razmatrana osnovna pitanja partijske politike i delatnosti, posebno iskustva iz partijskog rada i borbe nakon upostavljanja Šestojanuarske diktature 1929, izvršena kritička analiza aktivnosti KPJ, političkih grešaka i sektaških previranja između 1929. i 1931, kao i grešaka i slabosti Privremenog rukovodstva i Centralnog komiteta KPJ. Bile su usvojene rezolucije o radu u sindikatima, na selu, među nacionalno obespravljenim masama, s omladinom, o partijskoj štampi i literaturi i o borbi protiv imperijalističkog rata.
Ocјenivši da se kriza Šestojanuarskog režima sve više produbljuje i da se među građanskim krugovima očituje težnja da izlaz iz krize potraže u oslanjanju na fašističke države, na konferenciji je bio istaknut zahtјev za odlučniju borbu KPJ protiv fašizma i, mada ne sasvim jasno, postavljen zadatak formiranja antifašističkog fronta, shvaćenog u biti kao jedinstveni front radnika, seljaka i nacionalno ugnjetenih masa. Držeći se i dalje koncepcije o dvijema etapama revolucije, rješenje nacionalnog pitanja u Jugoslaviji povezivalo se sa stvaranjem, u revolucionarnoj borbi, nezavisnih nacionalnih država, premda je izostalo podsjećanje na viziju balkanske federacije sovjetskih socijalističkih republika.
Ocjena prethodnih neuspjeha uredi
Konferencija je uzroke neuspjeha u periodu Šestojanuarske diktature pronašla u slijedećim greškama:
- U vodstvo je pored najboljih radnika, kao Đuro Đaković, izabran niz drugih slabo ili nikako povezanih sa Partijom, koji nisu izrasli u samoj Partiji nego su vaspitavani van nje.
- Vodstvo je počelo (u znatnoj mjeri baš zbog takvog svog sastava) da se opire u prvom redu na ilegalne drugove nepovezane sa masom partijskog članstva ni sa radničkim masama u preduzećima, a takvi elementi koji su nerazdvojno bili vezani sa radničkim masama potiskivani su u pozadinu. CK nije osigurao uslove za stapanje aktiva koji se razvijao u školama i aktiva koji se razvijao na radu u zemlji.
- Mjesto konsolidacije Partije i pridobijanje najboljih i najzdravijih elemenata i dotada postojeće lijeve i desne frakcije... rukovodstvo je pošlo u stvari na stvaranje treće grupe na put sporazuma s desnom frakcijom...
- Znatan dio delegata Četvrtog kongresa KPJ nije se vratio u svoje organizacije.[2]
Odluke uredi
Na osnovi sugestije Kominterne, da se u organizacionom ustrojstvu KPJ uzme u obzir nacionalni momenat, na Konferenciji je donesena odluka da se u okviru KPJ stvore komunističke partije Hrvatske i Slovenije,[3][4] u najbližoj budućnosti i Makedonije. U obrazloženju takve odluke isticalo se da je to u interesu jačanja borbe protiv nacionalističkih uticaja, podizanja privlačnosti partije za radne mase potalčenih naroda i ostalo.
Centralni komitet uredi
Na konferenciji je bio izabran Centralni komitet od dvanaest članova:Miha Marinko, Josip Broz, Franjo Kralj, Franc Leskošek, Vicko Jelaska, Ivan Gržetić, Blagoje Parović, Adolf Muk, Kamilo Horvatin, Karlo Hudomal, Milan Gorkić i Vladimir Ćopić i devet kandidata. U Politbiro CK KPJ bili su izabrani Milan Gorkić, Josip Broz Tito, Blagoje Parović, Kamilo Horvatin i Adolf Muk.
Posljedice uredi
Četvrtom zemaljskom konferencijom bio je priveden kraju proces organizacione obnove KPJ, potresene Šestojanuarskom diktaturom. Samo održavanje Konferencije u Jugoslaviji, a ne u inostranstvu pokazalo je da se KPJ uglavnom oporavila od progona za vrijeme diktature. Uprkos tome, progoni komunista u zemlji su još uvek trajali, ali s manjim intenzitetom. Nova politička platofrma KPJ na Konferenciji nije bila u potpunosti oblikovana. Usvojena koncepcija organizovanja antifašističkog fronta još je uvek bila uska i nedosledna, zadržan je stav o nacionalnom pitanju čije se rešenje vezivalo za razbijanje Jugoslavije i stvaranje nezavisnih nacionalnih država. Iako su uočene mnoge negativne posledice izbivanja užeg partijskog rukovostva izvan Jugoslavije, Konferencija se nije odlučnije izjasnila za njegov povratak u zemlju.
Literatura uredi
- Pregled Istorije Saveza komunista Jugoslavije. "Institut za izučavanje radničkog pokreta", Beograd 1963. godina.
- Hronologija Radničkog pokreta i SKJ 1919-1979. "Institut za savremenu istoriju" Beograd i "Narodna knjiga", Beograd, 1980. godina.
- Istorija Saveza komunista Jugoslavije. Istraživački centar "Komunist" Beograd, "Narodna knjiga", Beograd i "Rad" Beograd, 1985. godina.
- Goldstein, Slavko; Goldstein, Ivo (2018). Tito. Novi Sad: Akademska knjiga. ISBN 978-86-6263-218-0.CS1 održavanje: ref=harv (link)
- Pirjevec, Jože (2013). Tito i drugovi - I deo. Beograd: Laguna. ISBN 978-86-521-1409-2.CS1 održavanje: ref=harv (link)
- Pirjevec, Jože (2013). Tito i drugovi - II deo. Beograd: Laguna. ISBN 978-86-521-1410-8.CS1 održavanje: ref=harv (link)
Reference uredi
- ^ a b c "Četvrta zemaljska konferencije - Odluka o izvještaju CK i zadaćama partije" (PDF). Arhivirano s originala (PDF), 4. 4. 2016. Pristupljeno 9. 2. 2019.
- ^ Petar Požar, Jugosloveni žrtve staljinskih čistki (str. 145-151), Beograd, 1989.
- ^ Pirjevec - I dio 2013, str. 45-48.
- ^ Goldstein 2018, str. 76-83.
