Gabrijel Rodić

Gabrijel Rodić (njem.: Gabriel Joseph Freiherr von Rodich; rođen u Vrginmostu, općina Gvozd, Kraljevina Hrvatska u sklopu Habsburške monarhije, 13. septembra 1812 – umro u Beču, Habsburška monarhija, 21. maja 1890) bio je hrvatski plemić, vojskovođa i visoki državni funkcioner u Habsburškoj monarhiji. Tokom pedesetogodišnje vojničke karijere stekao je visoki generalski čin sa tri zvjezdice, generala artiljerije.

Gabrijel Rodić
Rođenje13. decembra 1812.
Vrginmost, općina Gvozd,
Kraljevina Hrvatska u sklopu Habsburške monarhije
Smrt21. maja 1890.
Beč, Habsburška monarhija
Titulebaron
Služba1832. - 1881.
Čin
RatoviRevolucija 1848.
Austrijsko-pruski rat 1866.
Zaposjedanje BiH 1878.
Važnije bitkeBitka kod Pákozda (1848.)
Bitka kod Schwechata (1848.)
Bitka kod Custoze (1866.)
VojskaVojska Habsburške monarhije
Rod vojskePješadija, artiljerija
Komandovao5. korpus
OdlikovanjaViteški krst Vojnog ordena Marije Terezije

Biografija

uredi

Punim imenom Gabrijel Josip Rodić rođen je Vrginmostu (današnja općina Gvozd u Sisačko-moslavačkoj županiji), podno Petrove gore), u oficirskoj porodici srpskog porijekla. Već sa 14 godina postao je kadet 54. pješadijske pukovnije u austrijskom Grazu, a 1. januara 1831. dobio je čin zastavnika.

Godine 1833. vratio se u Hrvatsku, u 1. bansku krajišku pješadijsku pukovniju, gdje je uskoro stekao čin potporučnika. 1840. unaprijeđen je u natporučnika, a 1844. u brigadnog pobočnika. Pokazavši se sposobnim i vještim, promijenivši u petnaestak godina nekoliko vojnih jedinica, stalno je napredovao, pa je 12. septembra 1848. dobio čin kapetana, postavši nešto ranije član štaba hrvatskog bana Josipa Jelačića.

Kao član Hrvatsko-slavonske armije, pod glavnom komandom bana Jelačića, učestvovao je je u mnogim bitkama u Ugarskoj tokom revolucionarne 1848. godine, kao što su bitka kod Pákozda, bitka kod Schwechata i druge. Veoma brzo došla su i nova unapređenja, u čin majora već 14. decembra 1848., u čin potpukovnika 24. decembra 1849., a u čin pukovnika 12. septembra 1851. Krajem 1852. postavljen je za komandanta novoformirane banove 46. pješadijske pukovnije. U novembru 1850. dobio je od cara i kralja Franje Josipa plemićku titulu viteza.

Rodić je 1. marta 1859. unaprijeđen je u čin general majora i prebačen u Dalmaciju (najprije u Dubrovnik, a zatim u Kotor), zatim krajem 1862. u Italiju (Vicenza) i na kraju u Temišvar za komandanta brigade. Ranije mu je, 8. marta 1860., zbog velikih zasluga, dodijeljena titula barona. Na početku Austro-pruskog rata 1866. godine nalazio se u štabu V. korpusa, koji je ratovao na teritoriji Italije. Preuzevši nedugo zatim i samu komandu V. korpusa, dao je značajan doprinos pobjedi habsburške carske vojske u bitki kod Custoze 24. juna 1866. Za vojne zasluge tada odlikovan je Viteškim krstom Vojnog ordena Marije Terezije (3. klase), te 30. augusta 1866. unaprijeđen u čin podmaršala.

Po završetku Austro-pruskog rata prekomandovan je u poljski Krakov, a početkom 1869. u erdeljski Sibiu (danas u Rumuniji). Krajem iste godine vratio se u Hrvatsku, i to na mjesto vojnog komandanta Dalmacije, tada habsburške krunske zemlje. U to je vrijeme izbila pobuna u Boki kotorskoj, koju je Rodić uspio smiriti. Nešto ranije, 1. februara 1869. postao je kraljevski tajni savjetnik, a 22. augusta 1870. guverner Kraljevine Dalmacije. Na toj funkciji bio je do potkraj 1881., kada je, poslije pedeset godina službe, penzionisan.

Najviši vojni čin u karijeri dobio je 23. aprila 1873., kada postaje general artiljerije (njem.: Feldzeugmeister). Pred kraj aktivne vojne službe učestvovao je u austro-ugarskom zaposjedanju Bosne i Hercegovine 1878. godine, komandujući rezervnom 18. pješadijskom divizijom. Nakon penzionisanja 1881., preselio se u Beč, gdje je i umro 21. maja 1890.

Također pogledajte

uredi

Vanjski linkovi

uredi