Evropsko vijeće
Evropsko vijeće (eng. The European Council) poznat još i kao Evropski samit (od en. summit - vrh, sastanak šefova država ili vlada). U početku se naziv odnosio na sastanke predsjednika država ili predsjednika vlada država članica Evropske unije i predsednika Evropske komisije a danas je to najviši politički organ Evropske unije, doduše bez formalnih zakonodavnih i izvršnih ovlaštenja ali djeluje kao institucija čije su odluke "veliki podsticaj definisanju opštih političkih smjernica u Evropskoj uniji".[1]
Historija
urediEvropsko vijeće razvilo se iz povremenih sastanaka na vrhu predsjednika država i vlada država članica Evropske ekonomske zajednice 1960-tih godina. Ustanovljeno je u decembru 1974 u Parizu na sastanku Evropske ekonomske zajednice. Ovakvi sastanci postali su od 1975. godine redovita praksa dva puta godišnje na inicijativu tadašnjeg francuskog predsjednika Valéry Giscard d'Estainga (prvi se održao u Dublinu za vrijeme irskog predsjedanja Vijećem Evropske unije). Formalno je priznat 1986. godine Jedinstvenim evropskim aktom (eng. Single European Act).
Evropsko vijeće i druge evropske institucije
urediEvropsko vijeće nije isto što i Vijeće Evropske unije (koje se naziva još i Vijećem ministara Evopske unije) koje je zasebno tijelo Evropske unije, niti Vijeće Evrope, koje je zasebna međunarodna organizacija sa sjedištem u Strasbourgu, odvojena od Evropske unije.
Rad vijeća
urediČelnici država ili vlada zemalja Evropske unije sastaju se najmanje dva puta u godini (decembar, juni, a po potrebi još najviše dva puta kako bi raspravljali na neformalnim sastancima o pojedinim temama) zajedno s predsjednikom Evropske komisije kako bi raspravljali o pitanjima bitnim za Uniju, te dali političke poticaje za daljnje aktivnosti. To političko tijelo ima ključnu ulogu u usuglašavanju interesa i stajališta država članica.
Unutar Vijeća osobito je istaknuta uloga predsjednika Vijeća. Tu funkciju svakih šest mjeseci obavlja predsjednik one države koja predsjedava Evropskom unijom.
Vijeće može donositi pravno obavezujuće akte, a tada se smatra da ih je donijelo Vijeće Evropske unije u sastavu predsjednika država ili vlada budući da samo Evropsko vijeće nije formalno tijelo koje može samo donositi odluke. Ono to rijetko čini.
Kada Ustav Evropske unije stupi na snagu, Evropsko vijeće će konačno biti pravno priznato kao jedno od tijela u institucionanoj strukturi Evropske unije. Također rotirajuće predsjedništvo biti će zamijenjeno funkcijom Predsjednika Evropske unije s mandatom od dvije i pol godine. Tradicionalno se održavao u zemlji koja je u tom trenutku predsjedavajuća Vijeća Evropske unije, ali je krajem 2000. godine odlučeno da će se u budućnosti dio ili eventualno čitav održavati u Briselu.
Evropskim vijećem trenutno predsjedava Herman Van Rompuy, koji je izabran na mandat od 2,5 godine, sa mogućnošću produženja na još jedan mandat. Predsjednik mora podnijeti izvještaj Evropskom parlamentu nakon svakog sastanka Evropskog vijeća.
Funkcija Predsjedavajućeg Evropskog vijeća ne donosi njenom nosiocu nadmoć nad ostalim članovima, on ili ona su samo primus inter pares (lat. - prvi među jednakima).
Raspored predsjedavanja Evropskim vijećem i Vijećem Evropske unije
urediVrijeme | Vršilac |
---|---|
2007. | Njemačka Portugal |
2008. | Slovenija Francuska |
2009. | Češka Švedska |
2010. | Španija Belgija |
2011. | Mađarska Poljska |
2012. | Danska Kipar |
2013. | Irska Litvanija |
2014. | Grčka Italija |
2015. | Latvija Luksemburg |
2016. | Holandija Slovačka |
2017. | Malta Estonija |
2018. | Bugarska Austrija |
2019. | Rumunija Finska |
2020. | Hrvatska Njemačka |
2021. | Portugal Slovenija |
Reference
uredi- ^ "Arhivirana kopija". Arhivirano s originala, 11. 3. 2009. Pristupljeno 4. 3. 2009.CS1 održavanje: arhivirana kopija u naslovu (link)
Vanjski linkovi
uredi- Evropsko vijeće
- Vijeće Evropske unije
- lista samita Evropskog parlamenta od 1985.
- Univerzitet u Pitsburgu - Arhiva Evropske integracije - Vodič
- Evropsko vijeće Arhivirano 30. 9. 2007. na Wayback Machine Evropski Navigator
- Europedia: Guide to European policies and legislation Arhivirano 16. 10. 2018. na Wayback Machine