Eliticid

ubijanje vodstva, obrazovanih i svećenstva grupe

Eliticid ili elitocid označava "ubijanje vodstva, obrazovanih i svećenstva grupe." Obično se izvršava tokom početka genocida u svrhu onesposobljavanja mogućeg otpora protiv agresora. Primjeri uključuju genocid nad Armenima, Njemačko-sovjetsku okupaciju Poljske, Kambodžanski genocid, Genocid nad narodom Issaq,[1] Boljševički crveni teror u Sovjetskom Savezu i slučajeve u jugoslavenskim ratovima.[2] Pojam je prvi put koristio 1992. britanski reporter Michael Nicholson da opiše masakr u Bijeljini u Bosni i Hercegovini.[3] Tokom rata u BiH lokalni Srbi su isticali prominentne Bošnjake da bi ih kasnije ubili srpski vojnici.[4][5]

Eliticid se također provodi u slučajevima političkih revolucija koje podržava narod i usmjerenih protiv elita svrgnutog establišmenta, umjesto da bude nepopularan i neselektivan, kao u gore navedenim slučajevima genocida. Na primjer, tokom Francuske revolucije revolucionari su pogubili članove feudalnog Ancien Régime javnom upotrebom giljotine.

Također pogledajte

uredi

Literatura

uredi
  • Bartrop, Paul R.; Jacobs, Steven Leonard (2014). Modern Genocide: The Definitive Resource and Document Collection. ABC-CLIO. ISBN 978-1-610-69364-6.CS1 održavanje: ref=harv (link)
  • Gratz, Dennis (2011). "Elitocide in Bosnia and Herzegovina and its Impact on the Contemporary Understanding of the Crime of Genocide". Nationalities Papers: The Journal of Nationalism and Ethnicity. Routledge. 39 (3): 409–424. doi:10.1080/00905992.2011.565318. ISSN 0090-5992.CS1 održavanje: ref=harv (link)
  • Pakulski, Jan (2016). "State Violence and the Eliticide in Poland 1935-49". u Killingsworth, Matt; Sussex, Matthew; Pakulski, Jan (ured.). Violence and the State. Manchester: Manchester University Press. str. 40–62. ISBN 9781784997168.CS1 održavanje: ref=harv (link)
  • Totten, Samuel; Bartrop, Paul R. (2008). Dictionary of Genocide. I. ABC-CLIO. ISBN 978-0-313-34642-2.CS1 održavanje: ref=harv (link)

Reference

uredi
  1. ^ Pakulski 2016, str. 40.
  2. ^ Totten i Bartrop 2008, str. 129.
  3. ^ Gratz 2011, str. 409–410.
  4. ^ Totten i Bartrop 2008, str. 130.
  5. ^ Bartrop i Jacobs 2014, str. 2232.