Teodor Sinkel
Ovaj članak ili neki od njegovih odlomaka nije dovoljno potkrijepljen izvorima (literatura, veb-sajtovi ili drugi izvori). |
Teodor Sinkel (prva polovina 7. vijeka), bizantski pisac.
Teodor Sinkel bio je skevofilaks (čuvar posuđa), prezbiter i sinkel (sekretar) Velike crkve (Aja Sofije), na istom mjestu i u isto vrijeme kada i pjesnik Georgije Pisida.
Napisao je djelo 'Slovo o prenosu časne odjeće Bogomatere u Vlahernama'. Ova besjeda sadrži podatke o avarskom napadu iz 617. godine.
Važnije njegovo djelo je homilija pod nešto dužim nazivom 'O mahnitom nasrtaju bezbožnih Avara i Perzijanaca na ovaj bogočuvani grad i o njihovu, zahvaljujući božijem čovjekoljublju posredovanjem Bogorodice, sramnom uzmaku'. Ovu homiliju (besjedu) Teodor je držao 627 u crkvi Svete Sofije. Njegova koncepcija događaja iz 626. je teološka. U besjedi on pojašnjava pobjedonosni ishod odbrane Carigrada 626. kao vidljivi dokaz Božijeg prisustva i brige, te kao pobjedu Bogorodice. To dopunjuje poredbama iz Biblije, a zaključuje da je barbarski poraz pod Carigradom zapravo ispunjenje starozavjetnog proročanstva. Naravno, veliča i najvažnije lidere u Bizantu tog vremena, cara Heraklija i patrijarha Sergija.
Autor je opterećen mržnjom prema neprijateljima pa je njegovo rasuđivanje prepuno pretjerivanja. Uprkos brojnim manjkavostima, Teodor Sinkel jedini daje čitav tok opsade Carigrada 626. i time nadopunjuje nejasnu postavku događaja koje ponekad daje Uskršnja hronika. Njegovi opisi su slikoviti. Kaže da 'na jednog našeg vojnika dolazilo je po sto i više barbarskih, sve obučenih u oklope, sve zaštićenih šljemovima i sa svakovrsnim spravama'. Pretjerivanje je uobičajena dimenzija veličanja pobjede koja obavezno ide sa malo snage kod branioca, protiv daleko brojnijeg i bolje opremljenog napadača i neprijatelja. Time je u čitavoj konstrukciji pobjeda veća i značajnija. Međutim, Uskršnja hronika govori drugačijim i realnijim podacima o slavensko-avarskoj vojnoj tehnici. Govoreći o dimenziji propasti Slavena u neuspješnoj opsadi, pretjerujući da je u pitanju bila tolika gomila mrtvaca da ih Slaveni kasnije nisu mogli da pokupe i spale, Sinkel svjedoči o tome da je spaljivanje kod Slavena u primjeni i u 7. vijeku.