EID2

Inhibitor interaktivne diferencijacije EP300 2, znan i kao EID2 je ljudski gen.

Inhibitor interaktivne diferencijacije EP300 2
Identifikatori
Simbol	EID2
Alt. simboli	CRI2
NCBI gen	163126
OMIM	609773
RefSeq	NM_153232
UniProt	Q8N6I1
Ostali podaci
Lokus	Hrom. 19 Start: 39,538.706 – Kraj: 39,540.160 q13.2; Start: 39,538.706 – Kraj: 39,540.160{{{lokus_dopunski_podaci}}}
Pretraga za Strukture Swiss-model Domene InterPro

Funkcija

Protein kodiran ovim genom može funkcionisati kao endogeni supresor TGF-beta signalizacije i inhibitor diferencijacije, blokirajući aktivnost histon-acetiltransferaze iz p300, klasa I histonska deacetilaza, HDAC. N-terminalni dio EID-2 bio je potreban za vezanje na HDAC. Ova regija je također bila uključena u transkripcijsku represiju i jedarnu lokalizaciju, što ukazuje na važnost uključenosti HDAC-a u funkciju EID-2. EID-2 inhibira TGF-beta/ Smad transkripcijske odgovore. EID-2 konstitutivno djeluje sa Smad proteinima, a najsnažnije sa Smad3. Stabilna ekspresija EID-2 u ćelijskoj liniji koja reaguje na TGF-beta1 inhibira endogeni Smad3 – Smad4 formiranje kompleksa i TGF-beta1-induciranu ekspresiju p21 i p15. EID-2 ispoljava razvojno reguliranu ekspresiju, s visokim nivoima u srcu i mozgu odraslih. Prekomerna ekspresija EID-2 inhibira ekspresiju gena specifičnu za mišiće, inhibicijom transkripcije zavisne od MyoD. Ovaj inhibitorni efekt na ekspresiju gena može se objasniti sposobnošću EID-2 da se poveže i inhibira aktivnost acetiltransferaze p300.

U ljudskim skeletnim miocitima, Ji et al. (2003) otkrili su da su nivoi EID2 poruke bili najviši u nediferenciranim mioblastima i da su se smanje sa diferenciracijom. Kod embriona miša, Eid2 protein je prvi put otkriven u 10,5. danu emmbriogeneze i pokazao je najveću ekspresiju na E11.5. Koristeći genske konstrukte reportera sa EID2 u ljudskim primarnim skeletnim mišićnnim ćelijama, Ji et al. (2003) otkrili su da je EID2 inhibirao transkripcijsku aktivnost alfa-srčanog aktina i beta-miozina teškog lanca promotora. Otkrili su da je, kao i EID1, EID2 izazvao značajno smanjenje MYOD transkripcijske aktivnosti i interakciju s p300 (EP300). EID2 je vezao C-terminalni fragment p300, koji sadrži HAT i C/H3 domene, za koje je poznato da su u interakciji sa EID1. In vitro p300 histon-acetilazni eseji, koristeći rekombinantne EID1 i EID2, pokazali su da su oba proteina potentni inhibitori p300 funkcije.

Pomoću reporterskih gen-eseja, Miyake et al. (2003) otkrili su da je EID2 potisnuo transaktivaciju ovisnu o MYOD-u u transficiranim fibroblastima miša 10T1/2 tokom miogene diferencijacije. EID2 nije uticao na transkripciju posredovanu p300 u transficiranim U2OS ćelijama. EID2 je u interakciji i sa histon-deacetilazom-1 (HDAC1) i HDAC2, u kotranstiranim U2OS ćelijama. Mutacijska analiza otkrila je da su 32-aminokiselinski N-terminali EID2 odgovorni za njegovu represivnu aktivnost, interakciju sa HDAC-ima i jedarnu lokalizaciju. Blaga preekspresija EID2 potisnula je C2C12 ćelijsku differentijaciju, ali je veća ekspresija izazvala ćelijsku smrt.

SMAD3-SMAD4 ukazuje da je to primarni mehanizam kojim EID2 potiskuje transkripciju zavisnu od SMAD-a.

Kloniranje i ekspresija

Iz EST baze podataka u potrazi za homolozima E1A-likog inhibitora diferencijacije-1 (EID1) identificirana je parcijalna sekvenca EID2. Naknadno je kloniran EID2-ov EID2 DNK u ljudskoj biblioteci srca i identificiran i kloniran mišji homolog. Ljudski EID2 kodira protein od 236 aminokiselina, koji dijeli 55% i 78% sekvence identiteta sa EID1, odnosno mišjim Eid2, s najvećom sličnošću u C-kraju.

Western blot analiza je pokazala da je EID2 prvenstveno izražen u jedarnom dijelu. Analiza Southern blot-a otkrila je sveprisutnu ekspresiju u ljudskim tkivima, sa najvišim ispoljavanjem u posteljici i značajnom ekspresijom u jetri, mozgu, srcu, skeletnimm mišićima i bubrezima. Obrazac ekspresije razlikuje se u mišu, sa ograničenim eksprimiranjem u srcu, mozgu, bubregu, i gušterači i bez uočljive elspresije u posteljici.

Pomoću PCR nalaza u cDNK biblioteci fetusnog mozga, Miyake et al. (2003) klonirali su EID2. Deduciran 236-aminokiselinski protein ima N- i C-terminalne domene slične onima iz EID1, ali EID2 ima centralnu regiju bogatu alaninom, umjesto kiselog regiona u EID1. Southern blot analizom otkriven je transkript od oko 5,0 kb u srcu, skeletnim mišićima, bubregu i jetri. Fluorescenntna in situ analiza lokalizirala je EID2 na jedro transficiranih U2OS ćelija.