Džamija u tvrđavi Ljubuški
Džamija u Ljubuškom bila je islamska bogomolja koja je izgrađena nakon što su Osmanlije zauzeli tvrđavu Ljubuški između 1468. i 1477. godine. Džamija na Gradu nalazila se van same tvrđave i gradskih bedema. Građena je od tesanog kamena vezanog krečom te pokrivena četverostrešnim krovom pod pločom. Munara je bila izgrađena od kamena i bila je osmougaonog oblika visine približno 12 metara.[1] Njen vakif bio je Nesuh-aga Vučjaković, a sagrađena je 1558 - 59 godine. Džamija je služila svojoj svrsi do 1929. godine, a u toku Drugog Svjetskog rata italijanske okupacione vojne snage koristilee su je kao magacin, a prilikom povlačenja srušili su je. Iznad ulaznih vrata džamije nalazila se uklesana ploča sa natpisom na arapskom jeziku koju su Italijani krajem Drugog Svjetskog rata izuzeli i odnijeli u Italiju, gdje se i sada nalazi.
Džamija je imala slijedeće službenike :
- hatib sa dva dirhema plaće dnevno,
- imam sa tri dirhema plaće dnevno, jedan dirhem dnevno dobijao je za učenje jednog odlomka iz Kur'ana svaki dan u podne,
- mujezin sa tri dirhema plaće dnevno, jedan dirhem dnevno dobijao je za učenje svaki dan jednog džuza iz Kur'ana za dušu Šemse hatun,
- kajim sa dva dirhema plaće dnevno.[2]
Za imama, hatiba i mualima u tvrđavi Ljubuški 1739. postavljen je Ahmed-aga. Za izdržavanje džamije i mekteba u Ljubuškom i Mostaru, legator Nesuh-aga Vučjaković zaviještao je 123,000 dirhema u gotovu, 28 dućana, jednu predionicu za preradu kostrijeti u mostarskoj čaršiji, mlinice i stupe na rijeci Radobolji i Studenci.[3] Sve opravke na džamiji i plaćanje službenika vršilo je Vakufsko povjerenstvo u Mostaru. U blizini džamije nalazio se i harem koji je bio jedan od najstarijih kako u Ljubuškom tako u čitavom kraju.