Ekumenski sabor

Ekumenski ili vaseljenski sabor ili ekumenski koncil je izraz koji se prevashodno odnosi na pravoslavlje i katoličanstvo, označavajući svjetsko sabiranje ili okupljanje hrišćanskih crkava, odnosno susret svih njihovih partrijarha, odnosno biskupa, radi donošenja zajedničkih hrišćanskih dogmi i razmatranja crkvenih pitanja koja imaju univerzalno značenje, što znači da moraju biti prihvaćena od svih sestrinskih crkava, tj. pune crkve. Po ovom pitanju pravoslavna, tj. pravoslavne crkve, i katolička crkva se razlikuju, te prema tome nisu pune sestrinske crkve. Prema Istočnom pravoslavlju, punu crkvu sačinjava većina Istočnih pravoslavnih crkava, koje se ralikuje od tzv. Orijentalnog pravoslavlja, s kojim Istočne crkve nisu u sestrinskim odnosima. Rimokatolička crkva također nije dio pune crkve. Slično ovom, Rimokatolička crkva označava kao punu crkvu samo one crkve (katoličke) koje su u punim sestrinskim odnosima s Rimokatoličkom crkvom.

Međutim, sve Istočne pravoslavne crkve i Rimokatolička crkva priznaju važnost svih ranih ekumenskih sabora koji su održani prije Velikog raskola (šizme), s izuzetkom Četvrtog konstantinopoljskog sabora, za koji katolici tvrde da se održao 869-870, dok pravoslavci ukazuju na potonji konstantinopoljski sabor, održan 879-880.

Sinod je riječ koja se često upotrebljava za koncil, oadnosno sabor, mada uglavnom ima više lokalni negoli svjetski (ekumenski) karakter.

Prvih sedam ekumenskih sabora

1. Prvi vaseljenski sabor, također poznat kao Prvi nikejski sabor, održan u Nikeji, 325, je odbacio arijanstvo i prihvatio Nikejski simbol vjere, odnosno Nicejski kredo. Ovaj i sve druge potonje sabore ne priznaju crkve koje ne prihvataju Sveto Trojstvo, kao na primjer, arijanci, unitarijanci i Jehovini svjdoci.
2. Drugi vaseljenski sabor, također poznat kao Prvi konstantinopoljski sabor, održan u Konstantinopolju, 381. Nikejski simbol vjere revidirano u sadašnji oblik koji se još koristi u Istočnim i Orijentalnim pravoslavnim crkvama, dok je svaka daljnja promjena istog zabranjena bez slaganja vaseljenskog sabora.
3. Treći vaseljenski sabor, održan u Efesu, 431. Odbačeno nestorijanstvo, Djevica Marija proglašena Bogorodicom ili Majkom Božijom (na grčkom, Θεοτόκος, Theotokos). Ovaj i potonji sabori nisu priznati u Asirijskoj crkvi.
4. Četvrti vaseljenski sabor, održan u Helkedonu, 451. Odbačeno Evtihijevo učenje o monofizitizmu, opisane i razgraničene dvije prirode Isusa Krista, tj. ljudska i božanska; usvojeno Halkedonski simbol vjere. Ovaj i potonji sabore ne priznaju Orijentalne pravoslavne crkve.
5. Peti vaseljenski sabor, također poznat kao Drugi konstantinopoljski sabor, održan u Konstantinopolju, 553. Potvrđene odluke i učenja donesena na prethodnim saborima, osuđeni arijanstvo, netorijanstvo i monofizitizam kao jeresi.
6. Šesti vaseljenski sabor, također poznat kao Treći konstantinopoljski sabor, održan u Konstantinopolju, 680–681. Odbačen monotelitizam, učenje prema kojem Isus ima jednu volju ali dvije prirode (ljudsku i božansku). Potvrđeno da Krist ima kako ljudsku tako i božansku volju.
7. Sedmi vaseljenski sabor, također poznat kao Drugi nikejski sabor, održan u Nikeji, 787. Poštovanje ikona ponovno uspostavljeno, time okončavajući prvi ikonoklazam, borbu protiv ikona.