Urobilinogen
Urobilinogen je bezbojni sporedni proizvod redukcije bilirubina. Formiraju ga crijevne bakterije prilikom djelovanja na bilirubin. Oko polovine formiranog urobilinogena reapsorbira se i odlazi preko portne vene na jetru, ulazi u cirkulaciju i izlučuje putem bubrega.[1][2][3][4]
| Urobilinogen | |
|---|---|
 | |
| Općenito | |
| Hemijski spoj | Urobilinogen |
| Molekularna formula | C33H44N4O6 |
| CAS registarski broj | 14684-37-8 |
| Osobine1 | |
| Molarna masa | 592,726 (g/mol) |
| Dipolni moment | PubChem=26818 |
| 1 Gdje god je moguće korištene su SI jedinice. Ako nije drugačije naznačeno, dati podaci vrijede pri standardnim uslovima. | |
Pri opstrukciji žuči, ispod normalne količine konjugiranog bilirubina u crevima pretvara se u urobilinogen. Sa ograničenjem urobilinogena dostupnog za resorpciju i izlučivanje, u urinu javlja se nizak urobilina. Visoke količine topivog konjugiranog bilirubina ulaze u cirkulaciju, gdje su se izlučuju putem bubrega. Pri opstrukciji žuči, ovi mehanizmi su odgovorni za tamnu boju urina i blijedu stolicu.
Prilikom hemolize, stvaraju se povećane količine bilirubina i koji povećva količinu urobilinogena u stomaku. U bolestima jetre (kao što je hepatitis), inhibira se unutarjetreni urobilinogenski ciklus, što također povećava razinu urobilinogen. Urobilinogen se pretvara u žuto pigmentirani urobilin što je vidljivo u urinu.
Urobilinogen u crijevima se direktno reducira na smeđi sterkobilin, što daje izmet karakteristične boje. Može se reducirati na sterkobilinogen, koji se onda može dalje oksidirati u sterkobilin. To predstavlja normalan „enterohepatični urobilinogenski ciklus“. Nizak nivo urinskog urobilinogena može biti posljedica kongenitalne enzimskih žutice (hiperbilirubinemijski sindrom) ili upotrebe lijekova koji zakiseljavaju urin, kao što su amonij-lorid ili askorbinska kiselina.
Povišene razine mogu ukazivati na hemolitsku anemiju (pretjerano razlaganje crvenih krvnih zrnaca), preopterećenje jetre, povećanje proizvodnje urobilinogena, reapsorpciju – veliki hematom, ograničenu funkciju ili infekciju jetre, trovanja ili cirozu.[5][6]
Nomenklatura
urediUrobilinogen (aka D-urobilinogen) blisko srodan je ostalim žučnim spojevima: mezobilirubinogenu (aka I-urobilinogenu) i sterkobilinogenu (aka L-urobilinogenu).[7] Naime, urobilinogen može se reducirati na mezobilirubinogen, a mezobilirubinogen može biti dodatno reduciran u oblik sterkobilinogena.[7] Zbunjujuća je, međutim praksa da se ponekad sva tri ova spoja skupno označavaju kao "urobilinogeni".[8]
Ehrlichova jedinica
urediSadržaj urobilinogena određuje se reakcijom sa Erlichovim reagensom, koji sadrži para-dimetilaminobenzaldehid i može se mjeriti u Ehrlichovim jedinicama. Ehrlichov reagens reagira s urobilinogenom i daje ružičasto-crveno obojenje. Za najbolje rezultate, Ehrlichov testa treba se provoditi na 22-26 stepeni Celzija, zbog reaktivnosti trake na višim temperaturama. Jedna Ehrlichova jedinica je jednaka jednom miligramu urobilinogen po decilitru uzorka (1 mg/dL).[9]
Također pogledajte
urediReference
uredi- ^ Sofradžija A., Šoljan D., Hadžiselimović R. (2004). Biologija 1. Svjetlost, Sarajevo. ISBN 9958-10-686-8.CS1 održavanje: više imena: authors list (link)
- ^ Guyton, A.C. & Hall, J.E. (2006) Textbook of Medical Physiology (11th ed.) Philadelphia: Elsevier Saunder ISBN 0-7216-0240-1
- ^ Međedović S., Maslić E., Hadžiselimović R. (2002). Biologija 2. Svjetlost, Sarajevo. ISBN 9958-10-222-6.CS1 održavanje: više imena: authors list (link)
- ^ Hadžiselimović R., Maslić E. (1996). Biologija 1. Sarajevo: Federecija Bosne i Hercegovine – Ministarstvo obrazovanja, nauke, kulture i sporta.
- ^ "Urobilinogen". Family Health Information. Arhivirano s originala, 9. 7. 2019. Pristupljeno 30. 3. 2008.
- ^ "Urobilinogen in urine". Home test kist. Arhivirano s originala, 5. 11. 2012. Pristupljeno 30. 3. 2008.
- ^ a b "Biochemical Pathways Map No. L5 L6". ExPASy Bioinformatics Resource Portal. Pristupljeno 12. 12. 2011.[mrtav link]
- ^ Henry's clinical diagnosis and management by laboratory methods (PDF) (22nd izd.). Philadelphia, PA: Elsevier/Saunders. str. 543. ISBN 978-1-4377-0974-2.
- ^ Urobilinogenfrom Information and Courses MediaLab, Inc. Retrieved on Jan 8, 2009
Vanjski linkovi
uredi
- Biochemicals pathways Map Arhivirano 25. 5. 2011. na Wayback Machine