Joan Fontaine
Joan Fontaine, rodno ime Joan de Beauvoir de Havilland (rođena 22. oktobra 1917. - umrla 15 decembra 2013.) je bila američka filmska i pozorišna glumica. Dobitnica je Oscara za najbolju glavnu žensku ulogu za film Sumnja, a za ostala dva filma Rebecca, i Constant Nymph (1942) imala je nominacije za Oscara u istoj kategoriji. Njena najpoznatija uloga je bila u filmu Rebecca koji je režirao Alfred Hitchcock po romanu Daphne du Maurier. Jedina je glumica koja je osvojila Oskara u filmu koji je režirao Alfred Hitchcock. Joan je mlađa sestra glumice Olivije de Havilland. Često je igrala delikatne žene koje prolaze kroz emocionalna previranja. [1]
| Joan Fontaine | |
|---|---|
 | |
| Ime pri rođenju | Joan de Beauvoir de Havilland |
| Rođenje | 22. oktobar 1917. Tokyo, Japan |
| Smrt | 15. decembar 2013. |
| Godine rada | 1935.-1994. |
| Važnije uloge | gđa. de Winter Lina Tessa Sanger |
| Važniji filmovi i/ili serije | Rebecca Sumnja The Constant Nymph |
| Oskari | |
Rane godine uredi
Njeni roditelji su bili britanskog porijekla, otac Walter, pravnik, i majka Lillian, glumica. Rodila se u Tokiju, gdje je njen otac radio. Njeni roditelji su se razveli kada je imala dvije godine i, zajedno sa svojom starijom sestrom, Olivijom de Havilland, odrasla je u Kaliforniji. Njena sestra Olivija, zbog svoje ljepote dobija glavne uloge i glumi sa Errolom Flynnom, dok je Fontaine, koja je uzela svoje profesionalno ime nakon što je njena majka sklopila novi brak sa Georgeom Fontaineom, zaostajala za svojom sestrom. Lijepa isto kao i njena sestra ali podložnija promjenama, Fontaine je izgledala nekako više britanska nego njena sestra.
Filmska karijera uredi
Ona se okušala na pozornici West Coasta i dobivala je manje filmske uloge, napredujući postepeno da bi se 1939. pojavila sa Douglasom Fairbanksom u filmu Gunga Din te kao jedna od najzanosnijih u filmu Georgea Cukora The Women koji je bio zasnovan na brodvejskom pozorišnom komadu Clare Boothe Luce. Za glavnu žensku ulogu nasuprot Laurencea Oliviera u filmu Rebecca, producent David O Selznick je predložio tada 21-godišnju glumicu Joan Fontaine s kojom je bio očaran. Kandidatkinje za ovu ulogu su bile Vivien Leigh, Anne Baxter i Loretta Young. U međuvremenu, njena sestra de Havilland je bila nominirana za Oskara za ulogu u filmu Prohujalo s vihorom. U filmu Rebecca snimljenom 1940., Fontaine portretira ženu koja je u iskušenju da sebi oduzme život, jer se osjeća nedostojnom svog muža (iako je on bio dokazani lažljivac i ubica). Fontaine je bila prvi put nominirana za Oscara za Rebeccu ali je izgubila od Ginger Rogers sa filmom Kitty Foyle, ali je kasnije osvojila Oscara za Sumnju, porazivši de Havilland koja je bila nominirana sa filmom Zadržati zoru. U filmu Sumnja njen lik dolazi blizu nervnog sloma jer vjeruje da je njen suprug (Cary Grant) pokušava ubiti. Fontaine se zatim pojavljuje u filmu Jane Eyre prema istoimenom romanu Charlotte Brontë, gdje je glumila nasuprot Orsona Wellesa koji je imao ulogu gospodina Rochestera. Film je snimljen 1943. u režiji Roberta Stevensona. Zatim slijedi još jedna nominacija za Oscara za film The Constant Nymph, (1943) i još jedna adaptacija romana autorice Du Maurier, Frenchman’s Creek (1944). Njena glumačka napetost osvajala je simpatije publike kad je bila mlada, a tu je vještinu također iskoristila za ulogu grešnog spletkarenja, u filmu Ivy (1947), u kojem je igrala trovačicu. Ali najbolji film napravila je sa Maxom Ophülsom Pisma od nepoznate žene (1948), u kojem je njen nervozni romantizam bio pretvoren u herojstvo. Zatim se pojavljuje u manje uspješnim holivudskim filmovima: Carski valcer (Billy Wilder, 1948), Born to Be Bad (Nicholas Ray, 1950), Serenada (Anthony Mann, 1956), Van svake sumnje (Fritz Lang, 1956), Until They Sail (Robert Wise, 1957). Zatim slijedi ekstravagantna uloga kao Lady Rowena u turobnom filmu Ivanhoe (1952) i šokantna sugestija međurasne afere sa Harryjem Belafonteom u filmu Ostrvo na suncu (1957). U svom posljednjem velikom filmu imala je sporednu ulogu, glumila je sestru u filmu po romanu F. Scott Fitzgeralda Tender Is the Night(1962).
Fontaine se pojavila dva puta na Broadwayu kao zamjena za Deborah Kerr u predstavi Čaj i simpatija, 1954, i naslijedivši Julie Harris u predstavi Četrdeset karata, 1968; oba komada su bili usko povezani sa njenim introvertiranim filmskim ulogama. Ona je i dalje nastavila sa pozorištem, iako nikad više na Broadwayu. U svojim 70-im godinama života, radila je na TV filmovima od kojih je najuspješnija bila sapunica, Ryanova nada, 1980, a njen posljednji nastup je bio u TV filmu Dobri kralj Wenceslas, koji se prikazivao na kanalu Family, 1994.
U svojoj autobiografiji, No Bed of Roses (1978), ona je neustrašivo iskrena o strepnjama koje su dominirale Hollywoodom dok je ona bila na vrhuncu. Ipak, u svom privatnom životu, Fontaine je bila hrabri pilot aviona i balona, i ronilac na otvorenom moru. Udala se i razvela četiri puta a muževi su joj bili: glumac Brian Aherne, filmski producent William Dozier, scenarist Collier Young i novinar Alfred Wright. [2]
Zanimljivosti uredi
- Njen prvi suprug Brian Aherne je imao prijatelja koji je nazvao Joan noć prije vjenčanja da joj kaže da se Brian ne usuđuje oženiti njome. Joan je rekla tom prijatelju da mu kaže da je prekasno, i da je bolje da bude na oltaru sljedećeg jutra, a nakon toga može odmah da se razvede ako želi. Oni su se uzeli i ostali su u braku šest godina, nikad ne spomenuvši ovaj incident.
- Ona i Olivia de Havilland su bile prve sestre koje su osvojile Oskara, i prve koje su bile nominirane za Oskara u istoj godini.
- Bila je predsjednik žirija na Međunarodnom filmskom festivalu u Berlinu 1982.
- Odnosi između Joan i njene sestre Olivije nikada nisu bili jaki, ali su se pogoršali 1941, kada su obje bile nominirane za Oscara za najbolju glumicu. Njihova međusobna odbojnost i ljubomora je eskalirala u pravu svađu nakon što je Joan osvojila Oscara za Sumnju (1941). Uprkos činjenici da je de Havilland na kraju osvojila dva Oskara za svoje uloge, one su ostale trajno otuđene jedna od druge.
- Neumorno je radila kao pomoćnica medicinskih sestara tokom Drugog svjetskog rata i imala je brojne nastupe u holivudskoj kantini kao podrška američkim trupama.
- Ona je postala američka državljanka 23. aprila 1943.
- Gospođa Fontaine je obično odgovarala svojim obožavateljima sve do svog 90. rođendana. Jedini put kad su dobijali poštu od nje lično je bilo za Božić. Čak je imala i svoju službenu Facebook stranicu na kojoj su joj obožavatelji mogli pisati.
- Na Božić 2013, deset dana nakon njene smrti, njeni kremirani ostaci su odnešeni na Carmel Beach i rasuti po Pacifiku u prisustvu njene porodice i dugogodišnje lične sekretarice.
- O Orsonu Wellesu i snimanju filma Jane Eyre:
Ne možete se boriti sa slonom. Orson je bio toliko veliki čovjek u svakom pogledu da mu se niko nije mogao suprotstaviti. Prvog dana snimanja, on je koračao u pratnji svog agenta, patuljka, njegovog vozača i čitavom pratnjom. Kad se približio uzviknuo je: "U redu, svi okrenite stranicu broj osam." I mi smo to uradili, iako on nije bio režiser.
- Aukcijska kuća Christie's je objavila da će Oscar koji je 1941. za glavnu žensku ulogu dobila glumica Joan Fontaine biti ponuđen na aukciji, 11. decembra 2014. u New Yorku. Očekuje se da će kipić dostići cijenu od 200 do 300 hiljada dolara. Oscari se rijetko pojavljuju na aukcijama jer je Akademija filmskih umjetnosti 1950. zabranila prodaju kipa dobitnicima i njihovim nasljednicima prije nego što ga ponude akademiji za jedan dolar. Zarada od prodaje naslijeđa Joan Fontaine mogla bi premašiti milion dolara i namijenjena je kalifornijskom društvu za borbu protiv okrutnog postupanja prema životinjama. [4]