StG 44
Sturmgewehr 44 (skraćeno StG 44) prva je njemačka automatska puška iz perioda Drugog svjetskog rata. Također je označavana i sa Maschinenpistole 43, Maschinenpistole 44 (MP43 i MP44), što su oznake za ranije modele te puške. MP43, MP44 i StG44 različita su imena suštinski iste puške, s malim izmjenama u proizvodnji i datumima. Različita imena rezultat su komplikovane nomenklature pješadijskog naoružanja njemačke armije. Razvijena iz "mašinskog karabina" Mkb 42(H), StG44 ima crte karabina, automata i automatske puške.
| Sturmgewehr 44 | |
|---|---|
 | |
| Upotreba | |
| U službi | 1943 - danas |
| Korisnici |  Nacistička Njemačka |
| Ratovi | Drugi svjetski rat |
| Proizvodnja | |
| Proizvođač | C. G. Haenel Waffen und Fahrradfabrik, CITEFA |
| Broj proizvedenih primjeraka | 425.977 |
| Opis oružja | |
| Težina | 5.13 kg |
| Dužina | 940 mm |
| Dužina cijevi | 419 mm |
| Kalibar | 7.92x33 mm |
| Domet | 600 m |
| Spremnik municije | 30 metaka |
| Brzina paljbe | 550-600 metaka/min |
| Brzina zrna | 685 m/s |
Razvoj
uredi
Na početku Drugog svjetskog rata njemačka pješadija bila je naoružana slično kao i pješadija drugih zemalja. Pješadijska jedinica je od naoružanja raspolagala puškama i nekim vrstama lahkih ili srednjih mitraljeza. Jedina razlika u odnosu na pješadijske jedinice drugih zemalja bila je u ulozi mitraljeza kao osnovnog oružja pješadije, suprotno od korištenja mitraljeza kao oružja podrške.
Njemačke jedinice težile su "teškom" mitraljezu, noseći više municije za njega nego za puške, koristeći redenike, kako bi postigli veću praktičnu brzinu paljbe, i generalno su puške smatrali sekundarnim pješadijskim oružjem. Iako je bilo razmatranja novih konstrukcija pušaka, nikad se nisu smatrale važnima. Jedan od objektivnih problema bio je to što je standardna puška prevelika za upotrebu u mehaniziranim i oklopnim jedinicama, gdje je teško manevrirati oružjem u skučenom prostoru. Automati, kao što su bili MP 28, MP 38 i MP 40, imali su zadatak da povećaju vatrenu moć vojnika, ali se javljao i nedostatak: smanjen domet i preciznost na daljinama većim od 100 m.
Sporno pitanje pojavilo se prilikom invazije na Sovjetski savez. Crvena armija bila je u procesu prenaoružavanja poluautomatskim puškama Tokareva, SVT 38 i SVT 40, koje su u sve većem broju pristizale u jedinice. Automatsko oružje bilo je široko rasprostranjeno; pojedine pješadijske jedinice bile su u potpunosti naoružane automatima.
Ugovor za konstruiranje i proizvodnju oružja koje će koristiti "kratki metak" ponuđen je dvjema fabrikama: Waltheru i Haenelu, čiju je radnu grupu vodio konstruktor Hugo Schmeisser. Obje fabrike zamoljene su da naziv oružja bude "mašinski karabin 1942" (Maschinenkarabiner, skraćeno MKb 42). Oba dizajna bila su slična, koristeći princip pozajmice barutnih gasova i imali su regulator paljbe.
Prototip Haenelovog modela, MKB 42 (H), prilikom paljbe je imao otvoreni zatvarač i za opaljenje je koristio udarač (mehanizam baziran na češkom ZB vz.26). Haenelov dizajn u odnosu na Waltherov MKb 42(W) pokazao se kao superiorniji, tako da se Walther povukao iz posla, a Haenel dobio spisak izmjena koje je morao uraditi na oružju kako bi počela proizvodnja. Jedna od izmjena bila je ugradnja montaže za standardni bajonet, druga da se smanji snaga okidanja. Jedna serija ovog oružja poslana je na teren u novembru 1942, gdje je primljena s izvjesnom rezervom. Drugi set modifikacija obuhvatao je dodavanje zglobnog poklopca na otvoru izbacivača čahura i šine za montiranje optičkog nišana. 11.833 komada ovako modificiranih pušaka poslano je na teren na trupno ispitivanje krajem 1942. i početkom 1943. Kasnije je skraćen plinski cilindar, nosač optike prebačen je na desnu stranu i uz te je modifikacije, naravno, sljedovala nova oznaka (MP43). MP43 doživljava vatreno krštenje sredinom 1943. Jedina primjedba na pušku od strane vojnika bila je ona na dužinu okvira koji je "smetao" prilikom paljbe iz ležećeg stava i činio siluetu vojnika u ležećem stavu prilično dobrom metom. Ostalo su bile sve same pohvale, od brzine gađanja, preciznosti itd.[1]
