Rocco Filippini
Rocco Filippini (7. septembar 1943 – 13. april 2021.) je bio švicarski klasični violončelist.
| Rocco Filippini | |
|---|---|
 | |
| Osnovne informacije | |
| Rođenje | 7. septembar 1943 |
| Smrt | 13. april 2021 (77 godina) |
| Žanrovi | Klasična muzika |
| Zanimanje | Muzičar |
| Instrumenti | Violončelo |
Biografija
urediRocco Filippini, bio je sin Felicea Filippinija, slikara, pisca i uposlenika u radiodifuziji, i Dafne Salati, klaviristice. Započeo je muzičko obrazovanje vrlo rano, a od presudne važnosti je bio njegov susret s Pierreom Fournierom koji mu je postao učitelj zajedno s profesorom Francom Walterom sa Ženevskog konzervatorija. Upravo je na Konzervatoriju u Ženevi Rocco Filippini diplomirao u 17-oj godini života i nagrađen je Premier Prix de Virtuosité, priznanjem koje nije dodjeljivano prethodnih 36 godina. Nastavio je da usavršava sviranje s njegovim učiteljima, među kojima je i violinista Corrado Romano. Sa 23 godine pobijedio je na Međunarodnom muzičkom takmičenju u Ženevi time započevši svoju izvođačku karijeru.
Njegov bogat i širok muzički repertoar sastojao se u rasponu od baroknih do savremenih kompozicija. Svirao je u glavnim koncertnim dvoranama širom Evrope, Sjeverne i Južne Amerike, Australije i Japana, te na brojnim poznatim festivalima. Godine 1968. s Brunom Caninom i Cesareom Ferraresijem osnovao je Trio di Milano, kojem se potom pridružila violinistica Mariana Sîrbu. Filippini je bio jedan od osnivača i članova Quartetto Accardo od 1992. Nastupao je na brojnim koncertima u pozorištu La Scala u Milano, gdje je svirao recitale s violončelom uz pratnju klavira. Na koncertu je izveo djelo mađarskog kompozitora György Ligetija sa Filharmonijom Scale. Također, učestvovao je na brojnim koncertima kamerne muzike, često u saradnji s Mauriziom Pollinijem, s kojim je nekoliko godina izvodio koncertne programe u Rimu, Londonu, Tokiju i Njujorku, te na Rossini operskom festivalu u Pesaru i festivalima u Salcburgu. Na Salzburškom festivalu 2002. godine premijerno je izveo "Tre Veglie" Fabija Vacchija, s Annom Caterinom Antonnacci, i uz pratnju Pariskog orkestra pod dirigentskom palicom Ivana Fischera.
Godine 1979. imenovan je za profesora violončela na Konzervatoriju Giuseppe Verdi u Milanu. Luciano Berio ga je 2003. pozvao da vodi specijalističke kurseve na Nacionalnoj Akademiji Santa Cecilia u Rimu. Godine 1985. zajedno sa Salvatoreom Accardom, Brunom Giurannom i Francom Petracchijem, osnovao je akademiju Walter Stauffer u Cremoni[1], poznatom italijanskom središtu za izradu gudačkih instrumenata. Akademija za izvođače na gudačkim instrumentima je od svog osnivanja privukla preko osam stotina mladih ljudi iz raznih zemalja, a 2000. godine nagrađena je nagradom muzičkih kritičara Franco Abbiati. Rocco Filippini je više puta bio pozivan od strane Rudolfa Serkina na Marlboro Muzički Festival i na seriju koncerata Music from Marlboro.
Savremeni kompozitori, neki od vodećih kompozitora današnjice, posvetili su mu djela: Franco Donatoni, "Ala"; Luciano Berio, "Elaborazione per violoncello e contrabbasso" na osnovu njegovih dueta za dvije violine; Giovanni Sollima, The Songlines; Salvatore Sciarrino, Il paese senz'alba. Rocco Filippini je premijerno izveo Trio br. 2 Salvatorea Skjarinija - Salvatore Sciarrino - u Concertgebouwu u Amsterdamu 1987. godine, a 2003. godine dirigovao je Sciarrinovim Cadenzario u izvedbi Giuseppe Verdi Orchestra iz Milana.
Rocco Filippini je iz repertoara za violončelo uredio ili pripremio sljedeće partiture i djela koje je objavila za italijansku izdavačku kuću Riccordi: "6 Suita za violončelo" Johanna Sebastiana Bacha, "Popper" "40 Studija op. 73", Servais "6 Capricca op. 11" i Piatti "12 Capricca op.25". Također, objavio je aranžmane Wagnerovog "Wesendonck Lieder" i "Siete Canciones Populares Españolas" Manuela de Falle. Njegovi brojni snimci snimljeni su na CD za: RCA, Fonè, Nuova Era, Assai, Fonit Cetra Italia, Amadeus, Riccordi, Symphonia, Dynamic, itd.
Svirao je na originalnom Stradivarijevom violončelu Gore Booth iz 1710.[2]
Rocco Filippini je imao tri sina, a jedan od njih je poznati fotograf Cosimo Filippini.[3] Filippini je preminuo u aprilu 2021. u 77-oj godini života, tokom pandemije COVID-19 u Švicarskoj.[4]
Nagrade i priznanja
urediReference
uredi- ^ "sito della fondazione". Arhivirano s originala, 20. 7. 2011. Pristupljeno 22. 1. 2012.
- ^ "Cozio.com: cello by Antonio Stradivari, 1710 (Baron Rothschild, Gore-Booth)". Arhivirano s originala, 5. 9. 2005. Pristupljeno 22. 1. 2012.
- ^ "Cosimo Filippini - Home". www.cosimofilippini.ch. Pristupljeno 15. 9. 2021.
- ^ "È morto il violoncellista luganese Rocco Filippini - Home". Corriere del Ticino. Arhivirano s originala, 19. 10. 2021. Pristupljeno 19. 10. 2021.