Knut II, kralj Danske

Knut II (staronorveški: Knútr inn ríki; 995 – 12. novembar 1035), poznatiji kao Knut Veliki, bio je kralj Danske, Engleske i Norveške. Nakon njegove smrti, smrti njegovih nasljednika i normanskog osvajanja Engleske 1066. godine, njegova zaostavština je u velikoj mjeri izgubljena u historiji. Srednjovjekovni historičar Norman Cantor je izjavio da je on bio "najefikasniji kralj u anglosaksonskoj historiji", iako je Knut bio danski a ne anglosaksonski kralj. On je popularan u narodu po legendarnoj priči o kralju Knutu i talasima, ali se obično pogrešno predstavlja kao omađijani kralj koji vjeruje da ima natprirodne moći.

Knut II
Kralj Engleske
Vladavina	30. novembar 1016 – 12. novembar 1035.
Prethodnik	Edmund II
Nasljednik	Harold I
Krunidba	6. januar 1017.
Kralj Danske
Vladavina	1018–1035.
Prethodnik	Harald II
Nasljednik	Knut III
Kralj Norveške
Vladavina	1028–1035.
Prethodnik	Olaf II
Nasljednik	Magnus I
Rođenje	995.
Smrt	12. novembar 1035 (u 40. godini) Shaftesbury, Engleska
Mjesto sahrane	Winchesterska katedrala

Knutov otac je bio danski kralj Sven I. Identitet njegove majke je nesiguran, iako se zna da je bila kćerka poljskog kneza Mješka I. Kao danski princ, Knut je osvojio englesko prijestolje 1016. godine nakon vijekova vikinških aktivnosti u sjeverozapadnoj Evropi. Svojim dolaskom na dansko prijestolje 1018. godine objedinio englesku i dansku titulu. Knut je održavao svoju moć ujedinjavanjem danaca i engleza na osnovu kulturnih veza, bogatstva i običaja a ne pukom brutalnošću. Nakon deset godina sukoba sa protivnicima u Skandinaviji, Knut je preuzeo titulu kralja Norveške u Trondheimu 1028. godine.

Dolazak na prijestolje

Nakon smrti svog oca, Svena I 1014. godine, s engleskim kraljevima Ethelredom Nespremnim i njegovim nasljednikom Edmundom Željeznobokim vodio do godine 1016. ratove sa promjenjivom srećom, a koji su završili sklapanjem mira u Alneyu 1016. prema kojem je Engleska podijeljena na način da je Knutu pripala polovina Engleske sjeverno od rijeke Temze, a Edmundu Željeznobokom pripao je južni dio. Kako je ubrzo nakon toga iste godine 1016. Edmund Željeznoboki umro, Knut je preuzeo kontrolu nad cjelokupnom Engleskom, te postao engleski kralj. Po smrti brata Haralda postao i kraljem Danske (1018).

U pokorenoj Engleskoj vladao je umjereno, a kraljevstvo podijelio na manje grofovije. Nije provodio čistke u Crkvi, te je bio dobročinitelj za više engleskih samostana. Nije se otuđio od anglosaskog okruženja već je nastojao biti vladar svih svojih podanika. London je učinio svojim vojnim i upravnim sjedištem.

Povezavši se 1027. sa njemačkim carem Konradom II u savez protiv Poljske, dobio je od njega feudalnu marku Schleswig. Godine 1028. osvojio Norvešku i dvije godine prije dijelove Švedske, a 1031. prisilio i Škotsku na pokornost.

Na engleskom prijestolju naslijedio ga je sin Harold, a na danskom sin Hartaknut (Knut III).

Vanjski linkovi

• Knut II, kralj Danske na Wikimedia Commonsu

Prethodnik: Edmund Željeznoboki	Kralj cijele Engleske 1016–1035	Nasljednik: Harold Brzonogi
Prethodnik: Harald II	Kralj Danske 1018–1035	Nasljednik: Knut III
Prethodnik: Olaf II	Kralj Norveške 1028–1035	Nasljednik: Magnus I