Karl Jochen Rindt (Mainz, Njemačka 18. april 1942. - 5. septembar 1970. Monza, Italija) je njemački vozač koji je tokom cijele svoje karijere nastupao za Austriju.[1] Jedini je vozač koji je posthumno osvojio prvenstvo Formule 1 nakon što je poginuo tokom treninga za VN Italije na stazi u Monzi. Pored uspjeha u Formuli 1, Rindt je bio vrlo uspješan i u drugim jednosjedima, kao i utrkama sportskih automobila. 1965. godine osvojio je utrku 24 sata Le Mansa, vozeći Ferrari 250LM u partnerstvu s Mastenom Gregoryjem iz SAD-a. Bio je blizak prijatelj s Jackiem Stewartom.

Jochen Rindt
Rođenje18. april 1942.
Mainz, Njemačka
Smrt5. septembar 1970(1970-09-05) (28 godina)
Monza, Italija
NacionalnostAustrija austrijsko
Početak karijere1964.
Kraj karijere1970.
Formula 1 karijera
Trke60 (62 starta)
Prvenstva1 (1970.)
Pobjede6
Podiji13
Bodovi107 (109)
Prve startne pozicije10
Najbrži krug3
Prva trkaVelika nagrada Austrije, 1964. godine
Prva pobjedaVelika nagrada SAD, 1969. godine
Posljednja pobjedaVelika nagrada Njemačke, 1970. godine
Posljednja trkaVelika nagrada Italije, 1970. godine
Posljednja sezona1970

Biografija

uredi

Rani period

uredi

Jochen Rindt je rođen u Mainzu, u Njemačkoj, ali nakon što su njegovi roditelji poginuli tokom bombardiranja Hamburga za vrijeme 2. svjetskog rata,[2] podigli su ga djed i baka u Grazu u Austriji, gdje je odrastao i počeo se baviti auto-moto sportom. Iako Rindt nikada nije postao austrijski državljanin, on je tokom cijele svoje karijere nastupao sa austrijskom dozvola za takmičenje.[3]

Karijera

uredi

Svoj debi u Formul1 1 Rindt je ostvario učešćem na Velika nagrada Austrije 1964. godine vozeći bolid Brabham BT11 za Rob Walker Racing tim. U toj utrci je odustao i to je bila njegova jedina utrka u sezoni. U periodu od 1965. do 1967. Rindt nastupa za ekipu Cooper Car Company, osvojivši 32 boda u 29 utrka. 1968. godine nastupa za Brabham, ali njegova sezona nije bila onakva kakvom se nadao, zbog tehničkih problema na bolidu. Tih godina nastupao je i u utrkama Indianapolis 500 ali bez značajnijih rezultata. Za Rindta je zabilježeno da je bio vrlo brz vozač s izvrsnom kontrolom bolida i dobrim refleksima, ali je rijetko imao bolid koji je po kvaliteti bio jednak njegovom talentu do 1969. godine kada je preselio u Lotus, a karijera mu krenula uzlaznom putanjom. Te sezone od 10 utka koje je vozio završava tek njih četiri. Ostvaruje svoju prvu pobjedu na Velikoj nagradi SAD-a te uz još dva podija osvaja ukupno 22 boda što mu je na kraju sezone dovoljno za 4. mjesto. Prvu pobjedu u narednoj, 1970. godini, Rindt ostvaruje na VN Monaka gdje se probija na drugo mjesto a onda pritišće Jacka Brabhama s takvom žestinom da usljed toga Brabham pravi grešku i Rindt preuzima vodstvo u zadnjem krugu utrke i pobjeđuje. Usljed tehničkih izmjena na svom Lotusu 72, Rindt pobjeđuje na naredne 4 utrke: Velika nagrada Holandije, VN Francuske, VN Velike Britanije i VN Njemačke.

Tokom treninga za VN Italije 1970. godine, Rindt je pristao slijediti Stewarta i Dennyja Hulmea i probati voziti bez krilca, u pokušaju da smanji otpor i stekne veću maksimalnu brzinu. Naime moćni Ferrarijev bolid Ferrari F12 koji je pokretao bolide Ferrari 312B Jackyja Ickxa i Claya Regazzonija je na prethodnoj utrci bio do 16 km/h brži od Rindtovog Lotusa. Rindtov timski kolega John Miles je bio nezadovoljan s tom izmjenom navodeći da se bolid "neće kretati ravno". Rindt se izjasnio da nema takvih problema, a Chapman je podsjetio da je Rindtov brži bez krilca.[4] Slijedećeg dana, Rindt je startao s ugrađenim višim stepenom prijenosa iskoristviši smanjene otpora i povećavši potencijalnu maksimalnu brzinu bolida na na 330 km/h).[5] Tokom Rindtovog 5. kruga utrke, Hulme, koji ga je slijedio, je izjavio da je prilikom kočenja na Parabolica krivini: "Jochenov bolid lagano zakrivudao a zatim oštro skrenuo lijevo i udario u barijeru."[6] Prednji kraj bolida je uništen. Iako je 28-godišnji Rindt prevezen u bolnicu, dolaskom tamo proglašen je mrtvim. Njegova navika da se u potpunosti ne veže i ne nosi preponsku traku, da bi se u slučaju požara jednostavnije izvukao iz bolida je izgleda bil kobna. Kao rezultat sudara, tijelo je skliznulo ispod pojasa pri čemu je Rindt zadobio fatalne povrede grla. Bio je drugi vođa tima Lotusa koji je poginuo u zadnje dvije godine nakon što je Jim Clark poginuo 1968. godine na utrci u Hockenheimu. Italijanski sud je kasnije utvrdio da je nesreću inicirao kvar na prednjem desnom vratilu kočnice, ali da je Rindtova smrt uzrokovana loše postavljenom zaštitnom ogradom.[7] Rindt je sahranjen na centralnom groblju u Grazu. U vrijeme smrti Rindt je osvojio pet od ukupno 10 utrka sezone, što je značilo da je imao prilično vodstvo u poretku vozača. U toj fazi teoretski ga je mogao prestići Ferrarijev vozač Jacky Ickx. Međutim Rindtov nasljednik u timu, Emerson Fittipaldi, je pobijedio na pretposljednoj utrci lišavajući Ickxa potrebnih bodova te je tako Rindt postao prvi i jedini koji je prvenstvo Formule 1 osvojio posthumno.[8] Trofej prvaka je preuzela njegova udovica, Finkinja Nina (Lincoln) Rindt, kći poznatog finski vozača Curta Lincolna. Pretposljednji zavoj na Red Bull stazi nazvan je po Rindtu.

Reference

uredi
  1. ^ http://www.aeiou.at/aeiou.encyclop.r/r671280.htm
  2. ^ "Arhivirana kopija". Arhivirano s originala, 8. 12. 2008. Pristupljeno 14. 7. 2014.CS1 održavanje: arhivirana kopija u naslovu (link)
  3. ^ Mappes-Niediek (2008) str. 35
  4. ^ Prüller (1970) str.192—193
  5. ^ Prüller (1970) str.195
  6. ^ Prüller (1970) str.199
  7. ^ Nye (1986) str.69
  8. ^ Rendall (2007) p.264