Sicilijski Emirat
Sicilijski Emirat bila je islamska država (emirat) koja je u periodu između 831. i 1072.[1] obuhvatala današnje italijansko ostrvo Siciliju. Glavni grad je bio Palermo.
| Sicilijski Emirat | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 831–1072. | ||||||||||
|
||||||||||
|
||||||||||
 |
||||||||||
| Glavni grad | Palermo |
|||||||||
| Službeni jezik | Bizantijski grčki Sicilijanski arapski Latinski |
|||||||||
| Zakonodavstvo | ||||||||||
.svg){kind=small}
Muslimani, koji su po prvi put izvršili invaziju ovog područja 652. godine, su preuzeli kontrolu nad cjelokupnim ostrvom od Bizantijaca tokom dužeg niza sukoba vođenih u periodu između 827. i 902. godine. Arapsko-bizantijska kultura je proizvela multikonfesionalnu i višejezičnu državu. Emirat su pokorili Normanski plaćenici pod vodstvom Rogerija I od Sicilije koji je osnovao Okrug Sicilija 1071. godine.
Nakon pada Emirata, sicilijanski muslimani su ostali građani multietničkog okruga i kasnije Kraljevine Sicilije do perioda 1240-tih, kada su ili pokršteni ili protjerani. Čak i do kasnog 12. vijeka, a vjerojatno do 1220tih, muslimani koji su govorili arapskim jezikom su činili većinu stanovništva ostrva.[2][3][4][5] Njihov utjecaj se i dalje osjeti u nekim elementima sicilijanskog jezika.
Prva invazija Arapa na Siciliju
uredi535. godine, car Justinijan I je vratio Siciliju pod vlast Rimskog carstva. Kako je moć Bizantije oslabila na Zapadu, Sicilija je napadnuta od strane arapskih snaga za vrijeme 3. pravednog halife Osmana 652. godine. Međutim, ova prva invazije ostrva je bila kratkog vijeka i Arapi su se ubrzo nakon toga povukli. Do kraja 7. vijeka, za vrijeme Emevijskog osvajanja Sjeverne Afrike, zauzet je lučki grad Kartaga što je omogućilo Arapima izgradnju brodogradilišta i stalnu bazu iz koje su pokretali održivije napade.[6] Prva prava osvajačka ekspedicija pokrenuta je 740tih kada je uspješno zauzeta Sirakuza, grad na istočnoj obali ostrva. Spremni da osvoje cijelo ostrvo, Arapi su bili prisiljeni vratiti se u Tunis kako bi ugušili pobunu Berbera.
Pobuna Eufemiusa i postepeno muslimansko osvajanja ostrva
uredi826. Eufemius, komandant bizantijske flote Sicilije, je prisilio časnu sestru da se uda za njega. Car Mihael II je naredio da general Konstantin okonča ovaj brak i odsječe Eufemiusov nos. Eufemius se pobunio, ubio Konstantina i zatim zauzeo Sirakuzu. U zamjenu za svoju sigurnost, vladavinu nad Sicilijom ponudio je Zijadatu I od Ifrikije, emiru Tunisa iz aglabidske dinastije.[1]
Zijadat se složio da osvoji Siciliji, uz obećanje da će je predati Eufemiusu u zamjenu za godišnji danak a ovaj zadatak je povjerio 70godišnjaku Asadu ibn al-Furatu. Muslimanske snage brojale su 10.000 vojnika - pješadije, 700 konjanika i 100 brodova, uz to pojačana Eufemiusovim brodovima nakon što su stigli u Mazaro del Vallo. Prva bitka protiv lojalnih bizantijskih trupa desila se 15. jula 827. godine, u blizini Mazara, što je rezultiralo Aglabidskom pobjedom.
Asad je kasnije osvojio južnuo obalu ostrva i započeo opsadu Sirakuze. Nakon godinu dana opsade, njegove trupe su skoro porazile veliku vojsku upućenu iz Palerma, također podržanu mletačkom flotom predvođenom Giustinianom Participaziom. Ali kada se pojavila kuga koja je desetkovala muslimansku vojsku, od koje je stradao i sam Asad, muslimanska vojska se povukla u dvorac Mineo. Kasnije su se vratili u ofanzivu, ali nisu uspjeli da osvoje Castrogiovanni te su se povukli nazad u Mazaru.
830. godine, muslimanska vojska je dobila snažno pojačanje od oko 30.000 vojnika iz Ifrikije i Andaluzije. Iberijski muslimani su porazili bizantijskog komandanta Teodotusa u julu i augustu iste godine ali ih je opet kuga prisilila na povratak u Mazaru, a zatim i u Ifrikiju. Ifrikijske jedinice su poslane da opkole Palermo te im polazi za rukom da ga zauzmu u septembru 831. godine, nakon duge opsade. Palermo postaje glavni grad muslimanske Sicilije i biva preimenovan u al-Medina ("Grad").
Srakuza se dugo opirala padu ali je potpala pod vlast muslimana 878. godine, Taormin je pao 902. a posljednja bizantijska ispostava je osvojena 965. godine.[1]
Period emirata
urediU periodu emirata, Sicilijom su vladale dinastije sunitskih Aglabida i šiitskih Fatimida. Međutim, u ovom periodu, sunitski muslimani su činili većinu muslimanske zajednice na Siciliji,[7] a većina stanovništva i u Palermu su bili sunitski muslimani što je dovodilo do netrpeljivosti između ove dvije skupine muslimana. Suniti su obnavljali pobune protiv Fatimida širom Sjeverne Afrike u periodu između 943. i 947. godine, protiv oštre vjerske politike koju su provodili šiiti, što je dovelo do nekoliko talasa izbjeglica koji su stigli na Siciliju u pokušaju da pobjegne od fatimidske odmazde.[8] Bizantijci su iskoristili tu slabost muslimana da zauzmu na nekoliko godina istočni dio ostrva.
Nakon suzbijanju pobune, fatimidski halifa Ismail al-Mansur imenovao je Hassana al-Kalbija (948-964) emirom Sicilije. Uspješno je uspio kontrolirati kontinuirane revolte Bizantijaca te je osnovao i dinastiju Kalbida. Upadi u južnu Italiju nastavljeni su i pod vlašću Kalbida u 11. vijeku dok je 982. njemačka vojska pod vlašću Ottoa II, carem Svetog rimskog carstva, poražena kod Crotonea u Kalabriji. Sa emirom Yusufom al-Kalbijem (986-998) započeo je period stalnog pada. Za vrijeme al-Akhala (1017-1037), dinastički sukob se intenzivirao, a frakcije unutar vladajuće porodice stupale su u saveze na razne načine sa Bizantijom i Ziridima. Nakon tog perioda, Al-Mu'izz ibn Badis je pokušao pripojiti ostrvo Ziridima, međutim, na kraju je pokušaj propao.[9]
Sicilija pod muslimanskom vlašću
urediNovi arapski vladari pokrenuli su zemljišne reforme, što je dovelo do povećanja produktivnosti i podstaklo rast malih domaćinstava. Arapi su dodatno poboljšali sisteme navodnjavanja, uvođenjem sistema za navodnjavanje tzv. kanata. Na Siciliju su počeli sa uzgojem narandži, limuna, pistacija i šećerne trske. Opis sicilijanskog grada Palerma dao je Ibn Havkal, trgovac iz Bagdada koji je posjetio Siciliju 950. godine. Utvrđeno predgrađe Kasr je ostao centar Palerma sve do današnjih dana, s velikom džamijom na mjestu kasnije katedrale. Predgrađe Al-Khalisa sadržalo je sultansku palatu, kupatila, džamiju, vladine kancelarije i privatni zatvor. Ibn Havkal je procijenio da postoji 7.000 individualnih mesara koji su trgovali u 150 prodavnica. Do 1050. godine, u Palermu je živjelo oko 350.000 stanovnika što ga je činilo jednim od najvećih gradova u Evropi, poslije glavnog grada islamske Kordobe i bizantijskog glavnog grada Carigrada, koji je imao populacije od oko 450 do 500.000 stanovnika. Pad broja stanovnika Palerma dogodio se za vrijeme normanske vladavine kada je iznosio oko 150.000 stanovnika dok je broj stanovnika Cordobe u većoj mjeri opao nakon slabljena muslimanske vlasti na tom području. 1330. godine u Palermu je živjelo tek 51.000 stanovnika.[10]
Reference
uredi- ^ a b c Kratka historija Sicilije (PDF) Archaeology.Stanford.edu. 24 November 2008. Pristupljeno 2.6.2015.
- ^ Alex Metcalfe (2009). The Muslims of Medieval Italy (illustrated ed.). Edinburgh University Press. str. 142. ISBN 9780748620081.
- ^ Roberto Tottoli (19 Sep 2014). Routledge Handbook of Islam in the West. Routledge. str. 56. ISBN 9781317744023.
- ^ Graham A. Loud; Alex Metcalfe (1 Jan 2002). The Society of Norman Italy (illustrated ed.). BRILL. p. 289. ISBN 9789004125414.
- ^ Jeremy Johns (7 Oct 2002). Arabic Administration in Norman Sicily: The Royal Diwan. Cambridge University Press. p. 284. ISBN 9781139440196.
- ^ Mack Smith, Denis (1968). A History of Sicily: Medieval Sicily 800—1713,. Chatto & Windus, London. ISBN 0-7011-1347-2.
- ^ Brian A. Catlos (26 Aug 2014). Infidel Kings and Unholy Warriors: Faith, Power, and Violence in the Age of Crusade and Jihad (illustrated ed.). Macmillan. p. 142. ISBN 9780374712051.
- ^ Stefan Goodwin (1 Jan 1955). Africa in Europe: Antiquity into the Age of Global Exploration. Lexington Books. p. 83. ISBN 9780739129944.
- ^ Luscombe, David; Riley-Smith, Jonathan, eds. (2004). The New Cambridge Medieval History, Volume 2; Volume 4. Cambridge University Press. p. 696. ISBN 9780521414111.
- ^ J. Bradford De Long and Andrei Shleifer (oktobar 1993), "Princes and Merchants: European City Growth before the Industrial Revolution", The Journal of Law and Economics, University of Chicago Press, 36 (2): 671–702 [678], doi:10.1086/467294
Reference
uredi
Sicilijski Emirat na Wikimedia Commonsu
