Carlo Rubbia

Carlo Rubbia, OMRI, OMCA (rođen 31. marta 1934.) jeste italijanski fizičar čestica i izumitelj koji je 1984. godine podijelio Nobelovu nagradu za fiziku sa Simonom van der Meerom za rad koji je doveo do otkrića čestica W i Z u CERN-u.

Carlo Rubbia

Rubbia je rođen 1934. u Gorici, italijanskom gradu na granici sa Slovenijom. Njegova porodica preselila se u Veneciju, zatim u Udine, zbog ratnih razaranja. Njegov otac je bio inženjer elektrotehnike i ohrabrivao ga je da studira isto, iako je izjavio da želi studirati fiziku. U lokalnom selu sakupljao je i eksperimentisao s napuštenom vojnom komunikacijskom opremom. Nakon što je položio prijemni ispit za Scuola Normale Superiore di Pisa za studij fizike, nije uspio ući u potrebnu desetku (bio je jedanaesti), pa je započeo inženjerski kurs u Milanu 1953. Ubrzo nakon toga, student iz Pise je odustao, pružajući Rubbiji priliku. Diplomirao je i doktorirao u relativno kratkom vremenu tezom o eksperimentisanju s kosmičkim zrakama; njegov savjetnik bio je Marcello Conversi. U Pisi je upoznao svoju buduću suprugu Marisu, također studenticu fizike.

Nakon što je diplomirao, otišao je u Sjedinjene Države na postdoktorsko istraživanje gdje je proveo oko godinu i po na Univerzitetu Columbia izvodeći eksperimente o raspadanju i nuklearnom hvatanju miona. Ovo je bio prvi u dugom nizu eksperimenata koje je Rubbia izveo na polju slabih interakcija i koji su kulminirali radom u CERN-u koji je donio Nobelovu nagradu.

Godine 1970. Rubbia je imenovan Higginsovim profesorom fizike na Univerzitetu Harvard, gdje je 18 godina provodio jedan semestar godišnje, nastavljajući svoje istraživačke aktivnosti u CERN-u. Godine 1989. imenovan je za generalnog direktora Laboratorije CERN-a. Tokom svog mandata, 1993., "CERN se složio da dozvoli bilo kome da besplatno koristi web protokol i kôd ... bez naknade i drugih ograničenja"