Ćelijski posredovana imunost

Ćelijski posredovana imunost je imunski odgovor koji ne uključuje antitijela. Umjesto toga, ova imunost je putem aktiviranja fagocita, antigen-specifičnih citotoksičnih T-limfocita i oslobađanja različitih citokina, kao odgovor na prisutni antigen. Historijski gledano, imunski system bio je odvojen u dvije grane:

  • humoralna imunost, za koju se zaštitna funkcija imunizacije može naći u tjelesnim tekućinama, bez ćelija ili seruma i
  • ćelijska imunost, za koji je zaštitna funkcija imunizacije bila povezana sa ćelijama. CD4 ćelije ili pomoćne T-ćelije pružaju zaštitu protiv različitih patogena. Neaktivirane T-ćelije, zrele T-ćelije koje se još moraju susresti sa antigenom, pretvaraju se u aktivirane efektorske T-ćelije, nakon što naiđu na ćelije koje predstavljaju antigen (APC). Ovi APC-i, poput makrofaga, dendritske ćelije i B-ćelija, u nekim okolnostima, učitavaju antigenske peptide na ćelije MHC, zauzvrat predstavljajući peptid prema receptorima na T-ćelijama. Najvažnije od ovih APC su visoko specijalizirane dendritske ćelije; mogućnost je djelovanje isključivo na gutanje i prisutnost antigena.[1]

T-ćelije aktiviranog efektora mogu se svrstati u tri funkcionalne klase, detektujući peptidne antigene koji potiču iz različitih tipova patogena:

  1. Prva klasa su citotoksične T-ćelije, koji ubijaju zaražene ciljne ćelije putem apoptoza, bez upotrebe citokina,
  2. TH1-ćelije, koji primarno funkcioniraju aktiviranjem makrofaga, i
  3. TH2-ćelije, koje prvenstveno funkcioniraju da stimuliraju ćelije na stvaranje antitijela.[1]

Urođeni imunski sistem i adaptivni imunski sistem sadrže i humoralni i ćelijski posredovane komponente. Ćelijska imunost štiti organizam putem:

Ćelijski posredovana imunost usmjerena je prije svega na mikrobe koji prežive u fagocitima i mikrobima koji inficiraju nefagocitne ćelije. Najefikasnija je u uklanjanju ćelija zaraženih virusom, ali učestvuje i u odbrani od gljivica, protozoa, kancera i unutarćelijskih bakterija. Također ima glavnu ulogu u odbacivanju transplantacije.

Također pogledajte

uredi

Reference

uredi
  1. ^ a b Janeway, Charles; Travers, Paul; Walport, Mark; Shlomchik, Mark (2001). Immunobiology (5th izd.). New York: Garland Science. ISBN 978-0-8153-3642-6. Pristupljeno 24. 1. 2017.
  2. ^ a b Eissmann, Philipp. "Natural Killer Cells". British Society for Immunology. British Society for Immunology. Pristupljeno 8. 11. 2018.
  3. ^ Saldana, José. "Macrophages". British Society for Immunology. British Society for Immunology. Pristupljeno 8. 11. 2018.

Vanjski linkovi

uredi