Ribe dvodihalice
Ovaj članak ili neki od njegovih odlomaka nije dovoljno potkrijepljen izvorima (literatura, veb-sajtovi ili drugi izvori). |
Ribe dvodihalice ili plućašice (Dipnoi) predstavljaju relikte, posljednje ostatke jedne prastare grupe porijeklom još iz devona koje imaju sposobnost da, osim disanja na škrge, udišu i atmosferski vazduh (grč. pnoe = dah; pneustes = onaj koji diše). Žive u slatkim vodama tropskih krajeva koje u određeno doba godine presušuju. Tada ove ribe prelaze na udisanje atmosferskog vazduha pomoću ribljeg mjehura koji je bogato snabdjeven mrežom krvnih sudova i funkcioniše kao pluća.
Imaju veliki broj primitivnih osobina kao što su:
Ribe dvodihalice su srodne šakoperkama i danas su zastupljene sa samo tri reliktna roda raspoređena na tri različita kontinenta i svrstana u dva podreda:
1. Monopneumones (Monopneumones) kome danas pripada jedna jedina vrsta ceratodus (Ceratodus forsteri ili Neoceratodus forsteri); ceratodus ima jedan, neparan riblji mjehur (po tome su dobili ime) i živi u vodama Australije;
2. Dipneumones (Dipneumones) ima dva riblja mjehura, posebno tanke krljušti, a parna peraja u obliku pipaka; pripadaju mu dva roda:
- Lepidoziren sa vrstom Lepidosiren paradoxa, koja živi u Južnoj Americi u kojoj je ova vrsta kod domorodaca poznata kao karamuru; može da provede van vode skoro mjesec dana;
- Protopterus, zastupljen sa tri vrste koje žive u Africi i od kojih je najpoznatija Protopterus annectens
Vanjski linkovi
urediLiteratura
uredi- Brem, A., E.: Život životinja, Prosvjeta, Zagreb, 1982.
- Kalezić,M.:Osnovi morfologije kičmenjaka, Savremena administracija, Beograd, 1995.
- Kalezić, M.: Hordati, Biološki fakultet Univerziteta u Beogradu, 2000.
- Microsoft Encarta Encyclopedia 2002
- Marcon, E., Mongini, M: Sve životinje sveta, IRO Vuk Karadžić, Beograd, 1986.
- Radović, I., Petrov, Brigita: Raznovrsnost života 1 - struktura i funkcija, Biološki fakultet Beograd i Stylos Novi Sad, Beograd, 2001.
- Ratajac, Ružica: Zoologija za studente Poljoprivrednog fakulteta, PMF u Novom Sadu i MP Stylos Novi Sad, 1995.