Razlika između verzija stranice "Stjepan II Kotromanić"

Za njegove vladavine Bosna je doživjela, do tada, najveću teritorijalnu ekspanziju. Pametnom vladavinom i dobrim diplomatskim vezama uspostavio sve uslove da Tvrtko I Kotromanić napravi od Bosne najjaču samostalnu bosanskujužnoslavensku državu u historiji. Stjepan II Kotromanić je bio pokopan u [[franjevci|franjevačkom]] samostanu u [[Mile|Milama]], kod [[Visoko]]g, [[1353]]. godine.<ref>Boris Nilević (1990). Srpska pravoslavna crkva u Bosni i Hercegovini do obnove Pećke patrijaršije 1557. godine. Veselin Masleša. "фамилије Котроманића. Тој вјери припадао је и његов брат Влади- слав.16 Постоје подаци који говоре да је Стјепан II Котроманић био патарен. Они се налазе у старосрпским црквеним текстовима, гдје се босански бан проклиње ..."</ref>

Oružani sukob je planuo tokom proljeća [[1322]]. godine i u odlučujućoj bici, nedaleko od [[Bribir (Skadrin)|Skadrina]] u kome je stolovao Mladen II, vlastela je odnijela jasnu pobjedu i Mladen se povukao u utvrđeni [[Klis]]. Završnu riječ u celoj priči imao je kralj Robert koji je došao u [[Knin]] i pozvao Mladena II da izađe pred njega. Kada se pojavio u Kninu bio je zarobljen i sproveden u tamnicu na sjeveru kraljevine Ugarske, po Karlovom naređenju koji je potom za novog bana postavio Ivana Babonića, dotadašnjeg bana Slavonije. Istovremeno su Stjepanove pljačkaške čete počele da upadaju u [[Hum]] (sadašnju Hercegovinu) koje se dotada tada''de vjekovimafacto'' nalazilo u sklopu kraljevine Srbije, tako da se od te godine u Stjepanovoj tituli javlja [[Hum]].<ref>Mustafa Imamović, Historija Bošnjaka</ref>

Naredne godine, novi titularni ban Hrvatske Mikac Mihaljević kreće na Nelipčiće uz Stjepanovu podršku, ali i pored toga što je postigao izvestan uspeh, Mikac se [[1326]]. godine povlači neobavljena posla. Za to vreme Stjepan preuzima kontrolu nad tzv. Donjim Krajima (prostor između Sane i Vrbasa), [[Glamoč]]em, [[Livno]]m, [[Duvno]]m, [[Imotski]]m i ušćem Cetine, dok je Robert preuzeo utvrđeni [[Omiš]]. U međuvremenu je izgladio nesuglasice koje je imao sa Dubrovačkom republikom, da bi iste godine u savezu sa njima slomio vlast Branivojevića, koji su se otcjepili od kraljevine Srbije tokom borbi oko vlasti, poslije smrti srskog kralja Milutina, u Zahumlju i Krajini (Neretvanska oblast),koje je pripojio svojoj državi, tako da je od te godine držao pod kontrolom cjelokupno jadransko primorje od Cetine do [[Dubrovnik]]a. Petar Toljenović je pokušao da mu se suprotstavi u Zahumlju, ali u toj borbi je poražen i zarobljen, posle čega je, prema pisanju Mavra Orbinija, po Stjepanovom naređenju vezan za konja i tako survan u klisuru. Procjenivši da je Stefan Dečanski zauzet na jugu kraljevine Srbije, on nastavlja da šalje svoje čete u Travuniju i Polimlje, ali ih srpski mladi kralj [[Stefan Uroš IV Dušan|Dušan]] potiskuje 1329. godine i tom prilikom je i sam Stjepan II jedva izvukao živu glavu, pošto mu je u borbi ubijen konj, ali mu je svog konja ustupio [[Vuk Vukoslavić]] (kome je 1322. godine poklonio neke posjede), tako da se Stjepan spasao bjekstvom, dok je sam Vuk poginuo. Najverovatnije je u vezi sa ovim napadima i Stjepanova druga ženidba sa nepoznatom ćerkom jednog od bugarskih careva (u to doba su u Bugarskom carstvu bile borbe, tako da se ne može sa sigurnošću reći čija je zapravo kćerka bila), pošto je na taj način najverovatnije želio da uz podršku saveza Bugarske i [[Bizant]]a proširi svoje posede u Primorju. Međutim, taj savez je propao poslije srpske pobjede nad Bugarskom na Velbuždu [[1330]]. godine, a sa njim i Stjepanove nade da se u tom trenutku dokopa Travunije.

Velika osvajanja srpskom caru Dušanu Silnom na Balkanu nisu dozvoljavala da dopusti da mu mala Bosna već dvije decenije drži pradjedovsku zemlju [[Hum]], tako da je stalno insistirao kod bana Stjepana da mu taj prostor vrati. Ban Bosne, sa druge strane, je odbijao bilo kakve razgovore, računajući na Dušanovu zauzetost na jugu, tako da je prvo otpočeo sa građenjem utvrde na ušću Neretve, ignorišući Dušanove pritužbe, da bi potom 1349. godine njegove pljačkaške čete opustošile [[Konavle]] i Travuniju sa [[Trebinje]]m i [[Gacko]]m, stigavši do Boke.

Car Dušan [[1350]]. godine priprema svoju vojsku na banovinu Bosnu. Stjepanu je već u početku bilo jasno da se on i njegove snage ne mogu nositi u otvorenoj borbi sa moćnim Dušanovim snagama koje su osvojile ogromne djelove Bizanta, tako da se on odlučio za jednu drugu vrstu taktike. Njegov plan je bio da se povlači pred caremDušanom i da ga na teškom i nepristupačnom Dušanomterenu izmori stalnim napadima i slomi iznenadnim protivudarom. Međutim car Dušan je bio odličan vojskovođa, ali i izvanredan političar, tako da je sa brzim napredovanjem kroz Bosnu na svoju stranu privlačio i lokalnu vlastelu, pa je Stjepan uskoro ostao bez podrške i trupa, a njegova prijestolnica, [[Bobovac]], našla se pod pasivnom opsadom, pošto car Dušan nije uspiouspeo da ga zauzme na juriš. Ipak, car Dušan je za kratko vrijeme osvojio gotovo cijelu Bosnu a dio vojske ostavio da blokira grad, diodeo je poslao ka Cetini i Krki i prema Šibeniku, a sam se sa preostalim dijelom trupa uputio u Hum, očekujućinadajući se da će Stjepan II brzoponuditi predapregovore. Međutim u trenutku dok su njegove trupe kontrolisale veći dio banovine Bosne, bizantijske snage su napale južne granice Srpskog carstva, tako da je on odmah povukao svoje snage i krenuo ka jugu, usputtako svrativši u Dubrovnik gdje mu je priređen veličanstven doček. Takoda je Stjepan i pored očigledno bezizlazne situacije i praktično izgubljenog rata uspio da sačuva svoju državu. Car Dušan je poslije ovoga pokušao da ženidbom svog sina [[Stefan Uroš V|Uroša]] sa Stjepanovom kćerkom [[Elizabeta Kotromanić|Elizabetom]], kasnijom suprugom Ludovika , povrati [[Hum]] kao njen [[miraz]], ali je ban odbio ovu ponudu, a do novog pohoda na Bosnu nije došlo jer je car Dušan iznenada umro krajem 1355. godine..