Goran Čengić
Goran Čengić (Sarajevo, 1946 – Sarajevo, 14. juni 1992) bio je bosanskohercegovački rukometaš koji je igrao za RK Bosna Sarajevo, RK Mlada Bosna, RK Crvena zvezda i rukometna reprezentaciju Jugoslavije.
Rani život uredi
Roditelji Ferid (Fićo) i Nataša (djevojački Zimonjić) su bili partizani u Drugom svjetskom ratu. Otac mu je bio prvi gradonačelnik Sarajeva nakon Drugog svjetskog rata,[1] a kasnije je sedam godinja proveo na Golom otoku, jer je odbio naređenje partije da uhapsi svoje prijatelje. Natašin pradjed je bio pop i vojvoda gatački Bogdan Zimonjić, a brat od njenog djeda je bio Petar Zimonjić, mitropolit dabrobosanski, kojeg su ubile ustaše 1941. godine. Ivan Goran Kovačić je osoba po kojoj su mu roditelji dali ime. Odgojen je u duhu antiašističkih ideala, prije svega slobode i jednakosti za sve ljude bez obzira na vjeru i naciju. Bio je najstariji od trojice braće, a mlađa braća su mu bili Rodoljub (1956.) i najmlađi Igor (1958.). Živjeli su u naselju Grbavica u Sarajevu.
1963. godine, sa 17 godina je igrao za ekipu RK Bosna Sarajevo, kada su nakon pobjede nad bjelovarskim Partizanom osvojili prestižnu titulu u finalu Kupa Jugoslavije.[2] Završio je studije na sarajevskoj likovnoj akademiji, smjer Industrijski dizajn.[1] Oženio se Goranom i imao dva sina, Vladimira i Srđana.
Smrt uredi
Ubio ga je 14. juna 1992. godine Veselin Vlahović nakon što je pokušao zaštiti svog komšiju, starog i bolesnog profesora Husniju Ćerimagića, nosioca Karađorđeve zvijezde. Stan mu je bio u naselju Grbavica, u dijelu koji su držale srpske snage. Supruga je sa sinovima već otišla u Beograd, a i on je to planirao. Prijatelji su mu savjetovali da sa ulaznih vrata skine pločicu s natpisom Čengić i da stavi majčino djevojčako prezime Zimonjić. Čuvši da se nešto dešava na stepeništu zgrade, otvorio je svoja vrata i vidjevši naoružane muškarce kako odvode komšiju, povikao je na njih. Stari Husnija drhtao je od straha na stepeništu, bio je samo u pidžami. Ubica, poznatiji kao Monstrum s Grbavice, koji služi kaznu od 42 godine zatvora za najteže zločine nad civilima, poveo je Gorana na put bez povratka. Upucao ih je obojicu i bacio na smetlište. Goran je umirao dva dana, a onda se ubica, posumnjavši da je Goran živ, vratio i dokrajčio ga. Goranovo tijelo je pronađeno nakon devet godina u jami ispod Trebevića i pokopano.[3]
Zanimljivosti uredi
Goranova majka Nataša je ustanovila da su u istoj ćeliji zatvora u Sarajevu bili i njen muž, i ranije, Petar Zimonjić (mitropolit) - brat od njenog djeda, a njeni preci (Zimonjići) i preci njenog muža (Čengići, potomci Smail-age Čengića) su bili smrtni neprijatelji. Nataša je bila u krvnom srodstvu s Karađorđevićima i crnogorskim Petrovićima.[4]
Reference uredi
- ^ a b Slobodna Bosna i 8 March 2013.
- ^ Dnevni avaz i 8 March 2013.
- ^ Светигора, број 279., октобар 2019., Дјеца светог Петра дабробосанског. Цетиње: Светигора. 2019. str. 58.-61. CS1 održavanje: nepreporučeni parametar (link)
- ^ Светигора, број 279., октобар 2019. Наташини крстови. Цетиње: Светигора. 2019. str. 62.-67. CS1 održavanje: nepreporučeni parametar (link)