Virtualizacija na nivou operativnog sistema

Virtualizacija na nivou operativnog sistema odnosi se na primjere gdje je moguće da kernel operativnog sistema dozvoljava postojanje višestrukih izoliranih instanci korisničkog prostora. Takvi primjeri su kontejneri (Solaris, Docker), Zone (Solaris), virtualni privatni serveri (OpenVZ), particije, virtualna okruženja (VEs), virtualni kernel (DragonFly BSD) ili zatvori (FreeBSD zatvor ili chroot zatvor)[1] i oni mogu izgledati kao pravi računari sa stanovišta programa koji se izvode u njima. Računarski program koji se izvodi na običnom operativnom sistemu može da vidi sve resurse (povezane uređaje, datoteke, snagu procesora, hardverske mogućnosti) tog računara. Međutim, programi koji se izvode unutar kontejnera mogu vidjeti samo sadržaj i uređaje koji su dodijeljeni istom kontejneru.

Virtualizacija na nivou operativnog sistema se obično koristi u okruženjima virtualnog hostinga, gdje je korisna za sigurno dodijeljivanje hardverskih resursa među velikim brojem korisnika. Sistemski administratori ga mogu koristiti i za konsolidaciju serverskog hardvera tako što će fizičke server koji su obavljali neki posao kontejnerizirati i vrtiti na jednom fizičkom serveru.

Ovakva virtualizacija je obično manje zahtjevna od potpune virtualizacije, ali nije fleksibilna kao što je slučaj sa punom virtualizacijom, kao što su VMware i Hyper-V.

Također pogledajte

uredi

Reference

uredi
  1. ^ Hogg, Scott (26. 5. 2014). "Software Containers: Used More Frequently than Most Realize". Network World. Network World, Inc. Pristupljeno 9. 7. 2015. There are many other OS-level virtualization systems such as: Linux OpenVZ, Linux-VServer, FreeBSD Jails, AIX Workload Partitions (WPARs), HP-UX Containers (SRP), Solaris Containers, among others.

Vanjski linkovi

uredi