'''Fosfor''' je prvi izolirao H. Brandt 1669. godine iz urina. Dao mu je ime ''fosfor'' ([[grčki jezik|grč.]] ''phos'' - svjetlost i ''phoros'' - davati), pošto je svijetlio u mraku u prisustvu kisika. Fosfor ima mnogo [[alotropija|alotropskih]] modifikacija. Najčešći je ''bijeli'' fosfor, koji se javlja u dvije modifikacije: alfaα-P<sub>4</sub> (kubični) i β-P<sub>4</sub> (heksagonalni). [[Kondenzacija|Kondenzacijom]] tečnog i gasnoggasovitog fosfora (oba sadrže tetrahednutetraedarsku P<sub>4</sub> molekulu) daje alfaα-formu, koja se polahko pretvara u β-formu na temperaturama iznad -76,9 <sup>o</sup>C. Tokom spore oksidacije una zraku, alfaα-P<sub>4</sub> emitira žuto-zelenu [[svjetlost]], fluoroscenciju [[fosforescencija|fosforescenciju]] koja je poznata još i antičkih vremena. Bijeli fosfor koji se nekad upotrebljavao u proizvodnji [[šibice|šibica]] je veoma otrovan te je zamjenjen drugim materijalima, naročito crvenim fosforom i P<sub>4</sub>S<sub>3</sub>. Bijeli fosfor se zbog velike reaktivnosti mora držati pod vodom. Zagrijavanje bijelog fosfora bez prisustva kisika daje amorfni crveni fosfor koji postoji u niz alotropskih modifikacija. Postoji i tzv. ''crni'' fosfor koji se dobiva iz bijelog fosfora zagrijavanjem na veoma visokoj [[temperatura|temperaturi]].
