Razlika između verzija stranice "Poligensko nasljeđivanje"

'''Poligensko nasljeđivanje''' (grč. ''poly'' = mnogo, mnoštvo) je karakteristično za ona kvantitativna svojstva koja stoje pod kontrolom najmanje dva [[gen]]ska [[lokus]]a, pri čemu osnovu [[Interakcija gena|interakcija nealelnih gena]] u poligenskoj seriji čini – ''[[adicija]]'' (''kumulacija'') efekata približno jednako produktivnih funkcionalnih alelnih varijanti pojedinih gena. Istovremeno, u svojoj najjednostavnijoj varijanti, poligenska teorija polazi od pretpostavke da se na svakom lokusu iz odgovarajuće serije gena alternativno javljaju po dva alela. Također je značajno istaknuti da u fenotipskom ispoljavanju poligena značajnu ulogu imaju i faktori životne sredine.<ref>Nussbaum R. L. et al.(2007): Genetics in Medicine. Saunders, Philadelphia</ref><ref>MacLeod A., Sikora K. (1984): Molecular biology and human diseases. Blackwell Scientific Publications, Oxford, ISBN 0-632-01167-X.</ref>

Za poligenski determinisane komponente individualnog fenotipa karakteristična je ''[[normalna distribucija]]'' mogućih kvantitativnih kategorija. Parcijalna ili totalna dominacija efekata pojedinih [[gen]]a iz odgovarajućeg poligenskog kompleksa neposredno se odražava na krivulji distribucije fenotipova; vrh distribucione krive u tom slučaju ispoljava otklon od očekivane pozicije u normalnoj raspodjeli. Posljedica apsolutne [[dominantnost]]i produkcije jednog alela je pomjeranje maksimuma krive na područje ekstremnih kategorija u proučavanom sistemu kvantitativne varijacije. Stepen tog pomjeranja direktno zavisi od složenosti genetičke kontrole posmatranog svojstva, a efekte dominacije gotovo je nemoguće otkriti u kompleksnijim poligenskim serijama.