Razlika između verzija stranice "Ismet Bajramović"
| [nepregledana izmjena] | [pregledana izmjena] |
Uklonjeni sadržaj Dodani sadržaj
No edit summary |
|||
Red 19:
|država za kategoriju=Bosna i Hercegovina
}}
'''Ismet Bajramović''' zvani ''Ćelo'' ([[Sarajevo]], [[26. april]] [[1966]] - [[Sarajevo]], [[17. decembar]] [[2008]]) je bivši komandant Vojne policije [[Armija BiH|Armije BiH]], koji je nakon rata dovođen u vezu sa brojnim kriminalnim aktivnostima.
==Prve godine==
Porodica Bajramović je porijeklom iz sela Sućeska u općini [[Rudo]]. Početkom šesdesetih godina Ćelin otac Azem je doselio u Sarajevo i nastanio se u sarajevskom naselju Bare u Jukićevoj ulici. Pošto se Ćelina kuća nalazila na nekih dvadesetak metara od ograde Gradskog groblja, logično je bilo da babo Azem posao pronađe tu u blizini. I radio je cijeli život kao klesar u obližnjoj kamenorezačkoj radnji. Majka Tima bila je domaćica. Imali su četvero djece, dva sina i dvije kćerke. Komšije su za porodicu Bajramović oduvijek bili prepuni riječi hvale i svaki dugogodišnji stanovnik Bara, Šipa, Kobilje Glave i Koševskog brda će vam u svako doba reći da se radilo o izuzetno poštenoj i skromnoj familiji.
Ismet se rodio 26. aprila 1966. godine u sarajevskoj bolnici Koševo. Išao je u Osnovnu školu “Franjo Kluz” na Koševskom brdu, a poslije toga upisao je Mašinsku tehničku na Marijindvoru. Još u osnovnoj školi izdavajao se od ostale djece ponajviše svojom fizičkom građom i snagom. Kažu da je još kao učenik četvrtog osnovne, štitio svoju raju iz razreda od onih koji su završavali osmi razred, pa čak i onih koji su bili srednjoškolci, a dolazili da osnovcima otmu koji dinar.
Inače, Isko, kako su ga svi zvali u porodici, bio je fizički prototip svog oca. Ćelo je oduvijek u svojoj raji smatran zaštitnikom od raznoraznih gradskih sileđija, kauboja, šibicara…Nadimak je dobio po frizuri, jer ga je otac u djetinjstvu stalno šišao naćelavo.
U julu 1985. godine Ćelo je osuđen na zatvorsku kaznu od 11 godina zbog broja krični djela. Zatvorsku kaznu je odležao u Kazno Popravnom Zavodu u Zenici. Iz zatvora je pušten u 1991. godini.
==Rat==
Početkom rata, Ćelo se istakao u dvije odlučujuće bitke za Sarajevo. Prvo, 02. maja 1992. godine kada se na Skenderiji vodila bitka za Predsjedništvo BiH sa niškim specijalcima JNA. Tom prilikom jedan od specijalaca je zarobio Ćelu i svjestan da se našao u totalnom okruženju sarajevskih branilaca, tražio da ga “zarobljenik Ćelo” sprovede do njegovih u Vojnu bolnicu, koja je još uvijek bila pod kontrolom JNA. "Stavio mi je taj specijalac, koji je bio pod komandom pukovnika Milana Šuputa, kojeg smo kasnije zarobili, pištolj na čelo i ja sam ga trebao sprovesti do Vojne bolnice. Naveo sam ga u Vrazovu ulicu, jer sam znao da su tu naše grupe momaka. Kad sam ušao u ulicu, spazio sam naše momke i išaretom im dao znak. Munjevito sam se bacio, a oni su spektakularno lišili života specijalca koji mi je držao pištolj na čelu" - pričao je kasnije Ćelo. Drugu značajnu ulogu je imao u Pofalićkoj bici 16. maja 1992. godine, kada su njegovi i Topini vojnici zoljama i osama prvi razbili srpske bunkere. Tokom ratnih godina odlično se slagao sa ostalim sarajevskim komandantima Jukom Prazinom, Ramizom Delalićem Ćelom, Mušanom Topalovićem Cacom, Mujom Zulićem, a posebno je bio naklonjen Kerimu Lučareviću i Dževadu Topiću Topi. Akademik Abdulah Sidran mu je 1992. godine posvetio pjesmu “Ismet Ćelo i Dževad Topa, Bosna ima, što nema Evropa”. Krajem te godine, po prvi put se oženio.Svadba je napravljena u ratnim uslovima u diskoteci “BB”, tadašnjeg hotela Beograd.
Mlada je bila Melisa, djevojka iz Ćelinog komšiluka.Taj brak nije dugo potrajao.
Negdje početkom 1993. godine, Ćelo je doživio prvo veliko razočarnje. Bez nekog posebnog objašnjenja, smijenjen je sa mjesta komandanta Vojne policije Armije BiH. Tadašnji komandant Prvog korpusa Armije BiH Mustafa Hajrulahović Talijan predlagao je na sastancima da Ćelini momci uđu u sastav 101. brigade, kojom je komandovao Nedžad Ajnadžić ili 1. brdsku Muje Zulića. Ćelo nije pristao na Talijanove uslove, tako da je odlučeno da se formira Sarajevska brigade, ali pod uslovom da Ćelo ne bude njen komandant, ali i da njegovim borcima komanduje neko koga on predloži.
Talijan je predlagao Adnana Solakovića, ali je Ćelo odbio rekavši “da Solaković ima samo srednju školu i da nije stručno podoban”. Ćelo je predložio Sifeta Podžića, današnjeg načelnika glavnog štaba Oružanih Snaga BiH, što je Talijan tada i prihvatio. Ćelo je bio čovjek koji je Podžiću omogučio prvu značajniju ulogu i afirmaciju u Armiji BiH. Nikada nije krio svoj patriotizam. Iako je bilo primjetno njegovo razočaranje, zbog smjene sa mjesta komandanta, često je ponavljao da izuzetno cijeni i poštuje Aliju Izetbegovića. Bilo mu je predloženo da ode u Zagreb na mjesto pomoćnika vojnog atašea u Hrvatskoj, ali je odbio.
==Snajper==
26. septembra 1993. godine, sjedio je sa svojim prijateljima u bašti kafića “No 1” na Ciglanama.
- Ranjen sam dok sam sa prijateljima sjedio u jednoj bašti na Ciglanama. Niko nije čuo pucanj, a mene je zrno pogodilo ispod pazuha, u pravcu srca - izjavio je Ćelo. Odmah se po Sarajevu počelo pričati da je atentan na Ćelu pokušala formacija “Ševe”, koju je od početka vodio i davao im naloge Nedžad Ugljen, a njihovim "uslugama" su se koristili i Asim Dautbašić, Jozo Jozić, [[Bakir Izetbegović]], Bakir Alispahić i Enver Mujezinović, te Fikret Muslimović i Jusuf Jašarević u armijskom vrhu. "Ševe" su predstavljale snajpersko-terorističku grupu, sastavljenu od bivših pripadnika KOS-a, specijalaca iz Niša, kao što su braća Božić ili zavrbovanih kriminalaca među kojima je bio i Nedžad Herenda. Mada su mnogi mišljenja da je iza atentata na Ćelu stoji Nedžad Herenda, ima i onih koji smatraju da je to mogao biti rukopis Slobodanke Šakotić, djevojke koja je bila reprenzetetivac bivše Jugoslavije u strjeljaštvu jer samo pravi majstor je mogao tako precizno pogoditi Ćelu, pucajući s nebodera kod stadiona Koševo. Kasnije je promijenila identitet, te je sada Una Žeger Kovač, zaposlena u OHR-u kao savjetnik za vjerska pitanja Raffiju Gregorianu. Ćelo je preživio samo zahvaljujući Božijoj volji i brzom prebacivanju avionom u Ankonu, gdje je operisan.
==Njemačka==
Nakon toga, slijedi njegova njemačka epizoda života. Živio je u okolini Štutgarta, imao restoran, družio se s bh. estradnim zvijezdama. Inače, veliki je prijatelj godinama bio s Halidom Bešlićem i Harisom Džinovićem. U Njemačkoj je upoznao i svoju novu veliku ljubav, atraktivnu Suzanu Lazarević iz Bijeljine.
==Povratak==
Po povratku u Sarajevo, prvobitno je otvorio restoran “Fontana” u Vogošći. I pored mnoštva gostovanja najpopularnijih folk imena, ovaj restoran je katastrofalno poslovao, te ga je nekoliko mjeseci kasnije Ćelo zatvorio. U ovom restoranu, Ćelo će pretući Hamzu, Sandžakliju, mafijaša koji je osamdesetih godina harao po Beču. Ovaj mafijaš je došao u Bosnu i počeo terorisati ljude, demobilisane borce… Ćelo ga je opametio i protjerao iz Bosne. U to doba aktuelna je i njegova veza sa fudbalom. Bio je u upravi F.K.Sarajevo, da bi kasnije osnovao F.K. Đerzelez.
==Usud==
Na Ilidži, 31. marta 2000. godine, u restoranu “Brajlović” ubijen je Rahman Hajdarpašić Rašo, žestoki momak i bivši folk pjevač. Za ubistvo je optužen Ćelo i njegovi ljudi Mahir Rađo i Mevsud Ličina. U “procesu stoljeća” kako su ga nazvali mediji, Ćelu je 04. februara 2001. godine sarajevski sudija Salem Miso osudio na 20. godina zatvora. Presudu je dočekao dostojanstveno, aplaudirajući. U zatvoru je proveo pet godina i tom prilikom se ponovo oženio s Iris Hadžikadunić, studenticom medicinskog fakulteta.Tokom zatvora upisao je Pravni fakultet. U obnovljenom postupku 2005. godine, presuda mu je ukinuta i proces je vraćen na početak. Posljednje godine života proveo je uglavnom u bolnici. Ponovo se vratio u zagrljaj Suzani. Za njega se pričalo da je ujedno „zafrkan i miroljubljiv“ čovjek. Pa, iako izuzetno teško bolestan, na mjesec dana prije smrti, kada je cijela BiH prepričavala razgovor između Muhameda Gašija i Ćamila Bibera Ćameta u emisiji „60 minuta“ u kojem je Ćame tražio od Gašija „da Ćeli Ismetu da crveni“, Ćelo je smogao snage i pojavio se u sarajevskom sudu i Gašijima pokazao „crveni karton“.
==Smrt==
17. decembra 2008. godine Bajramović je izvršio samoubistvo u svom stanu u Sarajevu, hicem iz vatrenog oružja pucajući sebi u područje desne sljepoočnice. 19. decembra je ukopan na sarajevskom groblju Bare, a na dženazi je bilo oko tri hiljade ljudi. Grupa njegovih prijatelja na sebi je imala majice na kojima je pisalo „Svi smo mi Ćelo“. Sarajevski policajci osiguravali su dženazu, a na prozorima stotina automobila bila je nalijepljena Bajramovićeva slika. Osim rodbine, dženazi su prisustvovali i brojni Bajramovićevi prijatelji. Pored ostalih bili su Emir Hadžihafizbegović, Mustafa Pamuk, Fahrija Karkin, Rusmir Karkin, Mithad Kočo, Mehmed Janjoš, Husref Musemić, Mirza Varešanović, Simo krunić, Dženan Muminović, Halid Bešlić, Semir Cerić Koke, Fahrudin Pecikoza, Amir Pašić Faćo.
Bajramovićeva želja bila je da se ukopa na groblju Bare i to pored sestre koja je umrla u novembru 2008. godine.
[[en:Ismet Bajramović]]
| |||