Alpski stil

Alpski stil u tehničkom smislu predstavlja jedan od dva osnovna načina penjanje na visoke planine, onakve kakve su u Alpama. Ovaj stil je u suprotnosti sa sveobuhvatnim ekspedicionim stilom penjanja sa podizanjem stalne linije opskrbljenih kampova na planini, koji su stalno dostupni tokom trajanja ekspedicije. Alpski stil je odbacio fiksiranu užad, nosače i korištenje boca sa kisikom, a penjač sa sobom nosi sve što mu je potrebno pri usponu.

Ne postoji pisana definicija, ali planinarski svijet pod ovim pojmom podrazumijeva slijedeće karakteristike:

• mali tim sa ne više od dva ili tri penjača
• na vrh se kreće iz podnožja planine
• penjač sa sobom nosi sve što mu treba
• nema vijaka u stijeni
• nema privremenih fiksiranja na ruti
• nema prehodne pripreme rute niti aklimatizacije na samoj ruti
• ako se bivakuje, to se radi na putu do vrha
• dodatni kisik se ne koristi

Popularnost

Stil je postao popularan kada su se 1975. godine Reinhold Messner i Peter Habeler u cjelosti ispenjali na Gasherbrum I, u skladu sa navedenim karakteristikama alpskog stila. Austrijski alpinista Hermann Buhl svoj završni dio uspješnog uspona na Nanga Parbat 3. jula 1953, kao član austrijsko - njemačke ekspedicije, u dužini 1.300 metara, izveo je u alpskom stilu. Poljski penjač Wojciech Kurtyka počeo je ovaj stil koristiti kod uspona na visoke planine 1972. godine (Akher Tsagh (7017 m) i Kohe Tez (7015 m)).

Mnogi alpski stil smatraju estetski čistim oblikom alpinizma kojem svi penjači mogu samo da streme, dok je stvarni način penjanja ispod ovog nivoa.

Prednosti i nedostaci

Prednost ovog stila je mnogo kraće vrijeme provedeno na ruti, čime se umanjuju objektivne opasnosti, kao što su lavine (snijega, leda i pomiješano) i olujno nevrijeme.

Osnovni nedostaci penjanja u alpskom stilu se odnose na nedovoljno vrijeme prilagođavanja sredini i nadmorskoj visini (nedostatku kisika). Veliki problem je i izbor mjesta bivakovanja, jer u alpskom stilu uglavnom se bivakuje na mjestu gdje se penjač zatekne.