Wikipedia

Wikipedia:Kreiranje članaka/Traženi članci/Arhiva 8

< Wikipedia:Kreiranje članaka‎ | Traženi članci

marsela šunjić, autorica romana Laku noć, Grade uredi

Članak uredi

Marsela Šunjić je autorica kultnog romana "Laku noć, Grade", o ratnom stradanju Mostara i Mostaraca. Njen drugi roman "Puno pozdrava s Mjeseca" spada u sam vrh bosanskohercegovačke literature. Malo je pisaca starijih i iskusnijih od Marsele Šunjić koji su uspijeli pobuditi toliko veliko interesovanje za svoja djela.

Reference uredi

web stranica www://marsela.cc; prof. dr. Enes Karić; Predrag Matvejević

193.2.47.100 11:45, 18 decembar 2007 (CET)[odgovori]

Bosanska buša uredi

Članak uredi

Smatra se da su prva goveda udomaćena prije 6 – 8.000 godina i to u Maloj Aziji i na Bliskom Istoku. Danas u svijetu ima oko 1.350.000.000 goveda, a poznato je preko 783 različitih pasmina. Jedna od njih je i Buša. Prepoznatljivi tradicijski običaj u Bosni i Hercegovini je uzgoj i očuvanje autohtonih pasmina domaćih životinja, koje su stoljećima bile prepoznatljive u stočarskoj proizvodnji. U njegovanju očuvanja kulturnog identiteta je i zaštita naših autohtonih pasmina, koje daju specifičnost i raznolikost područja Bosne i Hercegovine. Naime, govedo Buša o kojoj danas pišemo je atipično govedo po tome što ih ima u raznim bojama, nemaju još uvijek standard visine, težine i ostalih morfometrijskih parametara. Čak i sve buše ne daju isto mlijeka. To je primitivno govedo područja Dinarida. Bosanska buša ili kako se ranije u nekim krajevima nazivala Domarac, je balkansko, kratkorožno, primitivno goveda (Bos brachyceros europeus). Osim u Bosni i Hercegovini, buša se još uzgaja u Albaniji, Srbiji, Hrvatskoj, Bugarskoj, Grčkoj, Makedoniji, Kosovu. Pojedini stručnjaci navode da je njena migracija ka našim područjima krenula iz Zapadne Evrope, preko Alpa, prema jugoistočnoj Evropi, te potom prema Aziji i Africi. Pred kraj devetnaestog stoljeća, importom plemenitijih pasmina goveda, počeo je opadati broj buša na ovim prostorima. Danas se one najčešće mogu pronaći samo u najzabačenijim planinskim područjima Bosne i Hercegovine, na mjestima prvobitnog uzgojnog područja gdje su uzgojne prilike i uvjeti držanja buše ekstenzivni, a glavni izvori hrane su prirodni pašnjaci sa ekstenzivnih livada. Na ostalim područjima javljaju se križanci buše većinom sa pasminama sivo-alpskog i smeđeg goveda. Uzgojno područje buše i njenih križanaca sa plemenitijim pasminama goveda su krševiti planinski prostori naše zemlje. To su predjeli sa izuzetno malim obradivim površinama zemlje. Preko polovine ukupnog zemljišta su slabo rodni pašnjaci. Livada je malo, a oranica sa stočnim biljem do 5%. U pomanjkanju dovoljnih količina stočne krme (sjeno i djetelina) goveda se tokom zime hrane lisnikom, kukuruzovinom i slamom. Za vrijeme sušnih godina to im je glavna hrana. U proljeće ima dovoljno paše za ishranu goveda. Ljeti je paša još uvijek dobra na planinskim pašnjacima, dok u ravnici biljni pokrivač sagori zbog velikih vrućina i suše. Zimi goveda gladuju, što potvrđuje njihov izgled u proljeće. Neujednačena ishrana, povremeno gladovanje tokom godine, je pored ostalih, važan razlog niske tjelesne mase i visine grebena naše buše. Gladovanje kao i ishrana krmivima lošeg kvaliteta uzrok su jalovosti, osteomalacije i rahitisa. Fenomen «gladovanja» obično počinje od doba teleta. U težnji da dobiju što više mlijeka za domaćinstvo, uzgajivači ostavljaju teletu tek najnužniji minimum. Period sisanja kratko traje. Telad se prije vremena počinju dohranjivati voluminoznim krmivima, zbog čega već u ranoj fazi uzgoja zaostaju u razvoju. Junice se pripuštaju prerano, u dobi od 18-24 mjeseca. Bređost prije vremena, kao i gladovanje tokom zime (za vrijeme bređosti), važni su razlozi zaostajanja u razvoju kako roditelja tako i njihovih potomaka. Buša je u grebenu visoka svega oko metar, što odrasloj osobi prosječne visine nije ni do struka. Oplemenjivanje Buše je započelo krajem 19. stoljeća. Tadašnje stručne službe sprovele su akciju za poboljšanje proizvodnih sposobnosti buše i to uzgojem u čistoj krvi i strogom selekcijom odabiranja plus varijanti. Nosilac ove aktivnosti bio je prof. Adametz. On je predložio da se buša križa sa stranim plemenitim pasminama i to sa: pincgavcem, viptalcem i oberintalcem. Međutim, neki tadašnji stručni krugovi u BiH su samo djelimično prihvatili ovu preporuku. U periodu od 1892.-1916. godine u Bosnu je uvezeno 7.364 bikova i 1.723 krava i junica pincgavske pasmine, koje su podijeljene stočnim centrima u Butmiru kod Sarajeva, Modriči i Livnu, pa je vršeno križanje sa domaćom autohtonom bušom. Međutim, ta akcija nije postigla željeni efekat, budući da dobivenim križancima nisu bili obezbjeđeni adekvatni uvjeti ishrane, njege i držanja, pa su križanci od pincgavske pasmine zadržali samo karakterističnu boju, dok su proizvodne karakteristike, kao što su uzrast i količina mlijeka, bile samo nešto veće.

Opis eksterijera, reproduktivnih i proizvodnih osobina uredi

Obzirom na uzrast, buša je u odnosu na europske plemenite pasmine, sitno govedo. Ona spada u skupinu jednobojnih goveda. Nalazimo smeđe, sive, crne, žućkasto-crvene i plave buše. Kod jednobojnih tamnih grla nalazi se karakteristična tamna pruga, koja se proteže linijom leđa. Vrlo rijetke su šarene buše. Zbog slabe ishrane ima relativno duguljastu, suhu i usku glavu. Gubica je pigmentirana, oko pigmentirane sluzokože nalazi se rub bjelih dlaka -“srneća gubica”. Čelo je usko i dugo. Rogovi su okrugli, kratki tanki. Vrat je dug, suh, plosnat i slabo vezan s grebenom. Greben je uzak, oštar i izrazit. Visina grebena kreće se u prosjeku kod pojedinih sojeva odrasle životinje 102-112 cm, a ima pojedinačnih slučajeva koja su ispod 100 cm. Dužina trupa je od 114-118 cm od visine grebena. Vime je kratko, plitko, malo, ali ima pravilan oblik. Prednje noge imaju pravilan stav, a stražnje u većini slučajeva “iksast” (kravlji) stav nogu. Papci su čvrsti i tamno pigmentirani. Koža je elastična, tanka i mehka, ali ima i znatan broj grla sa grubom i debelom kožom. Tjelesna masa odraslih buša kreće se od 150- 300 kg, a ima primjera gdje dostignu težinu i preko 320 kg. Telad su prosječne tjelesne mase 12-20 kg, sa trideset dana 30 kg, sa šest mjeseci 80-90 kg, a junad sa 1 godinom 100-150 kg. Kod krava život prosječno traje 10-12 godina i za to vrijeme otele 7-10 teladi. Životni vijek kod dobrih uvjeta života traje 15 i više godina. Zdravlje je kod buše izuzetno dobro. Način života je učinio čvrstom i otpornom, tako da rijetko oboljeva. Trajno je izložena svim elementarnim nepogodama: ljeti nesnosnoj žezi, često i žeđi, a zimi hladnoći i gladi. Kad dođe u optimalne uzgojne prilike, postaje osjetljiva kao i sve druge pasmine plemenitih goveda. Po tjelesnoj masi pripada skupini najlakših goveda. Proizvodne sposobnosti buše su u prosjeku slabe. Ona se može svrstati u kombinirani proizvodni tip kao mliječno-tovno-radni tip. Mliječnost buše je relativno niska, uglavnom, zbog slabe ishrane, prosječna mliječnost je relativna i kreće se u rasponu od 1.000 – 2.000 litara po laktaciji, sa oko 4 % mliječne masti. Međutim, utvrđeno je da se količina dabijenog mlijeka može, obilnijom ishranom koncentratima i lucerkinim sijenom, znatno poboljšati i čak udvostručiti. Ova pojava nam govori da buša ima genetski potencijal za mnogo veću proizvodnju mlijeka. Postoje podaci da je buša u okolini Mostara, dvadeset tri dana nakon telenja dala 27 litara mlijeka. Takvi slučajevi zabilježeni su sredinom prošlog stoljeća u Izraelu, gdje je nakon uvoza naše buše poboljšana ishrana sa koncentratima i vrlo kvalitetnim sijenom, kao i načinom držanja postignuta mliječnost oko 3.000 litara po laktaciji. Tovna sposobnost buše je, zbog kasne dozrelosti i nedovoljne ishrane koncentratima i kvalitetnim sjenom, dosta skromna. Randman ili udio čistog mesa nakon klanja se kreće u prosjeku kod krava 41,5%, a kod volova 45,5%, kod utovljenih bikova randman se kreće od 52-55 %. Prosječni dnevni prirast kod teladi buše iznosi 400-600 gr, a utrošak mlijeka za 1 kg prirasta je 10 litara. Zdravlje i konstitucija buše su, uglavnom zadovoljavajući iako vrlo često živi u neadekvatnim uzgojnim prilikama, vrlo se lako prilagođava promjenjljivim prilikama sredine. Ona vrlo rijetko oboljeva od tuberkuloze i znatno je otpornija od plemenitih pasmina goveda na bolesti: antraks, šuštavac, slinavku i šap, itd. Junice se prvi put pripuštaju sa 22-25 mjeseci, odnosno sa potpunim izrastanjem prvog para sjekutića. Sa dobi od 30-36 mjeseci se po prvi put pripuštaju bičići. Plodnost buše je, s obzirom da se radi o primitivnoj pasmini, vrlo dobra. Oko 90% krava teli se redovno svake godine. U normalnim prilikama ishrane i držanja u godini dana daje jedno tele.

Reference uredi

Magazin za poljoprivredu, turizam, ekologiju "Zemlja"

Hrasnica F. i sar.: Specijalno stočarstvo. S.612. Poljoprivredni nakladni zavod - Zagreb.1958.


Scientist 13:32, 29 januar 2008 (CET)[odgovori]

Najvažnije bolesti jabuke i kruške uredi

Članak uredi

Od najvažnijih bolesti u proizvodnji jabuke i kruške pojavljuju se: -Kod jabuke: Čađava krastavost lišća i pegavost plodova jabuke(Venturia ineqalis); Pepelnica jabuke(Podosphaera leucotricha); Rak rane grana i grančica(Paraziti izroda Nectria);

-Kod kruške: Čađava krastavost kruške(Venturia pirina Aderh);Lisna pjegavost kruške(Mycosphaerella pyri). Osim ovih gljivičnih oboljenja pojavljuju se još i neka virusna oboljenja,od kojih su kod jabuke najčešća: Virus mozaika jabuke, Virus hlorotične lisne pjegavosti jabuke, Virus brazdavosti stabla jabuke; a kod kruške: Virus prstenastog mozaičnog šarenila kruške, Virus žutila nerava kruške, Virus kamenitosti plodova kruške, Virus mehurastog raka kruške.


Reference uredi

Osnovni izvor svih gore navedenih podataka je knjiga "Zaštita bilja" koju su naopisali Dr.Radosav Sekulić i Dr.Milorad Babović.

Stojnic 14:32, 9 februar 2008 (CET)[odgovori]

Slavoluci uredi

Članak uredi

Slavoluci su originalni rimski monument, podizani u slavu rimskih vojskovođa nakon njihovih pobjeda i povratka u zemlju. Najstariji slavoluci građeni u doba Republike, bili su privremeni objekti. Trajni monumentalni slavoluci počinju da se grade u Avgustovo doba.

Jezgro gradnje je masivni zid, svod i luk[[1]]. Preko ovog jezgra je navučena dekorativna fasada sa elementima nekog stilskog reda, povišena postamentom ispod stupova i atikom iznad vijenca. Atika je služila za natpis koji govori o vojskovođi i njegovom pohodu. Manji slavoluci su imali samo jedan otvor, veći su, pored srednjeg širokog prolaza za zaprege, imali bočno dva uža i niža otvora za pješake. Građevinski materijal od koga su napravljeni je, redovito, mermer. Sa jednim otvorom sacuvani su ovi slavoluci: Avgustov u Suzi, Titov u Rimu, Trajanov u Beneventu i Ankoni, Hadrijanov u Atini. Sa tri otvora: Slavoluk Septima Severa na Forumu u Rimu, Konstantinov u Rimu, Trajanov u Timgadu, Tiberijev u Oranžu.

Reference uredi

Razvoj arhitekture, stari vijek. Husref Redžić. Sarajevo 1979

91.191.50.2 11:20, 1 mart 2008 (CET)[odgovori]

Sinan Alimanović uredi

Članak uredi

Sinan Alimanović


Za muzičku interpretaciju Sinana Alimanovića kritičari kažu da je zabilješka vremena u kome živimo i potvrda da jazz živi na prostoru BiH. Sinan Alimanović ( rođen 11. 02. 1954. godine ) je bosanskohercegovački pijanist, orguljaš, kompozitor, dirigent i aranžer .

Sedamdesete i početak osamdesetih godina uredi

Studirao je na Akademiji muzičkih umjetnosti u Skoplju, Prištini i Sarajevu. Muzičku karijeru započeo je sa mnogim rock - jazz, jazz sastavima i velikim orkestrima nastupajući širom bivše Jugoslavije. Bio je jedan od članova i vođa okupljenih muzičara u grupi Kosovski Božuri iz Prištine. Tokom sedamdesetih godina postao je član Revijskog orkestra RTV Priština, a od 1979. godine prelazi u Sarajevo gdje razvija iznimno živu aktivnost, prevashodno kao član ritam sekcije Velikog orkestra ( Big Banda ) RTV Sarajevo, ali i kao aranžer, kompozitor i dirigent. Ubrzo, upoznaje Slobodana Bodu Kovačevića, na čiji poziv postaje član rock'n'roll grupe Indexi. Na festivalu Vaš Šlager Sezone 1981. osvaja nagradu za najbolji aranžman kompozicije Betonska brana, koju je komponovao zajedno sa gitaristom Slobodanom Bodom Kovačevićem.1983. godine napušta Indexe, da bi im se ponovo pridružio 1997. godine. Tokom osamdesetih godina prošlog vijeka surađuje sa mnogim grupama kultne sarajevske rock'n'roll škole kao što su Bijelo Dugme, Ambasadori i mnogi drugi. Ipak, njegov glavni interes je jazz što dokazuje djelima koja stvara i u kojima se osjeti veliki uticaj kultnih sastava i muzičara kao što su Weather Report, Miles Davis, Herbie Hancock, Wynton Kelly i sl. Kompozicije koje je Sinan Alimanović tada komponovao karakterisale su specifične ritmičke mjere bliske Balkanskom poluotoku ali u kombinaciji sa jazz manirom i neponovljivim zvukom Fender Rhodesa i Orgulja.

Kraj osamdesetih i početak devedesetih godina uredi

Dva puta je bio član EBU / UER Public Jazz Orcestra ( 1986. - Opatija i 1990. - St. Gerold ) kao jedini predstavnik bivše Jugoslavije. Paralelno sa radom u Big Bandu RTV BiH, Sinan Alimanović nastupa i vodi male sastave koji pod njegovim imenom izvode originalne kompozicije svog vođe. Kompozicije su vrlo često temeljene na upotrebi folklornih elemenata muzike Bosne i Hercegovine i cijelog Balkana, ali isto tako i novog viđenja jazz standarda, mahom be - bop, cool, hard - bop, neo - bop i klasične provenijencije. Godine 1988. u Radencima osvaja prestižnu nagradu na muzičkoj paradi Radenci ( JRT ). To je bila nagrada na zadanu temu za pjesmu Oj golube, moj golube u vlastitoj izvedbi i aranžmanu. Navedena nagrada je, između ostalog, i najveća muzičko - instrumentalna nagrada koja je stigla u Sarajevo. Između ostalog, te godine na takmičenju je učestvovao i Kraljevski danski orkestar za koji je aranžmane pisao čuveni Ted Jones ( dirigent, trubač ). Osamdesetih godina u Sarajevu otvara prvi Jazz Club koji je bio uvršten u mapu svjetskih jazz klubova.

Devedesete godine uredi

Sinan Alimanović u periodu od 1992. do 1995. godine uz grupu entuzijasta pokušava održati živom kulturnu scenu Bosne i Hercegovine. Pet puta je bio dirigent i aranžer na Eurosongu. U knjizi The Eurovision Song Contest ( 50 years Eurovision song contest, the official history – John Kennedy O'Connor ) pominju se dirigenti koji su najčešće nastupali na toj manifestaciji, a među njima je i Sinan Alimanović. U tom periodu nastala je i jazz kompozicija Sarajevo Remake koja je prvi put izvedena 1993. godine sa preostalim članovima Big Banda RTV BiH u okupiranom gradu. Deset godina kasnije, Sinan Alimanović izdaje i istoimeni nosač zvuka. 1997. godine ponovo se pridružuje Indexima i sa njima ostaje do smrti Davorina Popovića. Sa Indexima snima album Kameni Cvjetovi što predstavlja drugi studijski album ovog banda u 39. godina karijere. Album je obilježila tradicionalna pjesma Snijeg pade na behar na voće, čiji je aranžman Alimanović priredio u džezističkom maniru. Sa Indexima je snimio i dva dvostruka live albuma u izdanju Komune - Beograd i Nika Records -a. Sinan Alimanović je bio direktor Muzičke produkcije RTV BiH u periodu od 1994. do 2002. godine, te vodio dvadeset muzičkih festivala.

Dvijehiljadite godine uredi

Kao jedan od osnivača Sarajevo Big Banda, sa kojim je dirigovao, nastupio je na velikom koncertu u sarajevskoj olimpijskoj dvorani Zetra. Koncert je održan 2000. godine i na njemu su nastupili Duško Gojković, Indexi, Oliver Dragojević i mnogi drugi. Navedeni koncert je dokumentovan dvostrukim CD - boxom Najveći koncert u gradu, objavljenim od strane izdavačke kuće iz Slovenije 'Nika Records'. Godine 2003. objavljuje album: Sinan Alimanović Quintet Sarajevo Remake. Dvostruki album Sinan Alimanović International Band Bosnia Groove objavljuje 2007. godine. Mnogi kritičari ovaj album smatraju i krunom njegove karijere. Ipak, 2009. godine događa se novi nosač zvuka: Sinan Alimanović Ladislav Fidri Quartet Live in Tuzla. Kritika albuma Live in Tuzla zabilježena je u knjizi „Pogled na Jazz - zapisi iz jazz svemira“, hrvatskog autora Dinka. H. Sanskog. U pripremi za izdavanje ima deset albuma u formi trija, quarteta, quinteta, sola, te četiri studijska albuma u formi dueta. Uvršten je na web site svjetskih, savremenih kompozitora pod nazivom Musicaneo.


Sinan Alimanović - jazz muzičar uredi

Sinan Alimanović - International jazz band aktivan je u raznim formama od 1980. godine pa do danas. Surađivao je sa mnogim muzičarima evropske i američke jazz scene. Neki od njih su:, Vaclav Zahradnik, Erich Kleinschuster, Gianni Basso, Duško Gojković, Barbara Hendricks, Lee Harper, Aladar Pege, Deseö Csaba, Jim Mullen, Ladislav Fidri, Stjepko Gut, Petar Ugrin i mnogi drugi. Kroz karijeru bilježi brojne nastupe širom Evrope i Amerike: Zagreb, Zadar, Opatija, Mali Lošinj, Vodice, Split, Dubrovnik, Beograd, Novi Sad, Valjevo, Pančevo, Ljubljana, Bled, Radenci, Prag, Beč, St. Gerold, Berlin, London, Dablin, Oslo, Stockholm, Malme, New York, Chicago, Saint Louis, Des Moines, Toronto, Vancouver, Ottawa...

O njegovom radu i stvaralaštvu snimljen je dokumentarni film u tri dijela pod nazivom Sinan Alimanović - Jazz muzičar, u produkciji državne Radio/Televizije Bosne i Hercegovine. Scenarista filma je Dr. Vinko Krajtmajer, a redatelj Emir Saltagić.

Sinan Alimanović je sada profesor na Muzičkoj akademiji u Sarajevu.

Izbor literature o Sinanu Alimanoviću uredi


Eurynome 18:37, 17 april 2008 (CEST)[odgovori]

Krušnica uredi

Krušnica je rijeka u zapadnom dijelu BiH i desna je pritoka rijeke Une.

Vrelo rijeke Krušnice se nalazi u blizini Bosanske Krupe, u podnožju okomite kose kod podgrmečkih sela Gudavca i Vranjske. Krušnica teče koritom dugim 6 km, zaobilazi sa zapadne strane ravnicu zvanu Lug, a sa istočne strane brdo Hum, a zatim se spaja sa Uninim rukavcem zvanim Unadžik. Niže vrela se nalazi hidrocentrala izgrađena 1905 godine za vrijeme austro-ugarske. Sam tok rijetko prelazi dubinu od pet metara dok se u jesenjim i proljetnim podvodnjima Krušnica obavezno izlije iz svog korita. Prije ušća Una se s dva svoja kraka ulijeva u Krušnicu te se tako tvori kompleks ada, da bi se zatim rijeke spojile na periferiji Bosanske Krupe.


AdnanBK 22:28, 3 august 2008 (CEST)[odgovori]

William Petersen uredi

Članak uredi

Ime: William Louis Petersen Datum rođenja: 21. 2. 1953. Mjesto rođenja: Evanston, Illinois, SAD Aktivan: od 1981. godine Supruga/-e: Joanne Brady (1974-1981) Gina Cirone (2003-) Nagrade: Screen Actors Guild Awards Best Ensemble – Drama Series 2005: CSI: Crime Scene Investigation

William Louis Petersen, američki glumac i producent, dobitnik je Zlatnog globusa, a nominiran je i za nagradu Emmy. Najpoznatiji je po ulozi Gila Grissoma u seriji CSI: Crime Scene Investigation (Mjesto zločina).

1. Biografija - Djetinjstvo i mladost - Karijera - Lični život 2. Filmografija 3. Reference 4. Vanjski linkovi

1. BIOGRAFIJA

- Djetinjstvo i mladost - Petersen je najmlađe od šestero djece. Roditelji su mu vodili trgovinu namještajem.1 Otac mu je danskog, a majka njemačkog porijekla.2 Maturirao je u školi Bishop Kelly u Idahu 1972. godine. Primljen je na Idaho State University na bazi stipendije za sportiste (američki fudbal). Kao student išao je na kurs glume što je promijenilo tok njegovog života. Zajedno s prvom ženom Joanne napustio je univerzitet 1974. godine i s profesorom drame otišao u Baskiju gdje se specijalizirao kao glumac u Shakespearovim komadima. Petersen je bio zainteresiran za baskijsku kulturu, te je učio i euskaru (baskijski jezik). Također, svojoj je kćerci dao baskijsko ime – Maite, što znači ljubav. Vratio se u Idaho, odlučan da bude glumac. Ne želeći raditi neki drugi posao izvan glume u Idahu, vratio se u područje Chicaga, gdje je živio kod rođakâ. Postao je aktivan u pozorištu i dobio Actors' Equity potvrdu (pravni status glumca). Nastupao je s pozorišnom družinom Steppenwolf (Stepski vuk) i bio suosnivač Remains Theater Ensemblea, čiji su članovi bili i poznati čikaški glumci Gary Cole i Ted Levine.

- Karijera - Petersena obično potpisuju bez srednjeg inicijala ("William Petersen" umjesto "William L. Petersen"). Zbog toga što je njegova uloga u "Progonitelju" (Manhunter) bila emocionalno jako iscrpljujuća, uradio je sve što je mogao da se riješi lika Willa Grahama. Obrijao je bradu, ošišao se i ofarbao u plavo. Također tvrdi da je ovo uradio i zato što je na probi predstave u Chicagu stalno govorio dijaloge Willa Grahama; ofarbao je kosu da bi mogao pogledati u ogledalo i vidjeti drugu osobu.3 Potez koji je možda indikativan za odluke u njegovoj karijeri bio je odbijanje uloge u Platoonu Olivera Stonea, jer bi ga to zadržalo na Filipinima, daleko od porodice. Umjesto toga, radio je na TV-filmu iz 1987. godine "Long Gone". U filmu iz 1985. "Živjeti i umrijeti u Los Angelesu" (To Live and Die in L. A.) Petersen se nakratko pojavljuje frontalno nag. Bila mu je ponuđena uloga Henryja Hilla u filmu "Dobri momci" (Goodfellas), ali ju je odbio. 1993. godine Petersen se pojavljuje u mini seriji "Povratak usamljenoj golubici" (Return to Lonesome Dove), a 1996. u "Strahu" (Fear). U oba projekta glumi lik s prezimenom Walker. 2000. godine u "Kandidatu" (The Contender) Petersen je igrao ulogu Jacka Hathawaya, beskrupuloznog potpredsjedničkog kandidata, koji je to postao nakon smrti aktualnog potpredsjednika. Također se pojavio (bez potpisa) u noir trileru Mulholland Falls kao lik koji se nađe na žestokom udaru losanđeleske policije. Od 2000. godine Petersen je stekao slavu glumeći dr. Gila Grissoma u CBS-ovoj seriji CSI: Crime Scene Investigation. Petersen je nedavno napravio devetosedmičnu pauzu u seriji da bi mogao nastupati u predstavi s Trinity Repertory Company iz Providencea u Rhode Islandu. U srijedu, 30. 5. 2007, Petersen je bio na Wrigley Fieldu gdje se pridružio radijskim komentatorima bejzbolske utakmice Chicago Cubs – Florida Marlins. Tom prilikom rekao je da su on i njegove kolege iz CSI-a "blagoslovljeni" što imaju tako uspješnu seriju jer je vidio kako su neke serije s njegovim prijateljima glumcima otkazane nakon samo nekoliko epizoda. Prema Michaelu Ausiellu iz "TV Guidea" (TV-vodič), Petersen je obnovio ugovor sa CBS-om po kojem će glumiti u CSI-u u sezoni 2008-2009, navodno za 600 000 dolara po epizodi.4 15. 7. 2008. Associated Press izvijestio je da Petersen od desete epizode u 9. sezoni napušta stalnu ulogu u seriji da bi se mogao više posvetiti nastupima u pozorištu, ali i da će se pojavljivati kao gost, po potrebi.5 Ostat će izvršni producent serije.6

- Lični život - Petersen se oženio dugogodišnjom djevojkom Ginom Cirone u junu 2003. godine. Ima kćerku Maite iz prvog braka. (Maite je rodila njegovog unuka Mazrika Williama u oktobru 2003.) Petersen je veliki navijač bejzbolskog tima Chicago Cubsa i makar jednom godišnje dođe na Wrigley Field da otpjeva "Take Me Out to the Ballgame" ("Povedi me na utakmicu") tokom zagrijavanja pred sedmi period utakmice. U magazinu Playboy 2004. godine opisao je iskustvo iz 1980-ih kada je bio blizu smrti, što ga je uvjerilo da postoji život poslije smrti.

2. FILMOGRAFIJA - "Lopov" (Thief), 1981. (potpisan kao William L. Peterson); - "Živjeti i umrijeti u Los Angelesu" (To Live and Die in L. A.), 1985; uloga: Richard Chance (potpisan kao William L. Petersen); - "Progonitelj" (Manhunter), 1986; uloga: Will Graham; - "Nevjerovatna Grace i Chuck" (Amazing Grace and Chuck), 1987; - "Long Gone" (TV), 1987; - "Rođaci" (Cousins), 1989; - "Mladi revolveraši 2" (Young Guns II), 1990; uloga: Pat Garrett; - "Teška obećanja" (Hard Promises), 1991; uloga: Joey (potpisan kao William L. Peterson); - "Preminuo" (Passed away), 1992; - "Povratak usamljenoj golubici" (Return to Lonesome Dove), mini serija, 1993; uloga: Gideon Walker; - "Smrtonosne struje" (Deadly Currents), 1993; - "U kraljevstvu sljepoće čovjek s jednim okom je kralj" (In the Kingdom of the Blind, the Man With One Eye Is King), 1995; uloga: Tony C.; - "Strah" (Fear), 1996; uloga: Steve Walker; - "Zvijer" (The Beast), mini serija, 1996; uloga: Whip Dalton; - "12 bijesnih ljudi" (12 Angry Men), TV, 1997; uloga: porotnik br. 12; - "Gunshy", 1998; uloga: Jake Bridges; - "Stepenište" (The Staircase), 1998; uloga: Joad; - "Nitkovi" (The Rat Pack), TV, 1998; uloga: John F. Kennedy; - "Poljubi nebo" (Kiss the Sky), 1999; uloga: Jeff; - "Lobanje" (The Skulls), 2000; uloga: Ames Levritt; - "Kandidat" (The Contender), 2000; uloga: guverner Jack Hathaway; - "Mjesto zločina" (CSI: Crime Scene Investigation), 2000-2008; uloga: Gil Grissom;


Reference uredi

1 Biografija Williama Petersena 2 Hiltbrand, David (6. 2. 2004), "William Petersen nije ni slutio da će CSI biti veliki hit", Philadelphia Inquirer; preuzeto 10. 12. 2007. 3 Unutar "Progonitelja": intervju sa zvijezdama Williamom Petersenom, Joan Allen, Brianom Coxom i Tomom Noonanom. 4 "William Petersen obnovio ugovor za CSI", TV Guide, 31. 3. 2008; preuzeto 1. 4. 2008. 5 Associated Press (15. 07. 2008): "Uloga Williama Petersena u CSI-u približava se kraju", CNN.com; preuzeto 16. 7. 2008. 6 Isto.


4. VANJSKI LINKOVI - http://www.billypetersen.com/ The William Petersen Appreciation Page - Screen grabs, press stills and information about Petersen's famous role in Michael Mann's "Manhunter" (1986) - William Petersen Bio at CBS – CSI: Crime Scene Investigation - billypetersenrocks.com – Fan Site - William Petersen at the Internet Movie Database

Kukac 13:20, 14 novembar 2008 (CET)[odgovori]

  Komentar: za preuređivanje.--CER@ 07:33, 16 april 2009 (CEST)[odgovori]

Skenderija uredi

Članak uredi

U samom centru Sarajeva, na lijevoj obali rijeke Miljacke smješten je Centar „Skenderija“ koji uspiješno egzistira od 29.11.1969. godine.

Centar „Skenderija“ dobio je ime po čuvenom bosanskom Sandžak begu Skender-paši, koji je davne 1499. godine na ovom prostoru sagradio trgovački centar sa 11 dućana, karavan saraj, dvor, imaret i tekiju. Njegov sin Mustafa beg Skenderepašić je 1518. godine uz očevu tekiju podigao prvu potkupolnu džamiju u BiH.

Na prostoru od 70.000 metara kvadratnih nalaze se višenamjenske dvorane u kojima se tokom čitave godine organizuju razne sportske, kulturne i sajamske manifestacije, te moderan trgovački centar “Privredni grad“ sa brojnim prodavnicama, restoranima, kafe slastičarnama i sl. U okviru kompleksa Skenderije nalazi se i “Dom mladih“, kultno okupljalište sarajevske omladine. U ovom Centru održana su brojna domaća i međunarodna takmičenja koja su Skenderiji i Sarajevu dala svjetski ugled, a to se najviše očititovalo tokom XIV ZOI 1984. godine kada su se u Skenderiji održavala takmičenja u umjetničkom klizanju i hokeju na ledu. Ovaj višenamjenski kompleks godišnje posjeti oko 500.000 poslovnih ljudi sportskih djelatnika i građana. Svojim dugogodišnjim uspiješnim poslovanjem u oblasti organizacije sajmova, kongresa, seminara, kulturnih i sportskih manifestacija Centar „Skenderija“ nalazi se u vrhu poslovnih dešavanja u BiH.

Centar Skenderija ima 4 dvorane:

Dvorana 1 - "Mirza Delibašić"

Dvorana "Mirza Delibašić" je univerzalni prostor koji, zavisno od vrste programa, može primiti od 1.500 do 15.000 gledalaca. Može se koristiti kao sajamsko-izložbeni prostor površine 10.900 metara kvadratnih ili kao koncertna dvorana sa 6.000 sjedišta. Arena dvorane je dimenzija 62x43 m, a sportski pod 54x28 m. Foajei sa gardarobama povezane su sa arenom dvorane i Sajamskom dvoranom.

Dvorana 2 – "Ledena dvorana"

Na nivou glavnog trga za potrebe ZOI 84 izgrađena je sportska dvorana veličine 3.226 metara kvadratnih sa mogučnošću postavke stolica za 3.000 gledalaca. Uz dvoranu su izvedeni foajei i prateći sadržaji za sportaše, što pruža mogućnost organizovanja treninga, rekreacije i takmićenja. Pregrađivanjem i postavljanjem parketa mogu se formirati tri manje dvorane. Univerzalnost ovog prostora ogleda se i u tome što pruža mogućnost organizovanja i privrednih i kulturno-zabavnih programa.

Dvorana 3 – "Sajamska dvorana"

U nivou Privrednog grada nalazi se Sajamska dvorana, vezana za foaje gradske dvorane površine 4.927 metara kvadratnih. U vrijeme održavanja XIV zimskih olimpijskih igara u ovom prostoru bio je smješten glavni međunarodni Press-centar. Dvorana je opremljena svim instalacijama tako da za vrijeme sajmova postoji mogućnost demonstriranja različitih eksponata i mašina. Multifunkcionalnost ove dvorane ogleda se u tome što se van sajamske sezone ova dvorana moze koristiti kao garažni prostor sa 200 parkirnih mjesta.

Dvorana 4 – "Sportske dvorane"

Tri isključivo sportske dvorane sa pomočnim prostorima ukupne površine 2.700 metara kvadratnih pogodne su za održavanje različitih sportskih aktivnosti i priredaba iz svih malih sportova. Dvorana I raspolaže sa 800 sjedećih mjesta te je pogodna za organizovanje manjih sportskih i kulturno - zabavnih priredbi, dimenzija 40x22 m. Dodatnom montažom stolica moguće je obezbjediti do 2500 sjedećih mjesta za organizaciju manjih skupova. Dvorana II, dimenzija 28x20 m, i sa 200 mjesta za gledaoce namjenjena je za treninge i odigravanje manjih utakmica odbojkaških i košarkaških ekipa Pored ovih dvorana Centar "Skenderija" raspolaže i malom dvoranom za stoni tenis, dimenzija 19x10 m.


Reference uredi

http://www.skenderija.ba/

Dino.lemesh 17:59, 4 decembar 2008 (CET)[odgovori]

Ferhad-beg Vuković-Desisalić Sarajevska Ferhadija uredi

Članak uredi

Uvod


Ovaj esej će govoriti o Ferhad-begu, jednom od begova koji su zaslužni za razvoj Sarajeva. Dio rada će biti posvećen i njegovom najpoznatijem vakufu – Ferhadiji džamiji. Ferhadija, kao objekat, je mnogo poznatiji i prisutniji u historijskim dokumentima od njenog graditelja, te tako i literatura koja nam daje informacije o Ferhadiji je mnogo opširnija.

Sarajevo u 16. stoljeću Sa sigurnošću se može reći da je za Sarajevo zlatno doba bilo bilo 16. stoljeće. "Cvijet među gradovima", kako ga nazivaju u dokumentima, svoju kulminaciju u urbanom, ekonomskom i kulturnom razvitku doživio je baš u 16. stoljeću. U to doba bio je to jedan od najvećih gradova na Balkanu i svakako najznačajniji i najveći grad Bosanskog sandžaka, kasnije ejaleta. Iako je ovdje bilo naselja i prije dolaska Osmanlija, godina 1462., kada je napisana vakufnama Isa-bega Ishakovića, s pravom se uzima kao godina osnivanja Sarajeva. Podizanjem Isa-begovih zadužbina Sarajevo se počelo razvijati kao urbano mjesto. Još 1457. godine, on je po naređenju sultana Mehmeda Fatiha podigao džamiju, koja je nazvana Careva. Sagradio je i dvor (saray), po kome je grad dobio ime. Taj dvor nalazio se u blizini Konaka, posljednje rezidencije bosanskih vezira. Nekada se cijeli taj kraj nazivao po Begluk-saraju Begluk ili Zabegluk. Naziv Saray-ovasi (polje oko dvora), javlja se prvi puta 1455. godine u Popisu Isa-bega Ishakovića. To upućuje da je dvor već tada bio podignut. Kako je izgledao dvor bosanskih namjesnika iz ranijeg vremena, zna se samo na osnovu svjedočanstva savremenika, kako putopisaca, tako i dubrovačkih poslanika. Oni su, snabdjeveni kredencijalnim pismom, raznim dokumentima koji su sadržavali privilegije dobivene od sultana, dolazili kod paše u saray sa raznim poklonima. Poslije Isa-bega i mnogi drugi namjesnici, predstavnici feudalne klase, bogatiji trgovci i zanatlije, podizanjem raznih objekata vjerskog, društvenog, ekonomskog, kulturnog karaktera, uticali su da Sarajevo, posebno tokom 16. stoljeća, kada nastaju i najznačajnija arhitektonska ostvarenja osmanskog doba, postane najveći i najznačajniji grad u Bosni i jedan od najvećih na Balkanu. Na urbani razvoj Sarajeva uticala je i povoljna politička situcija u Osmanskom Carstvu. Naime, pomjeranje granica prema sjeveru doprinijelo je općoj stabilizaciji u unutrašnjosti, te su bili stvoreni uslovi za brži razvoj gradskih naselja. Broj mahala u gradu što je najbolji pokazatelj urbane razvijenosti jednog islamsko-orijentalnog grada, pokazuje da je Sarajevo baš u 16. stoljeću bilo na vrhu svog urbanog razvitka u osmansko doba. Krajem 15. stoljeća grad je imao tri muslimanske mahale, Džemat kršćana i Džemat Dubrovčana, a krajem 16. stoljeća 91. muslimansku mahalu, dvije kršćanske i Džemat Jevreja. Da se Sarajevo najintenzivnije razvijalo u 16. stoljeću pokazuje i podatak da je početkom 17. stoljeća bio već izgrađen gotovo sav prostor koji je sačinjavao gradsku teritoriju do austro-ugarske okupacije. Najmnogobrojniji objekti podizani tokom 15. i 16. stoljeća su džamije. Pored njihove osnovne uloge kao sakralnih i kulturno-prosvjetnih objekata, džamije su predstavljale i centre mahala koje su nosile imena osnivača džamije. Bili su to visoki funkcioneri osmanske vlasti, bogati trgovci i zanatlije, kao i drugi građani Sarajeva. Većina tih ljudi, pa i visokih funkcionera bili su porijeklom iz Bosne, a neki su bili i u rodbinskim vezama sa carskom kućom. Kao i ostali objekti islamske arhitekture, džamije su građene kao zadužbine pojedinaca. Ustanovljavanjem vakufa omogućavala se ne samo izgradnja džamije nego i njeno funkcionisanje. Inače, vakufi su odigrali veoma značajnu ulogu u razvitku Sarajeva. Vakufska sredstva koja su ulagana u izgradnju grada bila su impozantna. To pokazuje nekoliko popisa vakufa sadržanih u defterima Bosanskog sandžaka. Tokom 15. i 16. stoljeća u Sarajevu je sagrađeno 70 mesdžida i 35 džamija. Pored Begove, Skenderije, Čekrčijine, Baščaršijske..., tokom XVI stoljeća nastale su i džamije Ferhadija, Ali-pašina, Careva. Zadužbina bosanskog sandžak-bega Ferhad-bega Vukovića-Desisalića, sagrađena 1561. godine jedna je od rijetkih sarajevskih džamija u kojoj se sačuvala zidna dekoracija iz XVI stoljeća. Uz džamiju je Ferhad-beg podigao i mekteb, imaret i česmu. Danas se sačuvala samo džamija i okolo nje manje greblje u kome su sahranjivani predstavnici janjičarskog odžaka, čije se sjedište nalazilo u blizini ove džamije, na mjestu gdje je danas Katedrala. Okolo džamije nastala je istoimena mahala po čemu se i danas jedna od glavnih saobraćajnica u njoj naziva Ferhadija. Uz džamiju je Ferhad-beg podigao i mekteb, imaret i česmu. Danas se sačuvala samo džamija i okolo nje manje greblje u kome su sahranjivani predstavnici janjičarskog odžaka, čije se sjedište nalazilo u blizini ove džamije, na mjestu gdje je danas Katedrala. Okolo džamije nastala je istoimena mahala po čemu se i danas jedna od glavnih saobraćajnica u njoj naziva Ferhadija.


Ferhad-beg Vuković-Desisalić

U Bosni postoje četiri džamije koje nose naziv Ferhadija. Ali, ipak, ovdje se ne radi o istoj osobi.Ferhadija u Banjoj Luci je djelo Ferhad-bega Sokolovića, Ferhadija u Sarajevu je vakuf Ferhad-bega Vukovića, u Tešnju je džamiju sagradio Ferhad-beg Ulamapašić, koji se smatra graditeljem džamije i u Žepču.

Porodica sarajevskog Ferhad-bega se javlja u dokumentima u 15. vijeku u Hercegovini. Najstariji član je Vuk Desisalić, koji se spominje 1435. uz njega se spominje i Ivan Vuković. Nakon toga sve do druge polovine 16. vijeka se ne spominju. U 16. stoljeću javljaju se dva ogranka ove porodice; u sarajevu kao muslimanski i kršćanski ogranak.

Ferhad-beg je porijeklom iz poznate sarajevske porodice Vuković Desisalić, čiji su članovi bili ugledne ličnosti u društvenom i privrednom životu grada. Dok su primorski majstori gradili u Sarajevu Ferhad-begovu džamiju, u isto vrijeme majstor Todor je slikao ikonu za Ferhad-begovog brata Ivana. Dok su primorski majstori gradili u Sarajevu Ferhad-begovu džamiju, u isto vrijeme majstor Todor je slikao ikonu za njegovog brata Ivana. Ferhad-begov brat, Ivan vojvoda, živio je u begovoj kući, a aprila 1568. godine, majstor Todor Vuković iz Maine kod Budve radio je sliku Bogorodice s Kristom na kojoj je stavio zapis: „Rađeno za vrijeme bosanskog sandžakbega Vukovića-Desisalića. Tomo (Ferhad) Vuković. Beg u Sarajevu. Bosanski namjesnik, Sandžak-beg. Pripadnik ugledne sarajevske plemićke porodice Vukovića u društvenom životu Sarajeva svoga doba uz braću Vojvode Ivana i Andriju Vukovića. Podigao džamiju Ferhadiju, u srcu Sarajeva, najljepši primjer umjetnosti graditeljstva islamskih sakralnih objekata toga doba, sa prelijepom unutrašnjošću, divnim zidnim dekoracijama i atmosferom duhovnosti na malom prostoru.

Ferhad-beg je bio državnik Osmanskog carstva, a u periodu od 1568. do 1572. godine sandžak-beg bosanskog sandžaka. ovim se dokazuje da sarajevski Ferhad-beg nije ujedno i tešanjski, jer tešanjski je umro 1568., kada je ovaj došao na vlast. Kako smo naveli da vakif u Žepču je mogući tešanjski Ferhad-beg, ostaje samo još Ferhad-beg u Banjoj Luci, a za kojeg pouzdano znamo da nije graditelj sarajevske Ferhadije.

Ova poteškoća pronalaska ovog državnika je razumljiva iz dva razloga: prvi je što se turske ličnosti spominju najčešće samo po ličnom imenu, dok drugi razlog je vezan za učestalost imena Ferhad-beg, naročito u 16. stoljeću.

Vakufi, pored džamije, koje je ostavio Ferhad-beg su i mekteb, česma, imaret i šardrvan. Mekteb, imaret i šardrvan više ne postoje. Više su puta rušeni i pravljeni. Mekteb koji je bio u sastavu džamije je bio i radno mjesto Mula Mustafe Bašeskije. U mezaristanu oko džamije su ukopani tuski velikodostojnici, janjičari, dok od poznatijih bosanskih ličnosti nalazimo književnika aliju Isakovića, profesora Muhsina Rizvića, slikara Ibrahima Ljubovića.


Džamija Ferhadija

Džamija Ferhadija sagrađena je 1561. godine. Danas se po prostoru maloj, a duhovnošću velikoj džamiji Ferhadija, jednoj od tri najstarije u Sarajevu, naziva glavna pješačka zona grada Sarajeva - Ferhadija. Džamija je sagrađena 1562. godine, a kasnije je nastala i mahala. Iznad vrata nalazi se ploča veličine 57x122 na kojoj je uklesan natpis:

„Ferhad-beg podiže ovu građevinu Stajalište asketa, dom pobožnih Bog nam nadahnu njen kronostih Za ljubav Boga, Gospodara svjetova.“


Džamija je sagrađena u klasičnom osmanlijskom stilu. Najstariji slojevi boje nađeni su u kupoli, vijencu. Ferhad-beg Vuković-Desisalić podigao je 1561/1562. godine svoju džamiju, oko koje je kasnije nastala posebna mahala, po osnivaču poznata kao Ferhadija. Ferhadija džamija je najmlađa potkupolna džamija u Sarajevu, nastala u periodu intenzivne gradnje Sarajeva. Odražava punu zrelost stila gradnje ove vrste objekata. Ima kvadratnu osnovu, čiji masivni zidovi preko trompi i visokog osmostranog tambura nose kupolu. U enterijeru džamije, na zidovima, nalaze se vrijedni ciklusi ornamentalnih ukrasa koji su po starosti iz različitih perioda sa najstarijim iz 16. stoljeća. Po karakteru pojedinih motiva, ornamentika Ferhadije džamije u Sarajevu spada u grupu starijih zidnih dekoracija koje su u naše krajeve prenesene iz Male Azije.


Zaključak by Eldin


Pored Begove, Skenderije, Čekrčijine, Baščaršijske..., tokom XVI stoljeća nastale su i džamije Ferhadija, Ali-pašina, Careva. Zadužbina bosanskog sandžak-bega Ferhad-bega Vukovića-Desisalića, sagrađena 1561. godine jedna je od rijetkih sarajevskih džamija u kojoj se sačuvala zidna dekoracija iz XVI stoljeća. Ferhad-beg je porijeklom iz poznate sarajevske porodice Vuković Desisalić, čiji su članovi bili ugledne ličnosti u društvenom i privrednom životu grada. Dok su primorski majstori gradili u Sarajevu Ferhad-begovu džamiju, u isto vrijeme majstor Todor je slikao ikonu za njegovog brata Ivana. Uz džamiju je Ferhad-beg podigao i mekteb, imaret i česmu. Danas se sačuvala samo džamija i okolo nje manje greblje u kome su sahranjivani predstavnici janjičarskog odžaka, čije se sjedište nalazilo u blizini ove džamije, na mjestu gdje je danas Katedrala. Okolo džamije nastala je istoimena mahala po čemu se i danas jedna od glavnih saobraćajnica u njoj naziva Ferhadija.

Reference uredi

Literatura

1. Halilbegović, Nihad, Ferhadija džamija u Sarajevu, Vijeće kongresa bošnjačkih intelektualaca, Sarajevo, 2007. 2. Kreševljaković, Hamdija , Vodovodi i gradnje na vodi u starom Sarajevu, Sarajevo, 1939. 3. Čelebi, Evlija, Putopis, Sarajevo Publishing, Sarajevo, 1996. 4. Zlatar, Behija, Prilozi historiji Sarajeva, preuzeto sa http://www.iis.unsa.ba/posebna/sarajevo/behija_zlatar.htm, datum, 12.12.08.


89.146.148.45 00:47, 13 decembar 2008 (CET)[odgovori]

  Komentar: osim zaključka, možda se može nešto iskoristiti--CER@ 07:33, 16 april 2009 (CEST)[odgovori]

Paracin uredi

Paraĉin je grad u Srbiji.Opstina Paracin zahvata deo bogatog i plodnog Srednjeg pomoravlja,opstina Paracin se spusta od Kucijskih planina na istoku prema Velikoj Moravi,na zapadu isprepecana tokovima reka Crnicei Grze.Udaljen je od Beograda 156km.Prema popisu 1896godine Paracin je imao 5486 stanovnika dok je u selimakoja ga okruzuju zivelo 23800 stanovnika.Po danasnjem popisu od 2002godine iman 58310 stanovnika od toga pola u gradu a pola u selima. danas u Paracinu ima znacajnih fabrika kao sto su fabrika stakla Staklara i fabrika Bonbonara,i niz drugih fabrika. ima puno osnovnih i srednjih skola kaosto su O.S.Stevan Jakovljevic,zatIM O.S.Djura JAKSIC,zatim O.S.MomciloPopoviv i zatim jedna od najstarijih i najvecih skola u gradu.Srednjoskolski centar se sastojiu nizu od raznih ucenih skola kao sto su Ekonomska skola,Gimnazija,Elektrotehnicka,Masinska i mnogedruge.ovaj grd je okruzenmnogim sekima kao sto su Striza,Donje i Gornje Vidovo,POPOVAC,Buljane,Saludovac imnoga druga znatno naseljena sela.Dacas je Paracin moderan trgovacki centar kome zbog polozaja i vaznih komunikacija prilaze manji okolni gradovi.Sarazvojem industrije i ekonomije jaca drustveni i kulturni zivot o cemu svedoce duboki i veomavazni i znacajni istorijski tragovi.

STK Vogošća uredi

Članak uredi

Stonoteniski klub Vogošća je nastao 1998. godine.Takmiče se u 1. Andro premjer ligi BiH.

Igrači STK Vogošća:

1.Srđan Milićevič 2.Divović Almir 3.Ferhatović Mustafa 4.Kapetanović Dino 5.Alićić Armin 6.Milićević Peđa 7.Borić Muhamed 8.Ramezić Alija 9.Šeta Ikbal 10.Šeta Abdulkerim

Trener:Milićević Zoran


Reference uredi

STK Vogošća


Arijan 16:47, 8 mart 2009 (CET)[odgovori]

Maoča (Distrikt Brčko) uredi

Članak uredi

Selo Maoča nalazi se u sjeveroistočnoj Bosni, ispod obronaka planine Majevice, na udaljenosti 18 km od grada Brčkog. Cijelo područje Maoče, zajedno sa zemljištem i šumama, obuhvata oko 80 kvadratnih kilometara. Ime planine Majevice potiče od keltske riječi "maj", što znači šuma, i od uobičajnog dodavanja nastavka u našem jeziku.

Maoča se graniči sa selima Gornji Rahić na sjeveru, Islamovcem na jugoistoku, Karavlasima na jugu i Rašljanima na jugozapadu.

Iznad mahale Tabaci, nalazi se najviše brdo koje dominira nad Maočom sa južne strane Hukljevac, na n.v. 417 m. Sa zapadne strane postupno se uzdiže brežuljak Dolovi, sa svojim najvišim vrhom Ćorićka na 388 m, dok je sa istočne strane brežuljak Brežđe na 197 m. Tako i samo selo leži na brežuljkastom terenu između dvije rijeke na 169 metara nadmorske visine.

U Maoču se iz smijera Brčkog preko sela Brka, Gornji Rahić, dolazilo uskim puteljkom. U turskom periodu put od G. Rahića išao je od Šljivičkog brda, pa iznad današnjeg naselja Prutače i silazio kod mosta na ulazu u selo. Taj stari kolski put zamijenjen je novim (današnjim), negdje oko 1880. godine, nakon dolaska Austro-Ugarske.

Asvaltni put od Brčkog prema Maoči radio se u etapama, tako da je ovo selo tek 1981. godine, stari makadamski put zamijenilo asvaltnim. Time se Maoča nešto bolje povezala sa ostalim saobraćajnicama, kao što je Brčko - Tuzla ili Brčko -Županja.


Reference uredi

"Maoča kroz historiju" autora Bašić N.Nedžada

Bendzoboy 14:45, 25 mart 2009 (CET)[odgovori]

Iliri, Rimsko carstvo i najezda Slovena na naše prostore uredi

„Vi ste Bošnjaci, ali ste zanemarili svoju predtursku historiju. Ako vi nećete tu historiju kao svoju, onda će Srbi i Hrvati reći da je njihova“ - Pavlo Ostović, član Jugoslovenskog odbora iz Prvog svjetskog rata.

Članak uredi

Iliri su najstrariji narod, kome se zna ime, da je živio na našem prostoru. Prostirali su se na područiju današnje Bosne i Hercegovine, Sandžaka, Crne Gore, istočne Srbije, Albanije, Kosova i istočne Makedonije. Jedan su od naroda koji su u Evropu prodrli iz evroazijskih stepa, u III i početkom II milenijuma stare ere, zajedno sa Germanima i Keltima (Galima). Svi su oni bili nosioci jedne nove kulture koja se zasnivala na metalima (bronza, bakar...). Zahvaljujući oružju od metala i lahke pokretljivosti, posvuda su uništavali mirne neolitske starosjedioce. Bili su vrsni ratnici i tvorci jedne velike kraljevine pod imenom ILIRYA. Ta velika država je svoj uspon doživjela od 10. do 1. vijeka stare ere. Što se tiče naše teritorije Sandžaka, navodi se da su je naseljavali gušće nego u drugim mjestima, i to dva ilirska plemena: Autorijati (slivove rijeka Lim, Tara, Raška i Ibar) i Dardanci (Pešter). Dokazi za te tvrdnje su brojni toponimi (nazivi rijeka, planina ...) kao što su Tara, Ibar, Pešter, Zeta, Raška ... Prema vizantijskom historičaru Prokopiju, iz 6. vijeka, jedno od poznatih naselja na tom područiju bila je tvrđava Arsa, pa je slovenizacijom postalo Rasa-Ras, od koje je nastao naziv Rasia-Raška. Tragovi kulture tog velikog naroda su u našem kraju jedino pronađeni na mjestu Vezirovo brdo kod Gusinja, i to zidni reljefi koji potiču iz 7. vijeka stare ere.

Zbog toga što su bili žestoki borci, pokušajem Rima da ovlada ovom državom, ulaze u 220-ogodišnji rat u 3. vijeku nove ere. Rim uspijeva da ih pokori i ovlada nad njima za narednih 500 god. Kroz to vrijeme Iliri su dijelili sudbinu ostalih pokorenih naroda od Rimskog carstva, koje se prostiralo od Maroka do Irana i od Engleske do Sudana. Važno je napomenuti da je granica između Isročnog i Zapadnog Rimskog carstva prolazila teritorijom današnjeg Sandžaka, što govori o ulozi ove teritorije na Balkanu. U blizini Pljevlja pronađen je jedan arheološki nalaz u obliku kamenog spisa, iz rimskog perioda, ispisan latinicom. Osim Ilira ove prostore su naseljavali i Vlasi, koji su se pretežno prostirali na jugu današnje Rumunije, sjevera Bugarske i Srbije. Glavno zanimanje im je bilo stočarstvo, pa zato i nisu imali stalno mjesto boravka. Valja još istaći da postoje mišljenja da su Rimljani zbog svoje nemogućnosti da kontrolišu Ilire, doveli sa Karpata narod poznati kao Sloveni i nastanili ih na neka područija tadašnje Ilirije. I ova tvrdnja ima svoju potporu. Prema putopiscu Konstantinu Porfirogeritu Srbin potiče od latinske riječi servus što znači rob, kako navodi to u svom djelu "de administrando imperio" Srbi su se prema tome zvali Sebari. Isto tako, naziv Sloven potiče od riječi sclav koja na francuskom jeziku, također, znači rob; tj. dovedeni su kao robovi da bi se njihovim djelovanjem uspostavila kontrola nad Ilirima. Možda je ovo i odgovor zašto je Vizantiji, u 7. vijeku, odgovaralo slovensko zaposijedanje Balkana i 668. god. je regrutovano oko 30,000 Slovena u ratu protiv muslimanskog halife.

Danas je najrasprostranije mišljenje da su Sloveni, u 6. vijeku, na ove prostore došli velikom seobom. Tu su se naseljavali i miješali sa Ilirima i tako se Iliri vremenom asimiliraju i primaju njihov jezik. Najezda Slovena je dobrim dijelom zaobišla Bosnu i Sandžak, i to upravo zbog brdsko-planinske konfiguracije, ali ipak, vremenom su slovenske skupine uspjele da se probiju dilirski ublje i trajno se tamo nasele. Zbog toga što su te Ilire sa svih strana okruživali Sloveni u velikom broju, nisu uspjeli zadržati svoju etničku samostalnost. Slično je bilo i sa Vlasima, samo što su se oni i kasnije naseljavali na prostor današnje Srbije i diljem vremena se utopljavali u njih. Bosna, njen narod i vjera se oformljuju kad i ostali balkanski narodi, u 7. vijeku, ali se još u sklopu Rimskog carstva javlja poseban termin za narod koji je živio u njenom središtu - Poseni (iskrivljeno od Boseni), odnosno kasnije Bošnjani i danas Bošnjaci, teritorija današnje Bosne se nazivala Bassania. Taj su naziv vjerovatno naslijedili od Ilira. Prvi utemeljivač samostalne Bosne je bio ban Stjepan (958.), a Rašku (tadašnju Srbiju) župan Časlav (927-950.). On je pobjegavši iz bugarskog ropstva, uz pomoć Vizantije, odvoio Rašku od Bugarske i proširio na Duklju i veći dio Bosne ka primoriju. Taj dio Bosne je ostao u sastavu Raške 10 god. i Bosna ubrzo postaje u cjelosti nezavisna. Naravno, slabljenjem i povlačenjem Vizantije. To ne daje nikakva prava Srbima mad Bosnom, jer je tada Srbi nisu naselili. U udžbenicima, u našim školama, se uči da su Srbi i ovi drugi u Srbiji, Crnoj Gori i Bosni jedno te isto. Jedina je razlika bila što su "ovi drugi" bili prisiljeni prihvatiti muhamedansku veru da bi preživjeli zulum', ali, historija svjedoči da su oni još u 10. vijeku ratovali, jer nisu posjedovali isti identitet, kulturu i vjeru, čak im je i državno uređenje bilo jako različito. Što se tiče vjere, u Bosni je postojala samostalna crkva bosanska koja se spominje u brojnim sačuvanim spisima. Ova crkva bosanska je sebe, u početku, nazivala apostolskom, tj. njegovala tradiciju da vodi porijeklo od crkvenih učenja kakvo je bilo u vrijeme apostola (ar. havarijje - drugovi Isa, a. s./Isusa Hrista), za razliku od drugih crkava koje su se od toga bile davno udaljile; a u Raškoj je bila dominantna vizantijska pravoslavna crkva. Zanimljivo je još istaći da su brojna istraživanja dokazala da se DNK većine Bošnjaka razlikuje od njihovih susjeda Srba i Hrvata. Sve su ovo činjenice koje ukazuju da su Iliri Bošnjacima i Albancima dali kulturno, etničko i političko obilježije. Ako nije tako, onda gdje su Iliri koji su 4000 god. živjeli na tolikom prostoru pod jednim velikim kraljevstvom!

Autor: Usame Zukorlić

Reference uredi

Literatura:

„Sandžak, porobljena zemlja“, Harun Crnovršanin, Nuro Sadiković;

„Kako se kalio Sandžak“, Harun Crnovršanin, Nuro Sadiković;

„Velika Srbija, muslimani i Bosna“, dr. Jusuf Mulić

„Istorija“ za šesti razred osnocne škole, Rade Mihaljčić;

„Softa“ br. 39 i 40.

http://medresa.net/index.php/Nasa-historija/Iliri-Rimsko-carstvo-i-najezda-Slovena-na-nase-prostore.html

  Komentar: - u principu fin članak, mogao bi kolega SPQR ovo pročešljati, možda se neki podaci mogu iskoristiti. Nisam upućen dosta u temu.--CER@ 07:23, 16 april 2009 (CEST)[odgovori]
  Komentar: Iliri postoji, Rimsko carstvo isto... Najezda slovena (seoba slovena) bi trebalo napisati. --Amir pitaj 07:44, 16 april 2009 (CEST)[odgovori]

Usame 22:04, 15 april 2009 (CEST)[odgovori]

KAMERNI TEATAR 55 uredi

KAMERNI TEATAR 55 iz Sarajeva počeo je sa radom 7. marta 1955. godine. Iako historija ove kuće, dakle, nije iznimno duga, ”ona je nesumnjivo bogatija, atraktivnija i značajnija od decenija i decenija nečijeg rutinerstva, hladnog šematizma i bezbrižnog tavorenja”, kako je to primjetio jedan ugledni kritičar. U stalnom kritičkom preispitivanju i u žaru traganja za drukčijim, neposrednijim i otvorenijim scenskim izrazom, događala su se, dakako, i lutanja, koja također nisu bila beskorisna i nakon kojih se KAMERNI TEATAR 55, ponovo vraćao sebi, još maštovitiji i bolji, ne iznevjeravajući onaj profil kojeg je već u startu definirao njegov osnivač Jurislav Korenić (1914-1974) a koji je, na tragu novih teatarskih stremljenja u tadašnjoj Evropi, bio novost na prostorima bivše Jugoslavije i primjer kojeg su slijedili brojni teatri širom bivše države. To je vrijeme kada se u dramskoj umjetnosti formira novi vid dramaturgije, ”drama apsurda” ili “anti drama” ili “nova drama”. Otvarajući širom svoja vrata za naglašeno eksperimentiranje u teatru, za tekstove Beketa, Žarija, Ženea, Joneska, Švarca, Čehova… i čitavu plejadu autora čija je poetika u modernom teatru proizlazila iz “apsurdnog osjećanja života”, KAMERNI TEATAR 55 je imao presudan uticaj na čitave generacije dramskih umjetnika koji su “pozornicu ring”, okruženu gledalištem, umjesto frontalnog tipa scene, sa nepremostivom “rampom”, prepoznali kao priliku za intimniju, prirodniju i iskreniju glumačku igru, i etabliranje Njegovog Veličanstva Glumca kao presudnog činioca u pozorištu budući da je na maloj sceni mogao neposrednije i prirodnije djelovati na publiku i odupirati se patetici, klišeima i rđavim intonacijama.

U svim ovim godinama KAMERNI TEATAR 55 ostao je vjeran svojoj avangardnoj misiji i stalnoj potrazi za recentnim dramskim djelima stranih autora (Breht, Šo, Vitkijevič, Pinter, Olbi, Šizgal, Vajs, Beket, Pirandelo, Vitrak, Zindel, Kami, Goldoni, Direnmat, Lorka, Gomrovič, Ruževič, Arbuzov, Fo, Bulgakov, Čehov, Dima, Fasbinder, Ibzen, Strinberg, Dostojevski, Pristli, Kohout, Šekspir, Miler, Vajs, Krec, Viliams, Fejdo, Bihner, Glovacki, Sartr, Žene, Jonesko, Havel…) i praizvedbama djela bosanskohercegovačkih pisaca (Žalica, Topčić, Kovač, Plakalo, Ibrišimović, Fetahagić, Jovanović, Karahasan, Fogl, Mustajbašić, Horozović…), pri čemu treba imati na umu posebnu vrijednost da su mnogi od navedenih stranih i domaćih autora bili izvođeni u vrijeme kada su bili manje poznati široj publici, što je potvrda istraživačke, odnosno avangardne komponente repertoara ovog teatra. Od osnutka, do 2001. godine KAMERNI TEATAR 55 je takav svoj profil formirao i potvrđivao kroz ukupno 258 premijera.

Status kultnog mjesta bosanskohercegovačke kulturne scene KAMERNI TEATAR 55 definitivno je potvrdio tokom agresije na Bosnu i Hercegovinu (1992-1995.) kada je, pod vođstvom direktora i redatelja Gradimira Gojera, u opkoljenom Sarajevu bio predvodnik i lučonoša onoga što se, u zemlji i svijetu, s divljenjem opisivalo sintagmom “kulturni otpor agresiji” i prepoznavalo kao civilizacijski superioran odgovor na barbarizam kojem su bili izloženi. Ispunjavajući se u nezamislivo teškim uslovima i doslovno pod granatama i svijećama, i iz dana u dan, pred brojnom i odanom publikom, misija pozorišne igre nikada valjda u povijesti nije nailazila na zahvalniji odgovor ni imala potpuniji i dublji smisao i opravdanje postojanja. Ostaće za historiju zapisano da je tokom rata KAMERNI TEATAR 55 imao 28 premijera u okviru repertoara koji nije pravio kompromise s ideološkim, nacionalnim, vjerskim ili političkim uticajima.

[2]

Konoplja / kanabis / marihuana uredi

Članak uredi

92.241.141.135 20:12, 25 april 2009 (CEST)[odgovori]

Aleksandra Čvorović uredi

Članak uredi 

Aleksandra Čvorović, književnica, pjesnikinja, urednica

Rođena je 10. februara 1976. u Banjoj Luci. Završila je književnost na Filozofskom fakultetu u istom gradu. Radi na izradi magistarskog rada na Filološkom fakultetu u Beogradu, odsjek za bibliotekarstvo i informatiku. Izvršni je urednik časopisa za književnost, umjetnost i kulturu Putevi. Radila je kao urednik, nivinar, saradnik i član redakcija mnogobrojnih književnih i drugih časopisa (Književnik, Diwan, Album, Život, Sarajevske sveske, Riječ, Ulaznica, Kvartal...) Prevođena je na engleski, njemački, poljski i danski jezik. Učesnik je brojnih književnih večeri i festivala u Bosni i Hercegovini, Srbiji, Crnoj Gori, Sloveniji, Holandiji i Danskoj. Poezija i proza joj je višestruko nagrađivana. Član je Društva pisaca BiH. Radi kao bibliotekar-informator i stručni saradnik za kulturnu i izdavačku djelatnost u Narodnoj i univerzitetskoj biblioteci u Banjoj Luci. Vodi radionice kreativnog pisanje za djecu.

Bibliografija:

-Šapat glinenih divova, Glas srpski Banja Luka 2000. /nagrada Ljupko Račić za najbolju prvu knjigu/

-Anđeo pod krevetom, KOV Vršac 2002. /nagrada Ministarstva za nauku i kulturu/

-Monolog u šolji kafe, JU Javna biblioteka Alija Isaković, Gradačac 2006. /nagrađena na Gradačačkim književnim susretima kao najbolja knjiga priča/

-Cvijet na kapiji sna, Zavod za udžbenike i nastavna sredstva, Istočno Sarajevo 2007.

Zbornici i antologije:

-Zbornik Rasejano a sabrano slovo, Dortmund 2003. /nagrada za poeziju/ -Antologija Nebo nad Banja Lukom, Banjaluka 2005. -Antologija srpske poezije druge polovine 20. vijeka Nasukani na list lirike, Zavod za udžbenike i nastavna sredstva Istočno Sarajevo 2006. -Izbor Tragovi/Spuren (dvojezično izdanje, prevod na njemački), Zadužbina Petar Kočić Banja Luka- Beograd 2006.

Reference uredi

www.drustvopisacabih.com

www.nubrs.rs.ba

www.diwanmag.com.ba

AleksandraC 00:11, 3 maj 2009 (CEST)[odgovori]

Stojan Simic Krpica uredi

Stojan Simic Krpica,pjesnik,knjizevnik.

Stojan Simic Krpica rodjen je 1954. godine u Rijecanima (BiH). Objavio vise knjiga pjesama. Clan je Drustva pisaca BiH i Drustva knjizevnika Vojvodine. Zivi u Novom Sadu.

izvori

Drustvo pisaca BiH i Drustvo knjizevnika Vojvodine.

TAMBURICAFEST 2009 DERONJE uredi

Članak uredi

TAMBURICA FEST u Deronjama ima jedinstvenu koncepciju i kulturnu misiju. Osim afirmacije tamburaske muzike i tamburice kao instrumenta, jedan od glavnih ciljeva Festivala je i negovanje saradnje i tolerancije umetnika razlicitih verskih i nacionalnih pripradnosti. Nizom atraktivnih pratecih sadrzaja organizator je od ove manifestacije stvorio i jedinstvenu turisticku atrakciju. TAMBURICA FEST u Deronjama definitivno prerasta u tradicionalni festival, u novu robnu marku na kulturnoj i turistickoj mapi Srbije.

Cinjenica da je proslogodisnji TAMBURICA FEST izazvao veliko interesovanje, kako u medijima - tako i u javnosti, doprinela je izuzetno velikom interesovanju medju orkestrima i za ovogodisnji festival. Preko trideset prijava stiglo je do sada iz Australije, BiH, Bugarske, Crne Gore, Hrvatske, Madjarske, Makedonije, Nemacke, Rumunije, Rusije, SAD-a, Slovenije i Srbije.

U koliko zelite da se svakodnevno informisete o novim informacijama za ovaj festival posetite http://www.radiod65.co.rs

http://www.radiod65.co.rs - svakodnevno se obnavlja i ubacuju se nove informacije, slike, video fajlovi ..itd

Reference uredi

http://www.radiod65.co.rs.

http://straja.all-up.com/novo-na-forumu-f15/tamburica-fest-2009-deronje-t367.htm

Sromanov 19:29, 14 maj 2009 (CEST)[odgovori]

Kamena uredi

Članak uredi

Kamena je naseljeno mjesto u ruralnoj zoni Mostara. Nalazi se u jugoistočnom dijelu Mostara.

Reference uredi

Lični


92.36.218.4 14:43, 30 maj 2009 (CEST)[odgovori]

Billy Talent uredi

Billy Talent (ranije poznat kao Pezz) je kanadski alternativni rock bend formiran 1993. godine u Streetsville, Ontario. Članovi benda su Ben Kowalewicz (lead vokali), Ian D'Sa (lead gitara i back-vokal), Jon galantan (bas gitara i pjevač) i Aaron Solowoniuk (bubnjevi i udaraljke).

Bend postoji već skoro cijelo desetljeće prije svog mainstream uspjeha. Članovi su se sastali i svirali u srednjoj školi pod imenom Pezz i ostali u podzemlju Torontove Indie glazbene scene do 2001. godine. Sam bend je preimenovan u Billy Talent nakon pravnih nevolja sa starim imenom. Tada da je Kowalewiczova veza - radnik u "Warner Music Canada A&R" pristao na ugovor i lansirao ih u mainstream.

Od tada, Billy Talent je napravio dva multi-platinasta albuma u Kanadi, i dalje proširio svoj uspjeh u inozemstvu. Od 1. Jula 2008. godine, bend je na turneji u Kanadi i Europi, kao i turneja s My Chemical Romance u SAD-u, a oni su se vratili u Kanadu da završe album.

Reference uredi

[3] 87.250.99.102 10:00, 14 juni 2009 (CEST)[odgovori]

Preuzeto iz "https://bs.wikipedia.org/w/index.php?title=Wikipedia:Kreiranje_članaka/Traženi_članci/Arhiva_8&oldid=2799823"