Nova klasična ekonomija
Ovaj članak ili neki od njegovih odlomaka nije dovoljno potkrijepljen izvorima (literatura, veb-sajtovi ili drugi izvori). |
Nova klasična ekonomija predstavlja školu u makroekonomiji, koja je okončala dominaciju klasičnog kejnzijanizma. Pojavila se tokom 1970-tih godina, a predvodi je nobelovac Robert Lucas.
Nova klasična ekonomija predstavlja makroekonomski nastavak neoklasične (mikro)ekonomije. Odatle proističe snažan naglasak NKE na mikroekonomskim osnovama makroekonomije. U osnovi, NKE izvodi makroekonomske agregate (GDP, zaposlenosti itd.) iz opće ravnoteže tržišta u jednoj ekonomiji. NKE se zasniva na tri osnovne pretpostavke. Prvo, da se tržišta čiste, tj. da cijene i količine variraju tako da se izjednačavaju tražnja i ponuda. Drugo, pojedinci (i firme) posjeduju nesavršene informacije. I treće, i kritično, da se očekivanja pojedinaca (i firmi) formiraju u skladu sa teorijom racionalnih očekivanja. Teorija racionalnih očekivanja kaže da pojedinci racionalno previđaju budućnost, odnosno da daju najbolju moguću prognozu a na osnovu svih raspoloživih informacija.
Jedna od propozicija Nove klasične ekonomije je da će ekonomija dostići prirodnu stopu nezaposlenosti i da će pokušaji države da promjeni to ravnotežno stanje biti parirani kontraakcijom ekonomskih agenata. U svijetu nove klasične ekonomije nezaposlenost je uvijek dobrovoljna, jer nezaposleni uvijek mogu naći posao, ali za nižu zaradu.
Nova klasična ekonomija priznaje postojanje privrednih ciklusa, ali njena teorija realnih privrednih ciklusa, koju su razvili nobelovci Finn Kidland i Edward Prescott, uzrok ekonomskih fluktuacija nalazi u spoljnim šokovima koje ekonomija doživljava, a ne u unutrašnjim neravnotežama same ekonomije.