Bettino Craxi
Benedetto "Bettino" Craxi (24. februar 1934 – 19. januar 2000) bio je italijanski političar i bivši Premijer Italije. Za vrijeme njegovog mandata Italija je imala jak ekonomski rast, ali je ostao najviše upamćen kao tragičan simbol devastirajućeg korupcijskog skandala i kao političar koji je uništio Socijalističku partiju Italije. Nekad poznat kao neprikosnoven autoritet na međunarodnoj političkoj sceni, posljednje godine života proveo je u egzilu u Tunisu, liječeći narušeno zdravlje i okrivljujući one koji su uzrokovali njegov pad. Iako je bio veliki taktičar, nedostajala mu je strateška vizija i iza sebe je ostavio samo ruševine jednog političkog sistema.
| Bettino Craxi | |
|---|---|
 | |
| Premijer Italije | |
| Vrijeme na vlasti 4. august 1983 – 18. april 1987. | |
| Prethodnik | Amintore Fanfani |
| Nasljednik | Amintore Fanfani |
| Rođenje | Benedetto Craxi 24. februar 1934. Milano, Lombardija, Kraljevina Italija |
| Smrt | 19. januar 2000 (65 godina) Hammamet, Tunis |
| Politička stranka | Socijalistička partija Italije |
| Porodica | |
| Supruga | Anna Maria Moncini (1959–2000) |
| Djeca | 2 |
| Potpis |  |
Biografija uredi
Craxi je rođen u Milanu kao sin sicilijanskog advokata. Upisao je fakultet, ali ga je ubrzo napustio da bi se posvetio politici. Pridružio se Socijalističkoj partiji Italije (PSI) i postao član regionalnog izvršnog komiteta sa samo 18 godina. Bio je izraziti antikomunist i 1976. postaje sekretar PSI-a. 16 godina kasnije Craxi je odolijevao napadima rivala i uspio je zadržati položaj sekretara PSI-a. Za vrijeme njegovog mandata partija je uspjela poboljšati rezultate na evropskim izborima 1989. sa 9.6 na 14.8%.
Craxi je političku karijeru započeo kao reformist i modernist, naglašavajući potrebu za uspostavom morala u javnom životu nakon učestalih političkih skandala.
Njegov spektakularni politički stil imao je svoju cijenu. Partijske konferencije bile su glamurozne i često su ih posjećivali modni dizajneri, arhitekti, finansijeri i mnogi intelektualci. Umjesto debata, na kongresima se samo aplaudiralo harizmatičnom lideru.
Iako je zagovarao fiskalnu disciplinu, standard života partijskih lidera nimalo nije nalikovao na život radničke klase. 1983. Craxi je postao premijer Italije. Karikaturist Giorgio Forattini nacrtao ga je u čizmama i s crnom košuljom Benita Mussolinija.
Craxi je prekinuo tradiciju poslušnosti prema američkoj vladi tako što je odbio izručiti palestinskog lidera, Ebu-Abbasa, koji je oteo turistički brod Achille Lauro.
Za vrijeme njegovih dvaju mandata uspio je smanjiti inflaciju, ali ništa se nije poduzelo u pogledu smanjivanja masivnog deficita u budžetu. Mafija je imala slobodu kretanja i djelovanja u južnoj Italiji.
Arogancija i zloupotreba vlasti bile su glavne karakteristike Craxijeve ere. Njegov zet bio je gradonačelnik Milana, a njegov sin Vittorio bio je izabran za partijskog sekretara u istom gradu.
Craxi je bio blizak prijatelj tada medijskog magnata Silvija Berlusconija. Kad je 1984. magistrat proglasio Berlusconijeve 3 nacionalne televizijske mreže nelegalnima, Craxi je sve te odluke poništio. Magistrat ga je na kraju optužio da je primio mito u visini od 100 miliona funti, pa je morao podnijeti ostavku na poziciju sekretara partije 1993. Godinu kasnije bio je prisiljen pobjeći u egzil u Tunis.
Kao premijer podržavao je prava Palestinaca i zadobio je mnoge simpatije na Bliskom Istoku.
Nakon što je obolio od dijabetesa, posljednje godine proveo je u svojoj vili pokraj mora u Hammame]u u Tunisu, pišući knjigu o Giuseppeu Garibaldiju, heroju borbe za ujedinjenje Italije, kao i novinske članke.[1]
Reference uredi
- ^ "Italy's longest-serving post-war prime minister ended his days in exile, under suspicion of handling bribes worth more than £100m" (jezik: engleski). Pristupljeno 27. 11. 2020.
Vanjski linkovi uredi
| Commons ima datoteke na temu: Bettino Craxi |