Anđeo (Michelangelo)
Anđeo sa svijećnjakom je mramorna skulptura (visine 51,5 cm) Michelangela Buonarrotija, urađena između 1494. i 1495. godine i dio je ukrasa za Arku svetog Dominika, u Bazilici svetog Domenika u Bologni.
Historija uredi
U jesen 1494. godine Michelangelo je prvi put napustio Firencu uplašen napetom političkom klimom koja je stvorena u gradu i koja će uskoro dovesti do protjerivanja Piera di Lorenza de' Medicija i uspostavljanja republičke vlade nadahnute idejama Girolama Savonarole.
Mladi kipar kojem je tada bilo nepunih dvadeset godina, prvo se nakratko sklonio u Veneciju, a zatim u Bolognu, gdje je utočište i zaštitu pronašao kod plemenitog Giovana Francesca Aldrovandija, istaknute ličnosti u gradu i zaljubljenika u umjetnost i književnost.
Zahvaljujući posredovanju potonjeg, Michelangelo se zaposlio kod fratara iz Bazilike svetog Domenika, koji su mu dali zadatak da dovrši jedan od najprestižnijih spomenika u gradu, Kovčeg svetog Domenika u kojem su bili ostaci osnivača dominikanskog reda. Bio je to skulpturalni kompleks na kojem su već radili Nicola Pisano (oko 1260. godine) i Niccolò dell'Arca, koji su radili na njemu sve do njegove smrti te godine. Glavnina spomenika je dovršena i ostalo je pripremiti samo nekoliko pratećih kipova koji su, prema srednjovjekovnoj tradiciji, bili relativno srednje male veličine za prag 16. stoljeća.
Od nestalih statueta, Michelangelo je isklesao tri: Anđeo sa svijećnjakom, dodatak s onim koji je već isklesao Niccolò dell'Arca, Sveti Prokul i Sveti Petronije.
Opis i stil uredi
Subjekt u ovoj skulpturi predstavlja krilatog anđela, koji kleči sa svijećnjakom na podignutom koljenu, u koji se mogao staviti zavjetne svijeće pored sarkofaga. Michelangelo je uradio čvrstu i kompaktnu figuru, punu potencijalne energije, koja se odlučno udaljava od uravnoteženih i profinjenih oblika, tipičnih za ranu renesansu, koje je Niccola Pisano koristio za drugi svijećnjak, s pojavom nježne i melanholične djevojke. Čini se kao da Michelangelov masivan i muževan anđeo želi da se nagne naprijed, stvarajući veliku i dinamičnu draperiju u ogrtaču, sve samo ne eteričnu i ritmički talasastu. Njegova snaga, već u 16. stoljeću, zadržava se u idealnom kubnom prostornom obliku.
Literatura uredi
- Umberto Baldini, Michelangelo skulptor, Rizzoli, Milano 1973.
- Marta Alvarez Gonzáles, Michelangelo, svjetski umjetnik, Milano 2007. ISBN 978-88-370-6434-1
- Irving Stone, Agonija i zanos, Corbaccio. ISBN 978-88-6380-170-5