Razlika između verzija stranice "Bizantijska umjetnost"

Bizantijska tradicija u [[Jugoistočna Evropa|jugoistočnoj Evropi]] nastavila se i pod osmanskom vlašću, iako su neke vrste umjetnosti preživjele samo u relativno malom obimu. Na [[Kreta|Kreti]] je regionalni "postbizantijski" stil [[Kretska škola|Kretske škole]] ponovo razvijen pod pokroviteljstvom Venecije. Pisanje (tj. slikanje) ikona ne mijenja se bitno, već se umjetnici pridržavaju tradicije bizantijske umjetnosti.<ref>ZÁSTĚROVÁ, Bohumila, a kol. Historija Bizantije, Prvi totom, Prag: Academia, 1992., ISBN 80-200-0454-8. str. 423 – 424.</ref>

Sjaj bizantijske umjetnosti uvijek je bio u mislima srednjovjekovnih zapadnih umjetnika i pokrovitelja, a mnogi od najvažnijih pokreta iz tog periodu bili su svjesni pokušaji da se putem umjetnosti stane uz klasičnu rimsku i savremenu bizantijsku umjetnost. To se posebno odnosilo na carsku [[Karolinška umjetnost|karolinšku]] i [[Otonska umjetnost|otonsku umjetnost]]. Luksuzni proizvodi iz Bizantijskog Carstva bili su visoko cijenjeni i dostigli su, čak i do kraljevskog pokopa u [[Anglosaksonci|anglosaksonskom]] Sutton Hoo-u u [[Suffolk]]u 620-ih, koji sadrži nekoliko srebrnjaka. Bizantijska [[svila]] bila je posebno cijenjena, a velike količine podijeljene su kao diplomatski pokloni iz Konstantinopolja. Postoje zapisi o bizantijskim umjetnicima koji su radili na Zapadu, posebno tokom razdoblja ikonoklazma, a čini se da su neka djela, poput freski u [[Castelseprio (arhaeološki park)|Castelseprio]]-u i minijatura u [[Bečka krunidbena evanđelja|Bečkim krunidbenim evanđeljima]], proizvedena od takvihstrane figurabizantijskih umjetnika.<ref name="KHL">Kessler, Herbert L. (1988). "On the State of Medieval Art History". The Art Bulletin. 70 (2): str. 166–187. doi:10.1080/00043079.1988.10788561. JSTOR 3051115.</ref>

TimoviBizantijski mozaičaracarevi poslatislali su grupe mozaičara kao diplomatske geste od strane careva u Italiju, gdje su često obučavali lokalno stanovništvo da nastave svoj posao u stilu pod velikim utjecajem Bizantije. Venecija i [[Normanska-arapsko-bizantijska kultura|Normanska Sicilija]] bili su posebna središta bizantijskog utjecaja.<ref name="KHL">Kessler, Herbert L. (1988). "On the State of Medieval Art History". The Art Bulletin. 70 (2): str. 166–187. doi:10.1080/00043079.1988.10788561. JSTOR 3051115.</ref> Venecijanska umjetnost i kultura u cjelini bile su duboko zasićene bizantijskim duhom, pa čak i do mnogo kasnijeg datuma bizantijski elementi uočljivi su u [[Venecijansko slikarstvo|venecijanskom slikarstvu]] u djelima umjetnika poput [[Jacopo Bellini]]ja. Čitava grupa panoa na kojima su uglavnom bile naslikane Madona, potječu od 15. vijeka nadalje i koji su naslikani u Veneciji ili susjedstvu predstavljaju konačni ishod bizantijskog utjecaja.<ref name="AOBE"/> Najraniji sačuvani panoi na Zapadu bili su stilski pod velikim utjecajem savremenih bizantijskih ikona, sve dok se u Italiji za vrijeme [[Trečento|trečenta]] nije počeo razvijati prepoznatljiv zapadnjački stil. Tradicionalna i još uvijek utjecajna historija umjetnosti [[Giorgio Vasari]]ja i druge priče o zapadnjačkom slikarstvu započinje kroz pomak [[Cimabue]]a, a zatim i [[Giotto di Bondone]]a iz okvira bizantijske tradicije. Bizantijski umjetnički utjecaj na [[Evropa|Evropu]] bio je u naglom padu do 14. vijeka, ako ne i ranije, uprkos kontinuiranoj važnosti iseljenika ([[Grčki učenjaci u renesansi|bizantijskih učenjaka u renesansi]]) u drugim evropskim područjima.