Razlika između verzija stranice "Bizantijsko Carstvo"

To je dovelo do slabljenja bizantijske moći što je navelo [[Papa Inocent III|papu Inocenta III]] da organizuje novi križarski rat čija je namjera bila osvajanje [[Egipat u srednjem vijeku|Egipta]], centra muslimanske moći na [[Levant|Levantu]]. Križarska vojska je stigla u [[Venecija|Veneciju]] u ljeto 1202. godine i unajmila venecijansku flotu sa kojom se dogovorila da zauzme dalmatinsku luku [[Zadar]] koju je zauzela Ugarska 1186. godine. Ubrzo nakon toga, sin svrgnutog cara Isaka II, Aleksije Angelos, je uspostavio kontakt sa križarima gdje je ponudio ponovno ujedinjenje bizantijske crkve sa Rimom, plaćanje 200.000 srebrnjaka i osiguranje svih potrepština za odlazak u Egipat u zamjenu za dolazak na bizantijsko prijestolje. Križari su nakon toga stigli u [[Konstantinopolj]] i podmetnuli veliki požar koji je oštetio velike dijelove grada. Nakon što je [[Aleksije III Angelos|Aleksije III]] (1195. - 1203.) pobjegao, Aleksije Angelos je postavljen na bizantijsko prijestolje kao [[Aleksije IV Angelos|Aleksije IV]] (1203. - 1204.). Pošto nije mogao da ispuni svoja obećanja, Aleksije IV je svrgnut od strane križara koji su zauzeli i opljačkali grad. Nakon uspostavljanja reda, križari su postavili [[Balduin I Flandrijski|Balduina Flandrijskog]] za cara novog [[Latinsko carstvo|Latinskog carstva]], a venecijanca [[Tomas Morosini|Tomasa Morosinija]] za patrijarha. To je dovelo do rata između novog Latinskog carstva i bizantijskih zemalja nasljednica [[Nikejsko carstvo|Nikeje]], [[Trapezuntsko carstvo|Trapezunta]] i [[Epirska despotovina|Epira]].

Nakon zauzimanja Konstantinopolja i uspostavljanja Latinskog carstva 1204. godine, [[Nikejsko carstvo]] je nastojalo preživjeti sljedećih nekoliko decenija. Slabljenje [[Rumski sultanat|Rumskog sultanata]] nakon [[Bitka kod Kosedaga|invazije Mongola]] 1243. godine je omogućilo mnogim [[Bejluk|bejlucima]] i [[Gazija|gazijama]] uspostavljanje vlastitih kneževina u Anadoliji. Nikejsko carstvo, koje je osnovala [[dinastija Laskaris]], je uspjelo poraziti Epir i zauzeti Konstantinopolj 1261. godine. To je dovelo do kratkotrajnog oživljavanja Bizantijskog carstva tokom vladavine [[Mihael VIII Paleolog|Mihaela VIII Paleologa]] (1261. - 1282.) koji je započeo saniranje poslijeratnih šteta. Umjesto da se drži posjeda u Maloj Aziji, Mihael VIII je odlučio proširiti carstvo postižući kratkotrajan uspjeh. Kako bi izbjegao novi križarski rat, primorao je crkvu da se pokori Rimu što je dovelo do slabljenja moći carstva. Ogromni napori njegovog sina [[Andronik II Paleolog|Andronika II]] (1282. - 1328.) i unuka [[Andronik III Paleolog|Andronika III]] (1328. - 1341.) su obilježili posljednje istinske pokušaje vraćanja bizantijske moći. Nakon smrti Andronika III došlo je do [[Bizantijski građanski rat|šestogodišnjeg građanskog rata]] koji je razorio carstvo, što je iskoristio srpski car [[Stefan Uroš IV Dušan|Dušan]] (1331. - 1346.) koji je uspostavio [[Srpsko carstvo]]. Nakon završetka bizantijskog građanskog rata, Osmanlije su [[Kosovska bitka|porazile Srbe]] i zauzeli veliki dio Balkanskog poluostrva.

Nakon što je bizantijski car [[Konstantin XI|Konstantin XI Paleolog]] (1449. - 1453.) zatražio pomoć zapada, papa je poslao pismo u kojem je zahtijevao ujedinjenje pravoslavne i katoličke crkve. Jedinstvo crkve se moglo postići samo carskim ukazom, ali je to odbijeno žestokim negodovanjem pravoslavnog građanstva i sveštenstva. Pošto papa i europski vladari nisu ništa učinili u vraćanju bizantijskih teritorija, Konstantinopolj je bio nedovoljno naseljen. To je iskoristio sultan [[Mehmed II]] koji je sa vojskom od 80.000 vojnika izvršio [[Pad Konstantinopolja|opsadu Konstantinopolja]]. Uprkos očajničkoj odbrani grada od strane 7.000 vojnika, Konstantinopolj je nakon dvomjesečne opsade pao 29. maja 1453. godine. Nakon pada Konstantinopolja, jedina slobodna teritorija Bizantijskog carstva je bila [[Morejska despotovina]] ([[Peloponez]]) kojom su vladala braća posljednjeg cara, [[Toma Paleolog]] i [[Dimitrije Paleolog]]. Morejska despotovina je nastavila dalje kao nezavisna država plaćajući godišnji danak Osmanlijama. Neplaćanje godišnjeg danka i pobuna protiv Osmanlija je dovela do invazije Mehmeda II na Moreju 1460. godine. Nakon nekoliko mjeseci, preostalo je samo ostrvo [[Monemvasija]] kojim je kratko vladao aragonski gusar. Kada ga je lokalno stanovništvo protjeralo, dobili su Tomasov pristanak da se stave pod papinu zaštitu do kraja 1460. godine. Posljednje područje koje je odolijevalo osmanlijskim napadima je bio [[dvorac Salmeniko]] kojim je zapovijedao [[Graitzas Paleolog]]. Nakon predaje, Graitzas i njegov garnizon su pobjegli u [[Mletačka Republika|Mletačku republiku]]. Tada je [[Trapezuntsko carstvo]] postalo posljednja država nasljednica Bizantijskog carstva. Napori cara [[David Trapezuntski|Davida]] da regrutuje europske sile za protuosmanlijski križarski rat su izazvali rat između Osmanlija i Trapezunta u kojem je nakon jednomjesečne opsade grad pao 14. augusta 1461. godine. Posljednji ostatak Trapezuntskog carstva, [[Kneževina Teodoro]], se predao Osmanlijama 1475. godine.

Nećak bizantijskog cara Konstantina XI, [[Andreas Paleolog]], je tvrdio da je naslijedio titulu bizantijskog cara. Međutim, prema bizantijskom zakonu on nije bio pravi nasljednik bizantijskog cara jer to nije odobrila crkva. Živio je u Moreji do njenog pada 1460. godine kada je pobjegao u Rim gdje je čitav život živio pod zaštitom [[Papinska država|Papinske države]]. Da Konstantinopolj nije pao, Konstantina XI bi možda naslijedili sinovi njegovog starijeg brata koji su odvedeni na palatu sultana Mehmeda II. Stariji sin, preimenovan u [[Has Murat-paša|Has Murat-pašu]], je postao Berlegbeg (glavni guverner) Balkana, a mlađi sin, preimenovan u [[Mesih-paša|Mesih-pašu]], je postao admiral osmanlijske flote i sandžakbeg (guverner) provincije Galipolje. Sultan Mehmed II i njegovi nasljednici su se smatrali nasljednicima Rimskog carstva do propasti[[Raspad Osmanlijskog carstva|raspada Osmanlijskog carstva]] 1922. godine. Zbog toga su sve pravoslavce koji su živjeli u Osmanlijskom carstvu nazivali Rum. Međutim, nakon smrti posljednjeg bizantijskog cara Konstantina XI ulogu cara-zaštitnika pravoslavaca je polagao moskovski knez [[Ivan III, veliki knez Moskve|Ivan III]] koji je oženio Andreasovu sestru [[Sofija Paleolog|Sofiju Paleolog]]. Njihov unuk [[Ivan IV Grozni|Ivan IV]] je zbog toga postao prvi car Rusije i pravi nasljednik Rima i Konstantinopolja. Ideja o [[Rusko Carstvo|Ruskom carstvu]] kao [[Treći Rim|Trećem Rimu]] se održavala u životu do propasti Ruskog carstva tokom [[Ruska revolucija|Ruske revolucije]] 1917. godine.