Verzija na dan 19 februar 2020 u 14:28 uredi Srđan (razgovor \| doprinosi) Urednici, Administratori interfejsa, Administratori 72.613 edits mNo edit summary ← Starija izmjena		Verzija na dan 23 februar 2020 u 00:43 uredi poništi Uw17 (razgovor \| doprinosi) 4 edits →‎Stagnacija i reforme (1683–1827) oznaka: vizualno uređivanje Novija izmjena →
Red 95: Za razliku od toga, Habsburška monarhija je bila sve jača. [[Dugi Osmanlijski rat]] protiv Habsburške monarhije (1593–1606) stvorio je potrebu za većim brojem osmanlijske pješadije opremljenom vatrenim oružjem, što je rezultiralo opuštanjem politike regrutovanja. To je doprinijelo problemima nediscipline i izravne pobune unutar korpusa koji nikada nisu bili riješeni. Budući da je stanovništvo carstva 1600. godine doseglo 30 miliona ljudi, nedostatak zemlje dodatno je pritiskao vladu. Ovaj problem je naročito došao do izraza gubitkom istočnih provincija od iranskih [[Safavidi\|Safavida]]. [[Tursko-safavidski rat (1603-1618)\|Ovaj rat]] (1603–1618) je na kraju rezultirao sporazumom Nasuh-paše koji je cijeli Kavkaz dao Safavidima. Mletački Krit, osvojen 1669. godine, je posljednji značajan teritorijalni uspjeh Osmanlijskog carstva. Tokom kratke vladavine, sultan [[Murat IV]] (1623–1640) je učvrstio centralnu vlast i ponovo zauzeo Irak 1639. godine. To je dovelo do potpisivanja [[Zuhabski mir\|mira u Zuhabu]] prema kojem je Osmanlijsko carstvo dobilo cijeli Kavkaz i susjedne regije koje su bile definisane mirom u Amasiji 1555. godine. [[Sultanat žena]] (~~1623–1656~~1523–1656) je bio period u kojem su majke mladih sultana izvršavale vlast u ime svojih sinova. Najistaknutije žene ovog razdoblja bile su [[sultanija Kösem]] i njena snaha [[Sultanija Turhan Hatidže\|Turhan Hatidže]] čije je političko rivalstvo kulminiralo ubistvom sultanije Kösem 1651. godine. Tokom [[Era Čuprilića\|ere Čuprilića]] (1656–1703) efektivnu kontrolu nad carstvom imao je niz velikih vezira iz porodice Čuprilić. Tokom njihove vladavine došlo je do brojnih vojnih uspjeha među kojima su vraćanje Transilvanije i osvajanje [[Kreta\|Krita]] 1669. godine te zauzimanje južne Ukrajine sa uporištima Hetin i Kamjanjec-Podiljski 1676. godine. Ovaj period širenja završio je nesretno 1683. godine kada je veliki vezir [[Kara Mustafa-paša]] predvodio ogromnu vojsku prilikom druge opsade Beča u [[Veliki osmanlijski rat\|Velikom osmanlijskom ratu]] (1683–1699). Ovaj rat je završen osmanlijskim porazom od udruženih habsburških, njemačkih i poljskih snaga koje je predvodio poljski kralj [[Ivan III, kralj Poljske\|Ivan III]] u [[Bitka kod Beča\|bici kod Beča]]. Poraz kod Beča kulminirao je [[Karlovački mir\|Karlovačkim mirom]] 26. januara 1699. godine kojim su Osmanlije izgubile značajne teritorije. Osim gubitka [[Banat\|Banata]] i privremenog gubitka [[Historija Beograda\|Beograda]] (1717–1739), osmanlijska granica na [[Dunav\|Dunavu]] i [[Sava\|Savi]] je ostala stabilna i tokom osamnaestog stoljeća. Međutim, Ruska ekspanzija je predstavljala veliku i rastuću prijetnju. Zbog toga je švedski kralj [[Karlo XII, kralj Švedske\|Karlo XII]] bio dočekan kao saveznik Osmanlijskog carstva nakon njegovog poraza od Rusa u [[Bitka kod Poltave\|bici kod Poltave]] 1709. godine. Karlo XII je ubijedio osmanlijskog sultana [[Ahmed III\|Ahmeda III]] da objavi rat Rusiji koji je rezultirao osmanlijskom [[Rusko-turski rat (1710-1711)\|pobjedom kod rijeke Prut]] 1711. godine u Moldaviji. Potpisivanjem [[Požarevački mir\|Požarevačkog mira]] nakon [[Austrijsko-turski rat (1716-1718)\|Austrijsko-turskog rata]] (1716–1718) potvrđen je gubitak Banata, Srbije i Oltenije. [[Rusko-turski rat (1735-1739)\|Rusko-turski rat]] (1735–1739) je okončan [[Beogradski mir\|Beogradskim mirom]] u kojem je vraćena Srbija i Oltenija, ali je carstvo izgubilo luku Azov na Krimu. Nakon ovog sporazuma Osmanlijsko carstvo je uspjelo uživati u generaciji mira, jer su Austrija i Rusija bile prisiljene da se bave usponom [[Pruska\|Pruske]].

Razlika između verzija stranice "Osmansko Carstvo"