Razlika između verzija stranice "Salahudin"
| [pregledana izmjena] | [pregledana izmjena] |
Uklonjeni sadržaj Dodani sadržaj
Rescuing 4 sources and submitting 0 for archiving.) #IABot (v2.0 |
m razne ispravke |
||
Red 20:
|Nasljeđivanje1 = Sultan Sirije
}}
'''Salah ad-Din Jusuf ibn Ejub''' ([[Arapski]] '''صلاح الدين يوسف بن أيوب;''' rođen 1138 - 4. mart 1193), poznatiji u [[Islamski svijet|islamskom svijetu]] kao '''Salahudin''' a na zapadu kao '''Saladin''', je bio prvi [[sultan]] [[Historija arapskog Egipta|Egipta]] i [[Bilad al-Sham|Sirije]]<ref>Eddé, Anne-Marie "Saladin" trans. Jean Marie Todd Harvard University Press, 2011, p. 17, {{ISBN|978-0-674-28397-8}}, "Syria, all the territory of present day Syria, Lebanon, Jordan, Palestine and Israel".</ref> i osnivač [[Ejubidska dinastija|Ejubidske dinastije]], koja je dobila ime po [[Najm ad-Din Ejub|njegovom ocu]]. Kao [[Suniti|sunitski]] [[musliman]] [[Kurdi|kurdskog]] porijekla,<ref name="Minorsky">A number of contemporary sources make note of this. The biographer [[Ibn Khallikan]] writes, "Historians agree in stating that [Saladin's] father and family belonged to Duwin <nowiki>[</nowiki>[[Dvin (ancient city)|Dvin]]<nowiki>]</nowiki>. ... They were Kurds and belonged to the Rawādiya (sic), which is a branch of the great tribe al-Hadāniya": Minorsky (1953), p. 124. The medieval historian [[Ibn Athir]], also a Kurd, relates a passage from another commander: "... both you and Saladin are Kurds and you will not let power pass into the hands of the Turks": Minorsky (1953), p. 138.</ref><ref>{{cite book |first=R. Stephen |last=Humphreys |title=From Saladin to the Mongols: The Ayyubids of Damascus, 1193–1260 |location= |publisher=State University of New York Press |year=1977 |page=29 |isbn=0-87395-263-4 |quote=Among the free-born amirs the Kurds would seem the most dependent on Saladin's success for the progress of their own fortunes. He too was a Kurd, after all ... }}</ref><ref name="Encyclopedia of World Biography on Saladin">{{cite web|url=http://www.bookrags.com/biography/saladin/|title=Encyclopedia of World Biography on Saladin|accessdate=20.
Nakon dolaska u [[Fatimidski halifat|Fatimidski Egipat]] 1163. godine, Salahudin je izabran u Fatimidsku vladu na osnovu svojih vojnih uspjeha protiv križara i bio je u blizini halife [[
Nedugo nakon smrti [[Nur ad-Din|Nura ad-Dina]] 1174. godine, Salahudin je lično predvodio zauzimanje [[Sirija|Sirije]]. Do sredine 1175. godine, Salahudin je zauzeo [[Hama|Hamu]] i [[Homs]], pozivajući na animozitet prema bivšim Zengid gospodarima, koji su bili zvanični vladari Sirije. Ubrzo nakon toga, porazio je Zengid vojsku u [[Bitka kod rogova Hame|bici kod rogova Hame]] i proglašen je sultanom Egipta i Sirije od strane abasidskog halife [[
Pod Salahudinovim ličnim vodstvom, Ejubidska vojska je porazila krstaše u odlučujućoj [[Bitka kod Hitina|bici kod Hitina]] 1187. godine, zauzimajući Palestinu od krstaša koji su je 88 godina ranije osvojili. Iako je križarska [[kraljevina Jerusalem]] i dalje postojala, poraz kod Hitina je označio prekretnicu u sukobu sa muslimanskim silama u regionu. Umro je 1193. godine u Damasku, dajući veliki dio svog bogatstva svojim podanicima. Sahranjen je u mauzoleju pokraj [[Velika džamija u Damasku|Umejadske džamije]]. Salahudin je postao istaknuta ličnost u arapskoj, turskoj, kurdskoj, perzijskoj i islamskoj kulturi,<ref>''Moors' Islamic Cultural Home souvenir III, 1970–1976'' Islamic Cultural Home, 1978, p. 7.</ref> a često se opisuje kao najpoznatiji Kurd u historiji ovog naroda.<ref>{{cite book|author1=Michael M. Gunter|authorlink1=Michael M. Gunter|title=Historical Dictionary of the Kurds|date=2010|publisher=Scarecrow Press|isbn=9780810875074|page=xxiii|edition=2}}</ref><ref>{{cite book|author1=Carole Hillenbrand|authorlink1=Carole Hillenbrand|title=The Crusades: Islamic Perspectives|date=1999|publisher=Psychology Press|isbn=9781579582104|page=594|edition=illustrated}}</ref><ref>{{cite book|author1=Christopher Catherwood|authorlink1=Christopher Catherwood|title=Making War In The Name Of God|date=2008|publisher=Kensington Publishing Corp.|isbn=9780806531670|page=36}}</ref><ref>{{cite book|author1=James F. Dunnigan|authorlink1=Jim Dunnigan|title=A Quick & Dirty Guide to War: Briefings on Present and Potential Wars|date=1991|publisher=Quill/W. Morrow|isbn=9780688100339|page=174|edition=3, illustrated, revised}}</ref>
Red 65:
=== Osvojenje Damaska ===
U ljeto 1174. godine, Nurudin je spremio vojsku da zaposjednu [[Mosul]] i Al-Džaziru, kao pripreme za napad na Egipat.Ejubijska dinastija je održala koncil na kome su izglasali odluku za oružanu odbranu Egipta. 15. Maja, Nurudin se razbolio nakon čega ubrzo je umro, a njegova vlast je došla u ruke njegovog jedanaestogodišnjeg sina.
U međuvremenu, lokalni vladari su podržali Salahudina u borbi protiv vojske koja je prethodno došla u Mosul i Džeziru, i zatražili pomoć od Salahudina. Salahudin sa 700 konjanika dolazi do Basre gdje se sastao sa lokalnim vladarima koji su zatražili njegovu pomoć. 23, Novembra dolazi u Damask gdje mu se kapije grada otvaraju i on uz veliki doček lokalnog stanovništva ulazi u grad.
=== Dalja osvajanja ===
Red 73:
Salahudin osvaja Alep 13, Aprila 1175. godine i prisiljava lokalnog vladara da prepozna njegovu vlast.
Nakon njegove pobjede nad Zengidima, Salahudin se proglasio kraljem Egipta i Sirije, i naredio da se to obznani na svim [[Hutba]]ma na molitvama petkom.
=== Kampanja protiv Hašašina ===
Red 84:
== Osvojenje Palestine ==
Nakon što je napustio Nusejri Planine, Salahudin se vratio u Damask. Turan-šaha je ostavio kao glavno-komandujućeg u Siriji, i samo sa ličnom pratnjom se uputio u Kairo. U roku od dvije naredne godine rekonstruisao je Kairo i učvrstio vanjske zidine grada. Po njegovom naređenju izgrađen je bunar "Bir Jusuf" (Jusufov Bunar), veliki most na drevnom gradu Giza, i dosta drugih manjih arhitektonskih obnavljanja i izgradnji.
U Novembru 1177. godine krstaši su prekršili primirje upadajući u Damask, a zatim poslali veliku vojsku prema Sirijskoj utvrdi Harem, sjeverno od Alepa tako da je Sjeverna Palestina ostala sa veoma malom vojskom za odbranu. Salahudin je to iskoristio i poslao vojsku koja je brojala 26 000 vojnika od kojih je osam hiljada bilo iz elitnog odreda a ostatak je činila vojska robova iz Sudana. Prvo su zauzeli Eškalon, zatim Remlu, a onda se stacionirali pred kapijom Jerusalima.
=== Bitka i primirje sa Boldvinom ===
Red 92:
Ubrzo nakon toga ejubijski obavještajci informiraju Salahudina o namjerama krstaša da napadnu Siriju.
Salahudin je naredio generalu Faruk-šahu da čuva zidine Damaska sa hiljadu vojnika i da se, čim se krstaši pojave, povuku i da zapale vatre na vrhovima brda, nakon čega bi Salahudin ponovo napao Jerusalim.
U Aprilu 1179. krstaši, na čelu sa kraljem Boldvinom, prebrzo i potcjenjujući neprijatelja napadaju na utvrde Faruk-šaha i gube bitku. Nakon ove vjesti Salahudin od Egipta traži pojačanje za konačni obračun, gdje mu se odaziva 1500 konjanika koje mu je poslao Al Adil.
U ljeto 1180. dok je Salahudin spremao veliku ofanzivu na “Kraljevstvo Jerusalemsko”, kralj Boldvin mu šalje izaslanika sa porukom da želi primirje, koje Salahudin prihvata.
Red 119:
== Smrt ==
[[Datoteka:Graf Saladin Damascus.JPG|mini|desno|220px|Salahudinov [[
Salahudin je umro od groznice, 4. Marta 1193 godine u Damasku. Prenosi se da, kada su otvorili njegove riznice, nisu našli u njima dovoljno novca za njegovu sahranu, jer je sve dao kao dobrovoljne priloge.
Sahranjen je u [[Velika džamija u Damasku|velikoj džamiji u Damasku]]. Sedam vijekova nakon toga, njemački imperator Vilijam II je donirao veliki sarkofag za salahudinovo tijelo, međutim, Salahudin nije prebačen u njega, umjesto toga, sarkofag je izložen za posjetioce.
== Literatura ==
| |||