Razlika između verzija stranice "Stjepan II Kotromanić"

| Ime =Stjepan II

| Nasljeđivanje =[[Bosanski vladari|Ban Bosne]]

| Opis slike =Smrt Stjepana II Kotromanića, detalj škrinje u crkvi Sv.Šimuna, Zadar

| Krunidba =

==Početak vladavine==

 

O čvrstim odnosima koji su među njima vladali, najbolje govori činjenica da je buduću Stjepanovu mladu izabrao lično Mladen. Izbor je pao na kćerku grofa Majnharda Ortenburškog koji je imao posede u Koruškoj, koja je bila katolikinja čime je Mladen probao da poveća rimokatolički uticaj na Stjepana i zadovolji papu koji je stalno ukazivao na postojanje heretika tj. bogumila u Bosni. Da je Mladen dobro procjenio uticaj ovog braka, može se videti na osnovu prepiske koja je tim povodom vođena sa papom da dozvoli sklapanje tog braka, pošto su [[Kotromanići]] i Ortenburški bili daleki rođaci. Papa je dozvolio sklapanje braka [[1319]]. godine.

==Sukobi sa Mladenom II==

Naredne godine, novi titularni ban Hrvatske Mikac Mihaljević kreće na Nelipčiće uz Stjepanovu podršku, ali i pored toga što je postigao izvestan uspeh, Mikac se [[1326]]. godine povlači neobavljena posla. Za to vreme Stjepan preuzima kontrolu nad tzv. Donjim Krajima (prostor između Sane i Vrbasa), [[Glamoč]]em, [[Livno]]m, [[Duvno]]m, [[Imotski]]m i ušćem Cetine, dok je Robert preuzeo utvrđeni [[Omiš]]. U međuvremenu je izgladio nesuglasice koje je imao sa Dubrovačkom republikom, da bi iste godine u savezu sa njima slomio vlast Branivojevića, koji su se otcjepili od kraljevine Srbije tokom borbi oko vlasti, poslije smrti srskog kralja Milutina, u Zahumlju i Krajini (Neretvanska oblast),koje je pripojio svojoj državi, tako da je od te godine držao pod kontrolom cjelokupno jadransko primorje od Cetine do [[Dubrovnik]]a. Petar Toljenović je pokušao da mu se suprotstavi u Zahumlju, ali u toj borbi je poražen i zarobljen, posle čega je, prema pisanju Mavra Orbinija, po Stjepanovom naređenju vezan za konja i tako survan u klisuru. Procjenivši da je Stefan Dečanski zauzet na jugu kraljevine Srbije, on nastavlja da šalje svoje čete u Travuniju i Polimlje, ali ih mladi [[Stefan Uroš IV Dušan|Dušan]] potiskuje 1329. godine i tom prilikom je i sam Stjepan II jedva izvukao živu glavu, pošto mu je u borbi ubijen konj, ali mu je svog konja ustupio [[Vuk Vukoslavić]] (kome je 1322. godine poklonio neke posjede), tako da se Stjepan spasao bjekstvom, dok je sam Vuk poginuo. Najverovatnije je u vezi sa ovim napadima i Stjepanova druga ženidba sa nepoznatom ćerkom jednog od bugarskih careva (u to doba su u Bugarskom carstvu bile borbe, tako da se ne može sa sigurnošću reći čija je zapravo kćerka bila), pošto je na taj način najverovatnije želio da uz podršku saveza Bugarske i [[Bizant]]a proširi svoje posede u Primorju. Međutim, taj savez je propao na Velbuždu [[1330]]. godine, a sa njim i Stjepanove nade da se u tom trenutku dokopa Travunije.

[[Datoteka:Text of a charter of Stephen II, Ban of Bosnia.png|thumb|thumb|Kopija povelje bana Stjepan II iz 1333.]]

Širenje Bosne, nije odgovaralo knezu Nelipcu koji je vladao prostorom banovine Hrvatske, tako da je on iskoristio papine želje da se iskorjene heretici u Bosni i uz njegov blagoslov otpočeo [[1337]]. godine pripreme za križarski pohod na Bosnu, nadajući se da će uspeti da je pokori i proširi svoju vlast. Međutim Stjepan II nije sijedio skrštenih ruku i uz pomoć Šubića koji su se rodbinski povezali sa Kotromanićima, pokrenuo je sukobe u samoj banovini Hrvatskoj. Nelipac je i ovog puta uspio da savlada Šubiće, ali su svi njegovi planovi u vezi Bosne morali da budu odloženi, pogotovo što se sve češće pominjala pojava Karla Roberta u Dalmaciji i konačno okončavanje sukoba u tom delu njegove države. Tokom svoje posjete kraljevini [[Ugarska|Ugarskoj]], franjevački general Gerard [[1339]]. godine po nalogu Karla Roberta odlazi u banovinu Bosnu, ne bi li utvrdio pravo stanje stvari na terenu. Stjepan II ga sačekuje još na granici, lijepo ga prima i uspjeva da ga ubjedi da se hereza u Bosni ne može istjerati oružjem zbog blizine pravoslavne kraljevine Srbije, već da je za to neophodan trajan boravak i djelovanje katoličkog sveštenstva. Gerard usvaja njegove procjene i o tome početkom 1340. godine izveštava papu koji se takođe saglašava sa procjenom, tako da se od 1340. do 1343. godine na prostoru banovine Bosne franjevci podižu veći broj svojih samostana i udaraju temelje svom prisustvu u tom dijelu Balkanskog poluostrva.

 

Ludovik je poslije ovoga otpočeo sa pripremama da sam razbije opsadu Zadra. Paralelno sa pripremama, otpočeli su i pregovori, u kojima su posredovali Stjepan i Stefan Dušan,no su oni na kraju propali,ali je za svoje učešće u njima Stjepan od Mlečana dobio 1000 dukata.Kralj je u proljeće [[1346]]. godine stigao pod opsjednuti [[Zadar]] i otpočeo sa probijanjem opsade. Tokom tih borbi Mlečani su vodili pregovore sa jednim djelom vojskovođa kralja Mađarske, ali su svi oni pali u vodu 1. jula kada je izvršen veliki napad na Mlečane koji se završio potpunim porazom, posle čega su se Ludovikove snage povukle iz dalje borbe, a sam Zadar se krajem iste godine predao Mlečanima. Teško je proceniti stepen Stjepanovog učešća i odgovornosti u dešavanjima oko opsade Zadra, ali treba imati u vidu da su ga Zadrani optuživali za izdaju.

==Sukobi sa Srbijom==

Ako Bosnjanin izme dobitak dubrovacki na vjeru, i knjiga bude u Dubrovnici, ako knez i sudje poslju da je knjiga prava da je vjerovana, da plati Dubrovcaninu i bez prestavstine!

Ako rat bude, casa Bog uslisi, medju Bosnom i Dubrovnikom, da gospodin ban da rok Dubrovcaninom sest mjeseci, da podju u Dubrovnik slobodno - na to im je vjera gospodina bana Stjepana!

 

Stjepan Kotromanosc 15. Avgusta 1332. godina"}}

 

== Brak i potomstvo ==

 

Stjepanova druga supruga po redu bila je kćerka nekog bugarskog cara. Nije zabilježeno ni ime carevne-banice, ni ime cara.