Razlika između verzija stranice "Vojvodina"

'''Vojvodina''' je sjeverna [[pokrajina]] ili [[provincija]] u sastavu [[Republika Srbija|Republike Srbije]]. Prostire se u Panonskoj niziji sa površinom od 21 506 km², na kojoj živi nešto više od dva miliona stanovnika. Administrativni centar je [[Novi Sad]]. Geografski je podijeljena na [[Srijem]], [[Banat]] i [[Bačka|Bačku]] (predstavljeni na grbu Vojvodine), koji su sa svoje strane administrativno podijeljeni na okruge (sjevernobački, južnobački, zapadnobački, sjevernobanatski, srednjebanatski, južnobanatski i srijemski okrug).

Između 1282. i 1316. godine [[kralj Stefan Dragutin]] vladao je teritorijom [[Mačva|Mačve]] (Donjeg Srijema), [[Braničevo|Braničeva]], [[Kučevo|Kučeva]], [[Podrinje|Podrinja]], [[Usora|Usore]] i [[Soli]]. Njegova država se zvala Srijemska kraljevina, a rezidencije su mu se nalazile u gradovima Debrcu (u Mačvi, između [[Beograd|Beograda]]a i [[Šabac|Šapca]]) i Beogradu. Današnjim Srijemom (Gornjim Srijemom), [[Slavonija|Slavonijom]], Bačkom i Banatom vladao je drugi vladar, koji se zvao [[Ugrin Čak]]. Usljed kolapsa centralne vlasti u Ugarskoj u ovo doba, Stefan Dragutin i Ugrin Čak su bili faktički nezavisni vladari. Poslije smrti kralja Dragutina, Srijemskom kraljevinom je vladao njegov sin, [[kralj Vladislav II]] (1316-1325). Vladislava II je porazio kralj Srbije Stefan Dečanski 1324. godine, i poslije toga područje njegove Srijemske kraljevine postaje predmet sporenja između Srbije i Ugarske. Ugrin Čak je umro 1311. godine, a teritorije kojima je vladao poslije njegove smrti dolaze pod upravu ugarskog kralja.

Veći broj Srba počinje da se naseljava na ovo područje od četrnaestog14. vijeka. Neposredno prije turskog osvajanja ovih prostora Srbi su činili znatan dio stanovništva današnje Vojvodine.

U prvoj polovini petnaestog15. vijeka, neki gradovi i mjesta na teritoriji današnje Vojvodine bili su u posjedu srpskih despota [[Stefan Lazarević|Stefana Lazarevića]] i [[Đurđe Branković|Đurđa Brankovića.]] Poslije turskog osvajanja Srbije (1459. godine), srpski despoti su nastavili da vladaju na teritoriji Vojvodine kao vazali ugarskih kraljeva. Rezidencija srpskih despota nalazila se u gradu Kupiniku (danas [[Kupinovo]]) u Srijemu, a zanimljivo bi bilo i spomenuti imena ovih despota: [[Vuk Grgurović]] (1471-1485), [[Đorđe Branković]] (1486-1496), [[Jovan Branković]] (1496-1502), [[Ivaniš Berislav]] (1504-1514) i [[Stevan Berislav]] (1520-1535). Posljednji titularni despoti Srbije, [[Radič Božić]] (1527-1528) i [[Pavle Bakić]] (1537), nisu vladali na teritoriji Vojvodine, nego su imali posjede na teritoriji današnje [[Rumunija|Rumunije]] i [[Mađarska|Mađarske]]. Činjenica da su despoti Srbije vladali na teritoriji Vojvodine, kao i prisustvo brojnog srpskog stanovništva na ovom području, razlog su što se u mnogim historijskim izvorima i mapama nastalim između petnaestog i osamnaestog vijeka teritorija današnje Vojvodine spominje pod imenom Rascija ([[Raška]], Srbija) i Mala Raška (Mala Srbija).<ref>{{Cite book|title=Mala Raška u Banatu|last=Tuturov|first=Milan|publisher=|year=1991|isbn=|location=Zrenjanin|pages=}}</ref>

Neki gradovi Vojvodine imali su u osmanskom periodu većinsko pravoslavno stanovništvo, neki većinsko muslimansko, a neki stanovništvo mješovitoga sastava. Po podacima iz 1545. godine, najveći grad u Osmanskoj imperiji sa većinskim pravoslavnim stanovništvom bili su [[Sremski Karlovci]], koji su tada imali 547 kršćanskih domova. Važno muslimansko naselje bila je Sremska Mitrovica, u kojoj je po podacima iz 1572. godine bilo 598 muslimanskih i 18 kršćanskih domova. U to vrijeme u Mitrovici se nalazilo 17 džamija i nijedna kršćanska crkva. Bečkerek (današnji [[Zrenjanin]]) bio je tada jedno od najznačajnijih naselja u Banatu, a zbog zasluga koje su mu lokalni bečkerečki Srbi učinili prilikom osvajanja Banata, Mehmed paša Sokolović pretvorio je ovaj grad u svoju zadužbinu (Vakuf), a njegove stanovnike oslobodio od svih vojnih nameta. U gradu [[Sombor|Somboru]]u bilo je u otomansko doba 14 muslimanskih bogomolja, od kojih su pet bile džamije, a ostale mahalski mesdžidi.

[[Datoteka:Vojvodina map02.png|mini|250px|Granice Vojvodine iz 1945. godine]]Između 1929. i 1941. godine postojala je [[Dunavska banovina]], kao jedna od pokrajinabanovina Kraljevine Jugoslavije. Glavni grad Dunavske banovine bio je Novi Sad, a pokrajina se sastojala od Srijema, Banata, Bačke, Baranje, [[Šumadija|Šumadije]] i Braničeva. Etnički sastav pokrajine bio je sljedeći: Srbi i Hrvati (56,9%), Mađari (18,2%), Nijemci (16,3%) i drugi.<ref>{{Cite book|title=Srpska Vojvodina i njene manjine|last=Kostić|first=Lazo M.|publisher=Novi Sad|year=1999|isbn=|location=|pages=}}</ref>

Regija je okupirana od strane "[[Sile Osovine|Sila Osovine]]" 1941 godine. Bačka i Baranja priključene su Hortijevoj Mađarskoj, dok je Srijem priključen tzv. "[[Nezavisna država Hrvatska|Nezavisnoj Državi Hrvatskoj]]". Krnja Dunavska banovina (uključujući Banat i Šumadiju) postojala je kao dio [[Nedićeva Srbija|Nedićeve Srbije]] između 1941. i 1944. godine, a upravni centar banovine bilo je [[Smederevo]]. Međutim, Banat je predstavljao posebnu autonomnu oblast kojom je upravljala njemačka nacionalna manjina. Okupatori su počinili brojne zločine na teritoriji Vojvodine.

Vojvodina je oslobođena od fašizma 1944. godine, a regija je politički obnovljena kao autonomna pokrajina u sastavu SR Srbije 1945. godine. Umjesto ranijeg imena (Dunavska banovina), pokrajini je vraćeno historijsko ime – Vojvodina. Glavni grad pokrajine ostao je Novi Sad, a pokrajina je dobila današnje granice, koje uključuju Srijem, Banat, Bačku i mali dio Mačve, na desnoj obali rijeke Save.