Razlika između verzija stranice "Sveto Rimsko Carstvo"

Pipinov sin [[Karlo Veliki]] postaje 768. godine Franačkifranački kralj i započinje ekstenzivno širenje kraljevstva. Tokom njegove vladavine kraljevstvo se prostiralo na teritoriji današnje Francuske, Njemačke i sjeverne Italije, povezujući Franačko kraljevstvo sa Papinskim zemljama. Na Božić 800. godine, papa [[Lav III]] je krunisao Karla za cara, vraćajući ovu titulu na zapad prvi put nakon više od tri stoljeća. Nakon Karlove smrti 814. godine, carska kruna je postala osporena od Karolinškihkarolinških vladara [[Zapadna Franačka|Zapadne Franačke]] ([[Karlo II, car Svetog rimskog carstva|Karla Ćelavog]]) i [[Istočna Franačka|Istočne Franačke]] ([[Karlo Debeli|Karla Debelog]]). Nakon smrti Karla Debelog 888. godine, Karolinško carstvo se raspalo i više se nikad nije obnovilo. Nakon raspada Karolinškog carstva, posljednji Karolinški nasljednik [[Berengar I]] je krunisan za cara Italije od strane pape.

Oko 900. godine od Istočne Franačke su se odvojila autonomna vojvodstva [[Vojvodstvo Frankonija|Frankonija]], [[Vojvodstvo Bavarska|Bavarska]], [[Vojvodstvo Švabija|Švabija]], [[Vojvodstvo Saksonija|Saksonija]] i [[Lotaringija]]. Nakon smrti Karolinškogkarolinškog kralja [[Ludvig Dijete|Ludviga Dijeteta]] 911. godine, Istočna Franačka nije izabrala Karolinškogkarolinškog vladara Zapadne Franačke za njegovog nasljednika, već jednog od vojvoda [[Konrad I Mladi|Konrada, vojvodu Frankonije]]. Na samrti, Konrad daje titulu svom glavnom rivalu [[Henrik I Ptičar|Henriku, vojvodi Saksonije]], koji je izabran za kralja 919. godine. Henrik postiže primirje sa [[Mađari|Ugarima]] nakon pobjede nad njima u [[Bitka kod Riade|bici kod Riade]]. Henrik umire 936. godine, a njegovi potomci su nastavili vladati istočnim kraljevstvom cijelo stoljeće.

Nakon Henrikove smrti, njegov sin i nasljednik [[Oton I, car Svetog rimskog carstva|Oton I]] je izabran za kralja u Ahenu 936. godine. On je pobjedio svog starijeg brata i nekoliko vojvoda koji su pokrenuli seriju pobuna protiv njega. Nakon toga, kralj je kontrolisao imenovanje vojvoda i biskupa. Uz pomoć [[Adelaide od Burgundije|Adelaide]], udovice kralja Italije, preuzima kontrolu nad Italijom 951. godine. Oton pobjeđuje Ugare u odlučujućoj [[Bitka kod Lechfelda|bici kod Lechfelda]] 955. godine. Oton je 962. godine krunisan za cara od strane pape [[Papa Ivan XII|Ivana XII]] te tako stvorio Sveto Rimskorimsko carstvo. Njegova krunidba za cara je označena kao nastavak carstva kojim su vladali nasljednici Karla Velikog a koji se kroz koncept "Translatio imperii" također smatra kao nasljednik Antičkogantičkog Rima. Carstvo nije imalo stalni glavni grad. Carevi su putovali po rezidencijama (tzv. [[Kaiserpfalz]]) kako bi obavljali poslove. Međutim, svaki car je davao prednost određenim mjestima; u slučaju Otona I to je bio grad [[Magdeburg]]. Kralj je i dalje bio biran izborom, ali su kraljevi obično birali za života svoje sine za nasljednike, što im je omogućavalo da zadrže krunu u svojoj porodici. To se promijenilo za vrijeme dinastije Salian u 12. stoljeću.

Oton I je svrgnuo trenutnog papu Ivana XII i izabrao papu [[Papa Lav VIII|Lava VIII]] za njegovog nasljednika. To je obnovilo sukob sa Bizantijskimbizantijskim carem, posebno nakon što se Otonov sin [[Oton II, car Svetog rimskog carstva|Oton II]] (967. - 983.) imenovao "imperator Romanorum". Kako bi izgladio ovaj sukob, Oton II se ženi Bizantijskombizantijskom princezom [[Teofanija Sklirina|Teofanijom]]. Njihov sin [[Oton III, car Svetog rimskog carstva|Oton III]] je došao na prijestolje sa tri godine i bio je podvrgnut borbom za vlast i nizom regenata koji su vladali do njegovog punoljetstva 994. godine. Oton III je 996. godine imenovao svog rođaka [[Papa Grgur V|Grgura V]] za prvog njemačkog papu. Oton III je umro mlad 1002. godine i naslijedio ga je njegov rođak [[Henrik II, car Svetog rimskog carstva|Henrik II]]. On je umro 1024. godine i naslijedio ga je [[Konrad II, car Svetog rimskog carstva|Konrad II]], prvi car iz Salijskesalijske dinastije, koji je izabran za kralja tek nakon rasprave između vojvoda i plemića.