Verzija na dan 22 mart 2015 u 23:36 uredi Yahadzija (razgovor \| doprinosi) Urednici 23.119 edits (review) ← Starija izmjena		Verzija na dan 22 mart 2015 u 23:39 uredi poništi Yahadzija (razgovor \| doprinosi) Urednici 23.119 edits mNo edit summary Novija izmjena →
Red 1: [[Image:DNA replication split.svg\|thumb\|200px\|right\|'''Replikacija DNK'''<br>Dvostruki heliks je razmotan i svaki polulanac nukleotida postaje matrica za naredni polulanac.<br>[[Nukleotid]] su komplementarno upareni za sintezu novih − partnerskih polulanaca.]] '''Replikacija DNK''', ~~odnosno njena~~ili [[autoreprodukcija DNK]] je sposobnost [[DNK]] da se samoobnavlja, tj. da kontrolira produkciju sopstvenih kopija. Pritom, novonastali lanci imaju izvorni raspored nukleotida, odnosno gena. Nakon podjele dvolančane molekule DNK na dva polulanca (u toku [[ćelije (biologija)\|ćelijske]] diobe), svaki od njih, od slobodnih [[nukleotid]]a, nadoknađuje komplementarni polinukleotidni lanac. Tako se svaki potomačka [[molekula]] DNK, ustvari, sastoji od jednog izvornog roditeljskog i jednog novosintetiziranog komplementarnog polulanca (parnjaka).<ref>Hadžiselimović R. (2005): Bioantropologija – Biodiverzitet recentnog čovjeka. Institut za genetičko inženjerstvo i biotehnologiju (INGEB), Sarajevo, ISBN 9958-9344-2-6.</ref><ref>Hadžiselimović R., Pojskić N. (2005): Uvod u humanu imunogenetiku. Institut za genetičko inženjerstvo i biotehnologiju (INGEB), Sarajevo, ISBN 9958-9344-3-4.</ref><ref>Kapur Pojskić L., Ed. (2014): Uvod u genetičko inženjerstvo i biotehnologiju, 2. izdanje. Institut za genetičko inženjerstvo i biotehnologiju (INGEB), Sarajevo, ISBN 978-9958-9344-8-3.</ref><ref>Bajrović K, Jevrić-Čaušević A., Hadžiselimović R., Ed. (2005): Uvod u genetičko inženjerstvo i biotehnologiju. Institut za genetičko inženjerstvo i biotehnologiju (INGEB), Sarajevo, ISBN 9958-9344-1-8.</ref><ref>K(2014): Uvod u genetičko inženjerstvo i biotehnologiju, 2. izdanje. Institut za genetičko inženjerstvo i biotehnologiju (INGEB), Sarajevo, ISBN 978-9958-9344-8-3.</ref><ref>Sofradžija A., Šoljan D., Hadžiselimović R. (1996): Biologija 1, Svjetlost, Sarajevo, ISBN 9958-10-686-8.</ref> ==Polazišta== Osobenost svakog nukleotida određuje prisutna azotna baza, budući da se ona javlja u četiri različite varijante, dok su njegove ostale dvije komponente uvijek istovjetne: [[pentoza\|pentozni]] [[šećer]] [[dezoksiriboza]] i [[fosfatna grupa]]. Od [[dušik\|dušičnih]] baza u nukleotidima DNK se alternativno nalaze [[purn]]i: [[adenin]] ('''A''') i [[guanin]] ('''G''') i [[pirimidin]]i: [[citozin]] ('''C''') i [[timin]] ('''T'''), po kojima se i cijele strukture označavaju kao adeninski, guaninski, citozinski i timinski nukleotidi. Unutar molekule nukleotida središnji položaj ima šećer, a pošto se za njega dušična baza veže bočno (prema komplementarnom polulancu), kostur polinukleotidnog lanca čini naizmjenični slijed karika: [[dezoksiriboza]] – [[fosfatna grupa]] – dezoksiriboza – fosfatna grupa –'''→'''... Jedan zavoj spirale čini dio polulanca od 10 parova pentoza – fosfatna grupa (3,4 nm = 3,4 x 10–6 mm). Dva ovakva polulanca nukleotida međusobno su spojena paralelnim “prečkama” – vodikovim vezama preko komplementarnih azotnih baza istog nivoa. Ova komplementarnost je dosljedna cijelom dužinom polimera, a ogleda se u tome što se adenin uvijek veže sa timinom, a guanin sa citozi¬nom, sa četiri moguće varijante veza među polulancima DNK: '''A–T''' i '''[[genbio\|T–A]]''', te '''G–C''' i '''[[genbio\|C–G]]'''.

Razlika između verzija stranice "Replikacija DNK"