Razlika između verzija stranice "Imunologija"

'''Imunologija''' (lat. ''imunitas'' = otpornost + grč. ''λoγοs'' (''logos'') = [[nauka]], znanje, znanost, učenje) je nauka o [[imunitet|imunitetu]]u i njegovim pratećim reakcijama, procesima i pojavama, odnosno o prirodi i faktorima razvoja, održavanja i destrukcije imuniteta.

U ranim razvojnim fazama, imunologija je primarno proučavala imunitet koji je provociran različitim [[infekcija|infektivnim]] agensima. Postepeno se razvijala u pravcima koji se uključuju u široku znastvenu oblast – od spoznaje imunog odgovora [[organizam|organizmu]] strane supstance ([[tijelo|tijela]]) i razvoja imunosistema, preko [[transplantacija|transplantacije]] (ne)srodnih [[tkiv|tkiva]]a i [[organ]]a – do faktora i prirode [[onkogeneza|onkogeneze]]. Ukratko, suvremena imunologija proučava imunitet, [[imunocitohemiju]], [[imunogenetika|imunogenetiku]], imunohipersenzibilnost i [[imunopatologija|imunopatologiju]].

Sva ova područja imunologije istražuju i objašnjavaju sisteme i mehanizme samoodbrane [[organizam|organizma]] od raznih [[mikrostruktura]] i [[mikroorganizam|mikroorganizama]]a koji mogu imati neželjen efekat po održavanje [[homeostaza|homeostaze]] (blagostanje, uravnoteženost, nepromijenjeno stanje) organizma.

'''Humoralni imunitet''' počiva na biosintezi [[antitijela]] (imunih tijela) u specijaliziranim ćelijama – ''plazmocitima'' koje ulaze u [[krvotok]]. Antitijela se mogu transferirati i neimuniziranoj osobi – ubrizgavanjem imunog seruma ili ekstrahiranih antitijela.

Nakon prodora pomenutih agensa u organizam, poslije perioda latencije, pokreće se [[imuni proces]] – stvaraju se specifična antitijela kompetentna za svaku reakciju antigen – antitijelo (''[[stečeni imunitet]]''). Makrofagi zahvataju i liziraju prispjeli antigen. Ove ćelije upućuju signal određenom tipu limfocita ([[''B''–limfociti| ''B''–limfocitima]]ma). Pod uticajem antigenske senzibilizacije, B limfociti se, preko prijelaznih formi, preobražavaju u [[plazmociti|plazmocite]] – ćelije koje produciraju antitijela i ubacuju ih u cirkulaciju. Neki od njih se ne razvijaju do plazmocita, već se njihova diferencijacija zaustavlja na odgovarajućem stupnju tog procesa. Ove ćelije stiču sposobnost memoriranja unesenog antigena, tj sposobnost [[imunološka memorija|imunološke memorije]] za odgovarajući antigen.<ref>Roitt I. M., Brostoff J., Male D. K. (1987): Kurtzes Lehrbuch der Immunologie. Georg Thieme Verlag, Stuttgart – New York.</ref>

'''Ćelijski imunitet''' ne počiva na sintezi antitijela, nego se uspostavlja zahvaljujući aktivnosti specijaliziranih [[leukociti|leukocita]], tzv. [[''T''–limfociti|''T''–limfocita]] , [[geanulciti|granulocita]] i [[monociti|monocita]] (tkivni [[makrofagi]]). Može se pasivno prenijeti i neimuniziranim primateljima isključivo putem [[limfociti|limfocita]] imuniziranog davatelja, a ne i [[serum]]om. Ovaj imunitet se, dakle, ne uspostavlja djelovanjem cirkulirajućih antitijela, koja (uostalom) i ne sadrži. Razvija se obrazovanjem senzibiliziranih limfocita. Nakon stimulacije antigenim podražajima, počinje diferencijacija limfocita koji potiču iz [[timus]]a (zbog čega su i dobili oznaku ''T'' limfociti). Mnoge komponente ovog imuniteta, nažalost, još uvijek nisu dovoljno poznate (kao kod [[alergija|alergijskih]] reakcija i sl.).

Antitijelo ćelijsko–zavisne citotoksičnosti (''ADCC'') posreduju [[eukarioti|efektorske]] ćelije koje su, bez prethodne senzibilaizacije na antigen, u stanju razoriti ciljane ćelije, obložene antitijelima. U navedenom procesu ćelijske citotosičnosti djeluju ćelije koje imaju ''Fc'' antitijela, kao što su ''NK'' ćelije, makrofagi, eozinofili i neutofili. ''NK'' ćelije koje sudjeluju u ćelijskoj citotoksičnosti zavisnoj od antitijela nazivaju se ubilačkim (''killer'') ćelijama i imaju sposobnost da direktnim dodirom ubijaju ciljane stanice. One mogu biti (npr.) zaražene [[virus]]om, [[tumor]]ske ćelije itd.