Razlika između verzija stranice "Ekonomski liberalizam"
| [pregledana izmjena] | [nepregledana izmjena] |
Uklonjeni sadržaj Dodani sadržaj
m Automatsko dodavanje sekcije "Također pogledajte" |
No edit summary |
||
Red 113:
Učinci liberalnog koncepta u domenu privrednog i ekonomskog razvoja su također izuzetni. Osim što je za ovaj period karakterističan naglašen privredni razvoj, liberalizam je predstavljao okvir i za potvrdu ekonomskih sloboda u uslovima tržišne privrede, kao i za jačanje ljudskih prava i sloboda te drugih elemenata demokratskog političkog sistema.
Ekonomski liberalizam (prevedeno sa njemačke Wikipedije)
Adam Smith (1787)
Nobelovac Friedman
Historijski gledano pojam liberalizam se odnosio na politički pokret. Međutim, od početka 20. st. ovaj pojam se odnosi i na ekonomska gledišta, koja se pozivaju na fiziokratizam i klasičnu političku ekonomiju, a time i na Adama Smitha. Da bih se bolje razlikovao od liberalizma u drugim područjima, govori se o tzv. ekonomskom liberalizmu. Osnove ekonomskog liberalizma su, pozivajući se na Johna Locka, privatno vlasništvo i sloboda ugovaranja. Predstavnici ekonomskog liberalizma se tradicionalno zalažu za klasičnu političku ekonomiju, slobodnu tržišnu ekonomiju i slobodnu međunarodnu trgovinu.
Djelimično se pravo na privatni posjed imovine izvodi iz prirođenog prava, koje su spominjali Hugo Grotius, Samuel Pufendorf i John Lock. U toj tradiciji argumentuju npr. i osnivači SAD-a, kao i u 20. st. liberterni filozofi poput Roberta Nozicka i Ayn Rand, čije je liberalno usmjerenje međutim ponekat i osporavano. Prema tome pravo na imovinu, prema Lock-ovskoj imovinskoj teoriji, se izvodi iz izvornog akta prisvajanja imovine na osnovu rada. Konzekventialistička argumentacija, koja se poziva na Adama Smitha, Johna Stuarda Milla i Jeremy Benthama, takođe dolazi do sličnog naglaska na privatno vlasništvo. Oni međutim, svoju argumentaciju zasnivaju na podsticajima za efikasnim korištenjem imovine, koje dovodi do povećanja opšte koristi za društva. Znači, za razliku od zagovornika prirođenog prava, koji u vidu imaju pravednost proisteklu iz činjenice da je tu imovinu neko svojim radom stekao, oni pravo na privatno vlasništvo nad imovinom u prvom redu pravdaju sa efikasnijim korištenjem imovine. Predstavnici ovog oblika ekonomskog liberalizma, poznatog kao i utilitarizam su ekonomisti Ludwig von Mises, Friedrich Hayek, James Buchanan i Milton Friedman, kao i teoretičar prava Richard Epstein.
Adam Smith je bogatstvo naroda, u svome istoimenom djelu, zasnivao na konceptu „nevidljive ruke“ (invisible hand), prema kojem nastojanje pojedinca da ostvari svoje lične interese, promiče interese cjelokupnog društva i to bolje nego kada bi se u promidžbu interesa tog istog društva značajnije uključila država. Mišljenje većine ekonomskih liberala jeste da slobodna konkurencija u tržišnoj ekonomiji predstavlja najbolji instrument upravljanja cjelokupne ekonomije. Predstavnici klasičnog ekonomskog liberalizma kao što je Jean Baptiste Say, smatrali su da se bez državnog uplitanja, uvijek uspostavlja tržišna ravnoteža. Prema tome se intervencije države smatraju štetnim. Pod uticajem učenja klasične političke ekonomije, u 19. st. je uglavnom preovladavalo mišljenje da država treba da bude liberalno ustrojena u svakom pogledu. Njena uloga bi se ograničavala na uspostavljanje reda i sigurnosti, te bi se ona trebala što manje uplitati u privredu, tzv. laissez-faire princip. Ovaj koncept države je kritikovao Ferdinand Lassalle nazivajući ga „stražarskom državom“. Pored toga, većina ekonomskih liberala je, nakon svjetske ekonomske krize (Velike depresije), priznala da država sa svojim intervencionizmom nije jedina koja može da ugrozi slobodno tržište, već to mogu učiniti i oligopoli i karteli.
Kao reakcija na kritike klasičnog ekonomskog liberalizma, razvijene su nove predstave, koje su na početku objedinjene pod pojmom neoliberalizam. Pogotovo ordoliberalizam Frajburške skole je zahtijevao jaku državu koja bi se suprotstavila određenim nedostatcima tržišta kroz regulatornu poliriku. Ovi zahtjevi su velikim dijelom utjecali na razvoj koncepta socijalne tržišne ekonomije. Neuspjehe tržišta kao što su tzv. eksterni efekti (eksternalije) poput zagađenja životne sredine, trebalo bi prevazići kroz tržišno pogodne instrumente poput emisionih prava.
Kao jedan od najznačajnijih teoretičara ekonomskog liberalizma 20. st. smatra se nobelovac Friedrich August von Hayek. Hayek, je bio član Mont Pelerin Society, te važi za centralnu integracijsku ličnost ekonomskog liberalizma, jer je u tri različita perioda svog života uticao na razvoj tri različite ekonomske škole. Na početku je kao učenik Ludwiga von Misesa razvio poziciju austrijske škole, pored ostalog, posebno kritiku ekonomske računice socijalizma. 1950. otišao je u Čikago, gdje je sa njegovim učešćem došlo do novog vrednovanja monopolskih i kartelskih struktura. Na kraju je 1962. pozvan u Frajburg, u centar njemačkog neoliberalizma, gdje je razradio ideje o državnoj „pretpostavci znanja“, tržišno pogodnim „spontanim poredcima“, te tržišnom natjecanju kao osnovi istraživanja.
Takođe, i ideje nobelovca Miltona Friedmana, zagovornika slobodne trgovine i deregulacije, imale su u drugoj polovici 20. st., širom svijeta veliki utjecaj na razvoj ekonomije u pravcu tržišta i tržišnog natjecanja. Friedman, koji važi za bitnog predstavnika Čikaške škole ekonomije, prvo je prihvatio ideje kontinentalnoevropskog neoliberalizma. Međutim, kao i Hayek on je gledao na regulatornu politiku tržišnog natjecanja skeptično.
Pošto je pojam liberalizam u SAD-u nakon Nju dila i posebno u 1970-im godinama, kroz pojavu filozofskog egalitarizma počeo da bude povezivan sa političkom ljevicom (lijevi liberalizam), ekonomsko liberalne pozicije se danas u SAD-u nazivaju libertarianizam.
== Također pogledajte ==
| |||