Razlika između verzija stranice "SOKO G-4 Super Galeb"

|status = u uporabiupotrebi

'''[[Soko]] G-4 Super Galeb''' (''N-62''), jednokrilni dvosjedidvosjedni školsko-jurišni avion kojeg je proizvodio [[Mostar|Mostarski]] [[SOKO]]. Avion je razvijan tokom sedamdesetih godina u VTI u [[Žarkovo|Žarkovu]] sa ciljem da se napravi nasljednik za G-2 (N-60) kako bi se omogućila uspješna prelazna obuka i lakši prijelaz pilota na moderne borbene avione četvrte generacije.<ref>http://www.muzejvazduhoplovstva.org.rs/eksponati.php?jez=sr&id=35</ref>

Razvijen je u dvije verzije, prva s klasičnim horizontalnim repom sa krmilom, druga sa integralnim celoobrtnimcjeloobrtnim horizontalnim repom. U prvoj varijanti je proizvedeno šest primjeraka, koji su služili kao tegljači meta. Druga varijanta je usvojena kao serijski standard. Prvi prototip je poletio 18. jula [[1978]]. godine, drugi (sa celoobrtnimcjeloobrtnim horizontalnim repom) godinu dana kasnije. Serijska proizvodnja je počela tokom [[1983]].

Super Galeb je projektovan namjenski da zamjeni G-2 Galeb. Savremeno je koncipiran sa nadvišenjem zadnje kabine, sa hidrauličkim servo pokretačima na krilcima i integralnom repu, negativnog diedra i sa pilotskim sjedištem sa kojim je sigurno spašavanje na nultoj brzini i na nultoj visini. Komande leta se koncepcijski poklapaju sa rješenjima na avionu [[SOKO J-22 Orao|Orao]], samo u mehaničko hidrauličkom segmentu. U ovom slučaju, nije bio nužan elektronski dio (prigušivači i autopilot). Velika je nepovoljnost izbor motora Vajper (engl. ''Viper''), što mu je umanjilo kvalitet. Inače je G-4, po svim ocjenama, najuspješniji avion iz domaćegjugoslavenskog razvoja i proizvodnje. U toku projekta, posvećena je posebna pažnja strogoj optimizaciji upravljivosti i stabilnosti avinaaviona, bez uvođenja dopunskih uređaja (pomagala). To se potvrdilo i u letu sa ostvarenim vrhunskim karakteristikama.<ref>''Avioni domaće konstrukcije poslije Drugog svjetskog rata'', Beograd 0,1996, str. 104, dr. Zlatko Rendulić</ref>

Prototip G-4M (modernizovan) je završen u fabrici aviona "Utva" početkom [[1999]]. godine. Prvi let aviona G-4M izveo je 22. marta [[1999]]. probni pilot Dragojlo Grozdanović. Avion G-4M je opremljen elektronskim nišanskim sistemom [[Srbija|srbijanske]] proizvodnje i uvećan mu je asortiman i nosivost naoružanja. Na krajevima krila su mu integrisane rakete vazduh-vazduh za blisku borbu, sa IC samonavođenjem ruske proizvodnje R-60. Na krilnim nosačima rakete vazduh-zemlja s TV-vođenjem, AMG-65B maverik, američke proizvodnje. Ojačana su sva četiri potkrilna nosača, tako da unutrašnji mogu nositi sredstva, mase do 500 kg, a spoljnivanjski do 350 kg. Korisna nosivost aviona G-4M iznosi 1950 kg, što je 34,5 odsto više od standardnog G-4. Pilotska kabina je preuređena, izmjenjen je razmještaj pokazivača i ugrađen je novi uređaj za generisanje simbola.