|
,,...''po mlosti božijoj gospodin vsim zemljm bosanskim i Soli i Usori i Dolnim Krajem i Hlemske zemlje ...'' (1322)
== Vladavina ==
Nije poznato kada se Stjepan rodio, najverovatnije oko [[1292]]. godine, kao što je prvi period njegovog života potpuna nepoznanica za modernu istoriju. On na pozornicu ulazi [[1314]]. godine kada umire njegov otac [[Stjepan I Kotromanić]], a on se sa braćom i majkom nalazi u Dubrovniku u koji su se sklonili pred naletima Šubića. Kao najstariji sin bivšeg bana koji se već tada nalazio u godinama da može samostalno da preuzme vlast, on je u Bosni smatran za zakonitog naslednika među plemstvom i sveštenstvom tzv. crkve bosanske, ali usled borbi koje su vođene protiv Šubića širom Bosne nije bio u stanju da preuzme vlast. Međutim iscrpljujući rat u Bosni i sve veće zaoštravanje stanja na ostalim stranama primorale su [[Mladen II Šubić|Mladena II]] ([[1314]] — [[1322]]) da promeni politiku svog svog oca [[Pavao I Šubić|Pavla]] (1292 — 1312) i da potpunu kontrolu nad Bosnom proba da ostvari preko podrške Stjepana Kotromanića, umjesto oružjem pošto se ta metoda i pored svih uspeha na bojnom polju pokazala kao privremeno i nefunkcionalno rešenje. Tako su Mladen i Stjepan prekinuli borbu svojih očeva, Stjepan se obavezao na vazalne obaveze prema Mladenu, a ovaj je povukao vojsku iz Bosne, posle čega je Stjepan bez muka preuzeo vlast.
Kad mu je umro otac [[1314 ]]., a hrvatski ban [[Mladen II Šubić ]] postao bosanski ban Stjepanova majka je zajedno sa njim i s njegovom braćom i sestrama pobjegla u egzil u Dubrovačku republiku. Mladen nije bio popularan u Bosni i vodio je krvave ratove protiv Srpskog carstva i Mlečana u kojem je izgubio [[Zadar ]] 1313. godine. Mladen je došao na ideju da nametne Stjepana II Kotromanića kao njegovog vazala u Bosni, jer je bio siguran da će on biti dobro prihvaćen u Bosni. Mladen Šubić umjesto i dalje da bude neprijatelj dinastije Kotromanić sada je postao njihov zaštitnik. Mladen je htio iskoristiti Stjepana II Kotromanića kako bi iskorijenio crkvu bosansku, pa je dogovorio brak između Stjepana i princeze iz porodice grofa Meinharda od Ortenburga koja je vladala u Kranjskoj. ▼O čvrstim odnosima koji su među njima vladali, najbolje govori činjenica da je buduću Stjepanovu mladu izabrao lično Mladen. Izbor je pao na ćerku grofa Majnharda Ortenburškog koji je imao posede u Koruškoj, koja je bila katolikinja čime je Mladen probao da poveća rimokatolički uticaj na Stefana i zadovolji papu koji je stalno ukazivao na postojanje jeretika tj. bogumila u Bosni. Da je Mladen dobro procenio uticaj ovog braka, može se videti na osnovu prepiske koja je tim povodom vođena sa papom da dozvoli sklapanje tog braka, pošto su Kotromanići i Ortenburški bili daleki rođaci. Papa je dozvolio sklapanje braka (1319), ali nije poznato da li je do njega došlo ili je ceo dogovor pao u vodu.
▲Kad mu je umro otac [[1314]]., a hrvatski ban [[Mladen II Šubić]] postao bosanski ban Stjepanova majka je zajedno sa njim i s njegovom braćom i sestrama pobjegla u egzil u Dubrovačku republiku. Mladen nije bio popularan u Bosni i vodio je krvave ratove protiv Srpskog carstva i Mlečana u kojem je izgubio [[Zadar]] 1313. godine. Mladen je došao na ideju da nametne Stjepana II Kotromanića kao njegovog vazala u Bosni, jer je bio siguran da će on biti dobro prihvaćen u Bosni. Mladen Šubić umjesto i dalje da bude neprijatelj dinastije Kotromanić sada je postao njihov zaštitnik. Mladen je htio iskoristiti Stjepana II Kotromanića kako bi iskorijenio crkvu bosansku, pa je dogovorio brak između Stjepana i princeze iz porodice grofa Meinharda od Ortenburga koja je vladala u Kranjskoj.
Četrnaesti vijek predstavljao je novi period u daljnjem razvoju srednjovjekovne bosanske države. To je period kada Bosna ulazi u tokove [[balkan]]ske i [[Evropa|evropske]] [[politika|politike]] i hvata zalet za zapadnoevropskim državama. Ban Stjepan II Kotromanić (1322-1353) uvukao je Bosnu u tokove balkanske politike, u kojoj je nastupao kao aktivni sudionik. To je vrijeme kada na ugarsko prijestolje dolazi napuljska dinastija Anžuvinaca čiji vladari [[Karlo Robert]] i [[Ludovik I Veliki]], nastoje centralizovati vlast u svojim zemljama, [[Dalmacija|Dalmaciji]] i [[Hrvatska|Hrvatskoj]]. S druge strane, kao ugarski protivnik javlja se [[Venecija]] koja je držala dalmatinske gradove i njihovo zaleđe u svojim rukama. Svoju zonu uticaja uspjela je održati zahvaljujući hrvatskoj vlasteli kojom je diplomatskim putem, ali i oružjem, manipulisala. Tek je "Zadarski mir" [[1358]]. godine otklonio Veneciju iz dalmatinskih gradova. Na istoku, [[Srbija]] se našla u jeku borbe za prijestolje braće Milutina i Dragutina, koje je bosanski ban koristio za širenje bosanskog teritorija. Koristeći novonastalu situaciju, ban Stjepan II je u roku od nekoliko godina uspio proširiti svoje teritorije. Bosanska država je dobila Donje krajeve, [[Završje]] (oblast [[Duvanjsko polje|Duvanjskog]], [[Livanjsko polje|Livanjskog]] i [[Glamočko polje|Glamočkog polja]]), [[Usora|Usoru]], Soli i [[Hum]]. Godine [[1324]]. ban uzima titulu gospodina Usore i Soli, a [[1326]]. godine nakon borbe sa srpskom vlastelom Branivojevića ban svojoj tituli pridodaje i naslov "gospodara humskog". Osvajanjem Huma, dolina [[Neretva|Neretve]] i zemljište oko njenog ušća došle su u ruke bana, a Bosna je po prvi put izašla na obalu [[Jadransko more|Jadranskog mora]] i dobila jedan od najprometnijih trgovačkih puteva iz Primorja u unutrašnjost.
== Širenje države ==
U toku jedne decenije Posle sloma Mladena II, Stjepan je nastavio da učvršćuje svoju vlast u Bosni u čemu mu je kao neka vrsta savladara pomagao mlađi brat knez Vladislav. Istovremeno se situacija u banovini Hrvatskoj nije smirivala, pošto su vlast preuzeli Nelipčići koje je 1323. godine probao da suzbije novi titularni ban Hrvatske Nikola Omodejev, ali bez uspeha. Međutim naredne godine se stvara široka koalicija Šubića i Frankopana, kojoj su se pridružili Zadar i ban Stefan, ali njihove trupe tokom leta 1324. godine bivaju potučene kod slapova Krke.
U toku jedne decenije ban Stjepan II je uvećao teritoriju bosanske države čime je bio završen jedan važan period njenog razvoja i čime su stvoreni uslovi za njen daljnji razvoj u drugoj polovini XIV. vijeka. Stjepan II je u to vrijeme, kako je zabilježeno na kraju jedne njegove povelje, držao svu zemlju ''"od [[Sava|Save]] do mora i od [[Cetina|Cetine]] do [[Drina|Drine]]"''. Teritorija zemlje je udvostručena, a svoj ugled potvrdio je [[1353]]. udajom kćerke [[Elizabeta Kotromanić|Elizabete]] za ugarskog kralja [[Ludovik I Anžuvinski|Ludovika I Anžuvinca]], jednog od najistaknutijih evropskih vladara [[14. vijek]]a. Uspjesi u proširivanju državne teritorije, kao i dug period mira u prvoj polovini [[14. vijek]]a stvorili su uslove za unutrašnju stabilizaciju države. U ovo vrijeme, tačnije [[1354]]. godine, se po prvi put spominje i staleško tijelo – stanak ''"sve zemlje Bosne i Donjih Krajeva i Zagorja"'' koji predstavlja političko tijelo bosanske vlastele.
Iste godine Stefan, uz saglasnost Karla Roberta, preuzima kontrolu nad zapadnim oblastima Vladislava Nemanjića(1316 — 1324) koji je te godine poražen u sukobu sa Stefanom Dečanskim(1322 — 1331), posle čega se povukao u kraljevinu Mađarsku, prepustivši svoje istočne posede Stefanu. Neki ovo povezuju sa nekom vrstom miraza koji je Stefan dobio uz svoju treću suprugu sa kojom se oženio po Karlovom predlogu, ali je izvesnije da mu je kralj to prepustio iz drugih razloga, pošto se Stefanov treći brak realizovao tek 1335. godine.
Naredne godine, novi titularni ban Hrvatske Mikac Mihaljević kreće na Nelipčiće uz Stefanovu podršku, ali i pored toga što je postigao izvestan uspeh, Mikac se 1326. godine povlači neobavljena posla. Za to vreme Stefan preuzima kontrolu nad tzv. Donjim Krajima (prostor između Sane i Vrbasa), Glamočem, Livnom, Duvnom, Imotskim i ušćem Cetine, dok je Robert preuzeo utvrđeni Omiš. U međuvremenu je izgladio nesuglasice koje je imao sa Dubrovačkom republikom, da bi iste godine u savezu sa njima slomio vlast Branivojevića, koji su se otcepili od kraljevine Srbije tokom borbi oko vlasti, posle Milutinove smrti, u Zahumlju i Krajini(Neretvanska oblast), koje je pripojio svojoj državi, tako da je od te godine držao pod kontrolom celokupno jadransko primorje od Cetine do Dubrovnika. Petar Toljenović je pokušao da mu se suprotstavi u Zahumlju, ali u toj borbi je poražen i zarobljen, posle čega je, prema pisanju Mavra Orbinija, po Stefanovom naređenju vezan za konja i tako survan u klisuru. Procenivši da je Stefan Dečanski zauzet na jugu kraljevine Srbije, on nastavlja da šalje svoje čete u Travuniju i Polimlje, ali ih mladi kralj Dušan(kralj 1331 — 1346, car 1346 — 1355) potiskuje 1329. godine i tom prilikom je i sam Stefan II jedva izvukao živu glavu, pošto mu je u borbi ubijen konj, ali mu je svog konja ustupio Vuk Vukoslavić(kome je 1322. godine poklonio neke posede), tako da se Stefan spasao bekstvom, dok je sam Vuk poginuo.
Najverovatnije je u vezi sa ovim napadima i Stefanova druga ženidba sa nepoznatom ćerkom jednog od bugarskih careva (u to doba su u Bugarskom carstvu bile borbe, tako da se ne može sa sigurnošću reći čija je zapravo ćerka bila), pošto je na taj način najverovatnije želeo da uz podršku saveza Bugarske i Vizantije proširi svoje posede u Primorju. Međutim, taj savez je propao na Velbuždu 1330. godine, a sa njim i Stefanove nade da se u tom trenutku dokopa Travunije.
== Učvršćivanje vlasti ==
.Stefan se nije zaustavio samo na posedima kraljevine Srbije, već je 1331. godine otpočeo da sa pokušajima da ovlada Bračom i Korčulom koji su se nalazili u sastavu Mletačke republike, ali se ti planovi nisu ostvarili. Nakon što je 22.01. 1333. godine kralj Dušan prodao Dubrovačkoj republici Ston,Rat(Pelješac) i priobalje do Dubrovnika i sam Stefan je 15.03. iste godine pod Srebrenikom izdao povelju kojom im prodaje istu tu teritoriju, čime su se Dubrovčani obezbedili od eventualnih sukoba i pretenzija između banovine Bosne i kraljevine Srbije.
Oko 1335. godine Stefan se ženi po treći put i to po predlogu kralja Mađarske Karla Roberta koji mu je za ženu izabrao dalju rođaku svoje supruge Jelisavete i ćerku kujavskog kneza Kazimira III,Jelisavetom.
Konsolidovanje i širenje Bosne, nije odgovaralo knezu Nelipcu koji je vladao prostorom banovine Hrvatske, tako da je on iskoristio papine želje da se iskorene jeretici u Bosni i uz njegov blagoslov otpočeo 1337. godine pripreme za krstaški pohod na Bosnu, nadajući se da će uspeti da je pokori i proširi svoju vlast. Međutim Stefan II nije sedeo skrštenih ruku i uz pomoć Šubića koji su se rodbinski povezali sa Kotromanićima i Nemanjićima, pokrenuo je sukobe u samoj banovini Hrvatskoj. Nelipac je i ovog puta uspeo da savlada Šubiće, ali su svi njegovi planovi u vezi Bosne morali da budu odloženi, pogotovo što se sve češće pominjala pojava Karla Roberta u Dalmaciji i konačno okončavanje sukoba u tom delu njegove države.
Tokom svoje posete kraljevini Mađarskoj, franjevački general Gerard 1339. godine po nalogu Karla Roberta odlazi u banovinu Bosnu, ne bi li utvrdio pravo stanje stvari na terenu. Stefan II ga sačekuje još na granici, lepo ga prima i uspeva da ga ubedi da se jeres u Bosni ne može isterati oružjem zbog blizine pravoslavne kraljevine Srbije, već da je za to neophodan trajan boravak i delovanje katoličkog sveštenstva. Gerard usvaja njegove procene i o tome početkom 1340. godine izveštava papu koji se takođe saglašava sa procenom, tako da se od 1340. do 1343. godine na prostoru banovine Bosne franjevci podižu veći broj svojih samostana i udaraju temelje svom prisustvu u tom delu Balkanskog poluostrva.
Slom Nelipčića i pad Zadra (1342-1350)
Posle smrti Karla Roberta 1342. godine vlast preuzima maloletni Lajoš I u čije ime vlada njegova majka Jelisaveta. Ovu promenu Stefan odlučuje da iskoristi i da se potpuno odvoji od kraljevine Mađarske, tako da se već od 1343. godine u Veneciji nalaze njegovi predstavnici koji se dogovaraju o zajedničkoj akciji, pošto su Mlečani u stalnom sukobu sa Mađarima oko dalmatinskih gradova. Neka vrsta dogovora je stvorena, ali čvrst savez nije formiran, pošto to u tom trenutku nije u potpunosti odgovaralo Mletačkoj republici koja je bila zauzeta sukobom sa knezom Nelipcem.
Naredne godine Nelipac umire, a vlast nad njegovim posedima preuzima njegova udovica Vladislava u ime njihovog sina Ivana. Lajoš je želeo da iskoristi trenutak i poslao je odmah bana Nikolu Banića da ih primora na prihvatanje kraljeve volje, a da je dobro procenio situaciju najbolje govori činjenica da je bio dovoljan samo dolazak Nikole sa trupama pod utvrđeni Knin, da bi ona popustila. Međutim nakon Nikolinog povlačenja, ona posle obećanja podrške od strane Mlečana i drugih hrvatskih velikaša odbija da ispuni kraljeve zahteve i sukob se nastavlja. Lajoš I nije dva puta napravio istu grešku i sam je pokrenuo svoju vojsku ka jugu, a kao njegova prethodnica pod Knin su pristigli banovi Nikola i Stefan II sa oko 10.000 vojnika. Ovoga puta načinjen je dogovor da Nelipčići predaju odmah Unac, Počitelj, Srb i Stolec, a da Knin i Breč zadrže pod kontrolom dok im se ne predaju Cetina i Klis, a jedan od potpisnika i garanata ovog sporazuma bio je i Stefan II sa dvanaest svojih vitezova. Kralj je stigao sredinom 1345. godine sa oko 30.000 vojnika, potvrdio ugovor, sproveo ga u delo i krajem godine se povukao nazad, iako se očekivalo da se akcija neće zaustaviti na Nelipčićima, već da će i Mlečani biti proterani iz Dalmacije, ali se to nije dogodilo.
Pojava Lajoša I na Jadranu dovela je do toga da Zadar, koji su 1202. godine krstaši IV krstaškog pohoda zauzeli za Mlečane, prizna vrhovnu vlast kralja Mađarske. Mletačka republika je odmah odreagovala i sa vojskom je opsela grad, ali ni Lajoš nije sedeo skrštenih ruku, već je naredio banovima Nikoli i Stefanu da sa svojih 10.000 trupa probiju opsadu. Međutim kada su njih dvojica pristigla, oko opsednutog grada već se nalazilo veliko drveno mletačko utvrđenje sa 28 kula, tako da je situacija izgledala poput opsade Alezije:
Umesto borbe, banovi su otpočeli pregovore i posle nekakvog dogovora su se povukli, što su Zadrani smatrali Stefanovom izdajom, iako se on Lajošu opravdao da su Mlečani bili suviše jaki da bi njih dvojica sami mogli da probiju opsadu.
Lajoš je posle ovoga otpočeo sa pripremama da sam razbije opsadu Zadra. Paralelno sa pripremama, otpočeli su i pregovori, u kojima su posredovali Stefan II i Dušan Silni, no su oni na kraju propali, ali je za svoje učešće u njima Stefan od Mlečana dobio 1000 dukata. Kralj je u proleće 1346. godine stigao pod opsednuti Zadar i otpočeo sa probijanjem opsade. Tokom tih borbi Mlečani su vodili pregovore sa jednim delom vojskovođa kralja Mađarske, ali su svi oni pali u vodu 01.07. kada je izvršen veliki napad na Mlečane koji se završio potpunim porazom, posle čega su se Lajoševe snage povukle iz dalje borbe, a sam Zadar se krajem iste godine predao Mlečanima. Teško je proceniti stepen Stefanovog učešća i odgovornosti u dešavanjima oko opsade Zadra, ali treba imati u vidu da su ga Zadrani optuživali za izdaju i da se slične optužbe nalaze u još nekim izvorima, od kojih neki idu toliko daleko da ga nazivaju đavoljim učenikom.
Sukob sa Dušanom Silnim (1350)
Velika osvajanja Dušanu Silnom nisu dozvoljavala da pređe preko toga što Bosna već dve decenije drži okupirano Zahumlje, tako da je stalno insistirao kod bana Stefana da mu taj prostor vrati. Ban Bosne, sa druge strane, je odbijao bilo kakve razgovore, računajući na Dušanovu zauzetost na jugu, tako da je prvo otpočeo sa građenjem utvrde na ušću Neretve, ignorišući careve pritužbe, da bi potom 1349. godine njegove pljačkaške čete opustošile Konavle i Travuniju sa Trebinjem i Gackom, stigavši do Boka kotorske.
Preko ove drskosti Dušan nije mogao da pređe i 1350. godine pokreće svoju vojsku na banovinu Bosnu. Stefanu je već u početku bilo jasno da se on i njegove snage ne mogu nositi u otvorenoj borbi sa Dušanovim snagama koje su osvojile ogromne delove Vizantijskog carstva, tako da se on odlučio za jednu drugu vrstu taktike, koju je pre njega koristio Stefan Vojislav (oko 1036 — 1050) u bici kod Bara, odnosno Živojin Mišić u Kolubarskoj bici. Njegov plan je bio da se povlači pred Dušanom i da ga na teškom i nepristupačnom terenu izmori stalnim napadima i slomi iznenadnim protivudarom. Međutim Dušan je bio vojskovođa, ali i političar, tako da je sa napredovanjem kroz Bosnu na svoju stranu privlačio i lokalnu vlastelu, pa je Stefan uskoro ostao bez podrške i trupa, a njegova prestonica, Bobovac, našla se pod pasivnom opsadom, pošto Dušan nije uspeo da ga zauzme na juriš. Dušan je deo vojske ostavio da blokira grad, deo je poslao ka Cetini i Krki, a sam se sa preostalim delom trupa uputio u Hum, nadajući se da će Stefan II ponuditi pregovore. Međutim u trenutku dok su njegove trupe kontrolisale veći deo banovine Bosne, vizantijske snage su udarile na južne granice Srpskog carstva, tako da je on odmah povukao svoje snage i krenuo ka jugu, tako da je Stefan i pored očigledno bezizlazne situacije i praktično izgubljenog rata uspeo da sačuva svoju državu.
Dušan je posle ovoga pokušao da ženidbom svog sina Uroša (1355 — 1371) sa Stefanovom ćerkom Jelisavetom, kasnijom suprugom Lajoša I, povrati Zahumlje kao njen miraz, ali je ban odbio ovu ponudu.
== Sukob s Dušanom Silnim ==
Velika osvajanja Dušanu Silnom nisu dozvoljavala da pređe preko toga što Bosna već dve decenije drži okupirano Zahumlje, tako da je stalno insistirao kod bana Stefana da mu taj prostor vrati. Ban Bosne, sa druge strane, je odbijao bilo kakve razgovore, računajući na Dušanovu zauzetost na jugu, tako da je prvo otpočeo sa građenjem utvrde na ušću Neretve, ignorišući careve pritužbe, da bi potom 1349. godine njegove pljačkaške čete opustošile Konavle i Travuniju sa Trebinjem i Gackom, stigavši do Boka kotorske.
Preko ove drskosti Dušan nije mogao da pređe i 1350. godine pokreće svoju vojsku na banovinu Bosnu. Stefanu je već u početku bilo jasno da se on i njegove snage ne mogu nositi u otvorenoj borbi sa Dušanovim snagama koje su osvojile ogromne delove Vizantijskog carstva, tako da se on odlučio za jednu drugu vrstu taktike, koju je pre njega koristio Stefan Vojislav (oko 1036 — 1050) u bici kod Bara, odnosno Živojin Mišić u Kolubarskoj bici. Njegov plan je bio da se povlači pred Dušanom i da ga na teškom i nepristupačnom terenu izmori stalnim napadima i slomi iznenadnim protivudarom. Međutim Dušan je bio vojskovođa, ali i političar, tako da je sa napredovanjem kroz Bosnu na svoju stranu privlačio i lokalnu vlastelu, pa je Stefan uskoro ostao bez podrške i trupa, a njegova prestonica, Bobovac, našla se pod pasivnom opsadom, pošto Dušan nije uspeo da ga zauzme na juriš. Dušan je deo vojske ostavio da blokira grad, deo je poslao ka Cetini i Krki, a sam se sa preostalim delom trupa uputio u Hum, nadajući se da će Stefan II ponuditi pregovore. Međutim u trenutku dok su njegove trupe kontrolisale veći deo banovine Bosne, vizantijske snage su udarile na južne granice Srpskog carstva, tako da je on odmah povukao svoje snage i krenuo ka jugu, tako da je Stefan i pored očigledno bezizlazne situacije i praktično izgubljenog rata uspeo da sačuva svoju državu.
Dušan je posle ovoga pokušao da ženidbom svog sina Uroša (1355 — 1371) sa Stefanovom ćerkom Jelisavetom, kasnijom suprugom Lajoša I, povrati Zahumlje kao njen miraz, ali je ban odbio ovu ponudu.
===== Posljedne godine =====
Posljednje godine vladavine Stjepan je proveo u miru izuzev rasprava s Dubrovnikom oko opljačkanih karavana po Bosni. Obje kćerke je uspio da uda, postavši tako tast celjskog grofa, a u junu 1353. godine i tast Ludovika. Međutim već tada teško bolestan Stjepan je umro [[28. septembar|28. septembra]] [[1353]]. godine u predvečerje. Nasljednih prava se odrekao Stjepanov brat [[Vladislav Kotromanić|Vladislav Humski]] i pravo prenio na 15-godišnjeg sin Tvrtka, koji ga je naslijedio.
== Vjerska dešavanja u Bosni ==
Već od početnih značajnih širenja Stefana II, verska slika njegove države se promenila, značajnim povećanjem katoličkog i pravoslavnog elementa, ali to nije umirilo Papstvo koje je i dalje insistiralo da se iskorene jeretici u Bosni. Sa tim razlogom je papa oko 1325. godine naredio da inkvizicija prođe i kroz Bosnu, a samom Stefanu je rekao da će nepružanje pomoći inkvizitorima smatrati za njegovo jeretičko delovanje, što će za posledicu imati novi krstaški pohod na Bosnu. Ulazak inkvizicije u Bosnu privremeno je odgodio sukob između franjevaca i benediktinaca oko toga ko treba da je sprovede, koji se ukončao 1327. godine kada franjevci ulaze u Bosnu kao inkvizitori.
Postojanje bogumila u Bosni i interes Nelipčića doveli su 1337. godine do papine podrške i naredbe knezu Nelipcu da u papino ime sprovede krstaški pohod na Bosnu, ali je isti pao u vodu usled unutrašnjih prilika u banovini Hrvatskoj.
Tokom svoje posete kraljevini Mađarskoj, franjevački general Gerard 1339. godine po nalogu Karla Roberta odlazi u banovinu Bosnu, ne bi li utvrdio pravo stanje stvari na terenu. Stefan II ga sačekuje još na granici, lepo ga prima i uspeva da ga ubedi da se jeres u Bosni ne može isterati oružjem zbog blizine pravoslavne kraljevine Srbije, već da je za to neophodan trajan boravak i delovanje katoličkog sveštenstva. Gerard usvaja njegove procene i o tome početkom 1340. godine izveštava papu koji se takođe saglašava sa procenom, tako da se od 1340. do 1343. godine na prostoru banovine Bosne franjevci podižu veći broj svojih samostana i udaraju temelje svom prisustvu u tom delu Balkanskog poluostrva.
Pred kraj svoje vladavine, Stefan je uspeo da na položaj đakovačkog biskupa Bosne postavi sebi odanog čoveka fra Peregrina.
== Tekst povelje bana Stjepana II Kotromanića Dubrovčanima ==
|
