Razlika između verzija stranice "Sonata"
| [pregledana izmjena] | [pregledana izmjena] |
Uklonjeni sadržaj Dodani sadržaj
No edit summary |
No edit summary |
||
Red 54:
=== Razvoj u vrijeme baroka ===
Godine od kraja 17. vijeka do sredine 18. predstavljaju trenutak ravnoteže u interakciji kontrapunkta i elegija koje su stvorile baroknu sonatu. Tokom prve polovine 18. vijeka kasniji italijanski violinisti, najčešće Vivaldi, bili su plodni stvaraoci trio sonata. Ponekad su naginjali na obrazac sa tri stavka (brzo-sporo-brzo), pod utjecajem smjera razvoja koji se odvijao uitalijanskoj opernoj sinfoniji i uvertiri. Češće je očuvan stari uzorak sa četiri stavka. U ovom dobro provjerenom obliku, [[Georg Philipp Telemann]] ([[1681]]-[[1767]]) proizveo na stotine primjera koji odražavaju izuzetno konzistentan standard muzičkog interesa, [[Georg Friedrich Händel]]([[1685]]-[[1759]]), koji je radio najveći dio svog života u Engleskoj, i sastavio je neke trio sonate, ali i neke vrijedne sonate za solo instrument i continuo. U Francuskoj, [[Joseph Bodin de Boismortier]] ([[1691]]-[[1755]]) i violinista [[Jean-Marie LeClair]] stariji ([[1697]]-[[1764]]) njegovali su solističke i trio žanrove sa šarmom, iako sa manje dubine.
Počevši od 1695. [[Johann Kuhnau]] ([[1660]]-[[1722]]) je objavio prve sonate samo za klavijaturu, neka od njih su programska djela zasnovana na [[Biblija|biblijskim]] temama. [[Johann Sebastian Bach]] ([[1685]]-[[1750]]), veliki kompozitor barokne sonate, pisao je mali broj trio sonata po tradicionalnom nacrtu, a također i nekoliko violinskih i sonata za [[Flauta|flautu]] sa continuom. U isto vrijeme on je proizveo prve violinske sonate sa obbligatom harpsikord dijelovima (koji je obavezno i potpuno zapisan, nego improvizovan), a druge za flautu ili viola da gambu s obbligatom i tri sonate (uz tri partite) za violinu bez pratnje.
U ovim djelima, kao i u nekim Telemannovim kasnijim sonatama, snaga ključa ili tonaliteta u raščlanjivanju dijelova muzičke strukture, i njegova sposobnost da osigura harmonijski izvedene događaje uz uspješno ispunjen osjećaj iščekivanja počeo je da se osjeća u muzici. Ova snaga ključa biće sjeme iz kojeg će nastati oblik klasične sonate.
Kasnije generacije skladatelja završio prijelaz od baroka do klasične sonate. Jedan od sinova J.S. Bacha , [[Carl Philipp Emanuel Bach]] ([[1714]]-[[1788]]), zaronio je oduševljeno u novi izvor dramatskog kontrasta. U oko 70 sonata za harpsikord, te u drugim djelima za kamerne ansamble i za orkestar, postavio je novi naglasak na ključnu razliku ne samo između stavaka, nego još važnije, na razliku u samim stavcima. U skladu s tim, istaknuo je umjetnost prelaza (tranzicije).
U razvoju sonatnog oblika u orkestralnoj muzici, posebna vrijednost pridaje se radu austrijanaca [[Georg Matthias Monn|Georg Matthias Monna]] ([[1717]]-1750) i [[Georg Christoph Wagenseil]] ([[1715]]-[[1777]]) i italijana [[Giovannija Battiste Sammartini|Giovannija Battiste Sammartinija]] ([[1701]]-[[1775]]). Sva tri su odigrali važnu ulogu u oblikovanju simfonije, koja je preuzela važnost jednaku onoj u solo ili malim ansambl sonatama. Njihove simfonije dodatno naglašavaju individualnu karakterizaciju teme i posebno, upotrebe drugog subjekta za oblikovanje obrasca. Još jedan Bachov sin, [[Wilhelm Friedemann Bach]] ([[1710]]-[[1784]]), napravio je povremene, ali zanimljive doprinose u ovom razvoju, a treći, [[Johann Christian Bach]] ([[1732]]-[[1782]]), koji se naselio u Londonu, koristio je melodijski šarm koji je utjecao na Mozarta.
== Linkovi ==
| |||